Δεν θυμάμαι τη χρονολογία, πρέπει όμως να ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄90, όταν Αυστραλός δικαστής είχε αθωώσει έναν τύπο για σεξουαλική παρενόχληση. Τον είχε καταμηνύσει η γυναίκα του (!) γιατί της ζήταγε φορτικά κοκό και επέμενε ακόμη και όταν εκείνη του έλεγε ότι είχε πονοκέφαλο (άγνωστο αν ήταν όντως «πολύ κουρασμένη» ή έβγαζε τα μάτιά της αλλού σαν τη Μάρμω Πανθέου). Στα πλαίσια ενός γάμου, είχε πει ο δικαστής, καθένας από τους συζύγους δικαιούται να ζητάει «φίκι-φίκι» πιεστικότερα απ' όσο οι αστεφάνωτοι εραστές, αρκεί να μη μετέρχεται βία. Χαμός από φεμινιστικές αντιδράσεις. Είχε χρειαστεί ο τότε διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας όπου εργαζόμουν για να μας συνεφέρει: «Αντί να δώσουν του ανθρώπου μετάλλιο που μετά από 30 χρόνια γάμου θέλει ακόμη τη γυναίκα του, γίνεται και δίκη! Όλο στραβά τα διαβάζουμε τα πράγματα.
Έτσι στραβά τα βλέπουμε και με τον DSK του ΔΝΤ - ακόμη και αν η καμαριέρα λέει την αλήθεια και δεν υπήρξε απλώς κάποια διαφωνία περί τα ανταλλάγματα. Σοκαριζόμαστε, ενώ έπρεπε απλώς να θαυμάσουμε. Πρώτον την τεστοστερόνη του αδρός, τόσων χρόνων και τα υδραυλικά του άψογα, η δε επιθυμία στο κόκκινο. Καταλαβαίνουμε τώρα ότι είναι θέμα ανθρώπου, άρα και οι δικοί μας ποδοσφαιριστές που τους είχαν πει ντοπέ έλεγαν αλήθεια, δεν είχαν πάρει τίποτε, απλώς η ορμόνη ξεχείλιζε από μόνη. Δεύτερον τη φυσική του κατάσταση. Τριάντα δύο ετών λουλούδι η καμαριέρα, σχεδόν τα διπλά χρόνια -και σίγουρα τη διπλή κοιλιά- ο Ντομινίκ, αλλά στο σπριντ την κατενίκησε: σκέτος Μπολτ όταν είναι για το κεχρί. Τρίτον, το ενδιαφέρον του για τον σοσιαλισμό και τη διάσωση των χρεωμένων. Πόση ανιδιοτέλεια, σκεφθείτε. Ενώ έχει την τεστοστερόνη του, το ρεκόρ του στα σπριντ, την Πόρσε Παναμέρα του και μένει σε σουίτα ξενοδοχείου που κάνει 3.000 δολάρια το βράδυ, αντί να κάτσει να απολαύσει, παραμένει πείσμων σοσιαλιστής και τρέχει ακάματος για το καλό του λαού και της Αριστεράς στη Γαλλία και, έξω από αυτήν, για το καλό όλων ημών που από την αφροσύνη μας «ήμασταν μέσα στα σκατά» και χρειάστηκε να έρθει εκείνος ως θεράπων ιατρός. Κι εμείς τον βρίζουμε.
Έτσι στραβά τα βλέπουμε για όλους. Τη μια μας παρασύρει ότι ο τάδε υπουργός έχει βίλλα, την άλλη ότι την ώρα που καίγεται ο τόπος ο ένας ηγέτης την πέφτει στα σουβλάκια κι ο άλλος στο κανό. Μα είναι εντελώς αντίστροφα! Παρότι ο ένας έχει σπιτάρα και ο άλλος έμφυτη ροπή στη διασκέδαση ή στην άθληση, επιμένουν να βρίσκουν χρόνο για μας. Αυτή είναι η αλήθεια.
Αλλά δεν βγάζεις άκρη με τους ανθρώπους. Εδώ τις προάλλες φίλος μου οπαδός του Παναθηναϊκού (μα το Θεό) σάρκαζε με τους επαίνους των τηλεπαρουσιαστών για το ήθος του Διαμαντίδη - «αυτός δεν είχε φτύσει δύο φορές τους αντιπάλους του;» έλεγε. «Βρε ανόητε», του είχα απαντήσει «κι εσύ ανάποδα τα βλέπεις τα πράγματα; Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Μήτσος, ενώ έχει βήχα (και δη παραγωγικό), επιμένει να έχει και ήθος;» Τίποτα αυτός. Από προχτές τον αποφεύγω. Φαντάζομαι τι θα λέει για τον Στρος Καν...
Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr 
