Όπως και σημείωσαν και οι εφημερίδες παρουσιάζοντας προ ημερών το βιβλιαράκι, ο Κονδύλης αναφέρεται στην οικοδόμηση του νεοελληνικού πελατειακού κράτους, την οποία συνδέει με την αναιμικότητα της ιδιωτικής οικονομίας, και στον τρόπο με τον οποίο τα κόμματα διασφαλίζουν την επιβίωση και ακμή των ίδιων και των στελεχών τους μοιράζοντας εισόδημα στον κόσμο.


Ο Κονδύλης, όμως, γράφει στο ίδιο κείμενο και πώς αντιδρά ...ο κόσμος, δηλαδή οι αφεντιές μας, τις οποίες συνηθίζουμε να (αυτο)αθωώνουμε υποκρινόμενοι ότι δεν καταλάβαμε, δεν επιδιώξαμε (ή έστω βολευτήκαμε), δεν καταναλώσαμε (ούτε όταν οι βεβαιώσεις περί εντίμου πενίας εκφέρονται από τη θέση οδηγού κυριλέ καινούριου τροχοφόρου). Αντιγράφω ενδεικτικά (οι υπογραμμίσεις με πλάγια στοιχεία δικές μου):


«Ακόμη και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει ότι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, προ παντός όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και για να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις για το μέλλον της στους δανειοδότες της. Ο δρόμος της ανάπτυξης είναι ο δρόμος της συσσώρευσης, της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας.»


Όσο άτεγκτη, όμως, και αν είναι αυτή η οικονομική αλήθεια, συνεχίζει ο Κονδύλης, «οι πολιτικές και ψυχολογικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες. Πλατειές μάζες που για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τους «λάδωσαν το άντερό τους» και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή θα αρνούνται πάντα να τη συνειδητοποιήσουν (ενν. την άτεγκτη οικονομική αλήθεια), όπως θα αρνούνται να την ξεστομίσουν (...) κόμματα των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας προς όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών τους. Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτήν παρουσιάζεται η θέση της «αριστεράς» η οποία (...) υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται «λαός».» Όσο για τον λαό (εμάς, δηλαδή), έχοντας μάθει «να θεωρεί τον εαυτό του γένος περιούσιο και άλας της γης αρνείται να βάλει με τον νου του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του για να καταναλώσει περισσότερο.»


«Τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε σάτιρα, ούτε καταγγελία, αλλά περιγραφή».  Τάδε έφη Κονδύλης προ είκοσι ετών...