Υπό αυτά τα δεδομένα πρέπει να σημειωθεί ως θετική η μομφή της Ν.Δ. για την αλογοσκούφειο δημοσιονομική απογραφή που διέσυρε τη χώρα για μικροκομματικό σκοπό, ανεξαρτήτως του αν τη χρεώνει κανείς αποκλειστικά στον πρώην υπουργό Οικονομίας ή και στον πρώην πρωθυπουργό. Άλλωστε για έναν νηφάλιο πολίτη αυτή η διαστολή δεν έχει νόημα: προφανώς φέρει και ο πρωθυπουργός ευθύνη για κορυφαίες επιλογές του υπουργού Οικονομίας του, με πρώτη την ευθύνη ότι τον διόρισε και τον κράτησε στη θέση του.
Για την αθλιότητα της απογραφής, αρκεί να υπομνήσει κανείς ότι ουδείς συνέτρεχε λόγος να γίνει. Ούτε η χώρα ήταν υπό «έρευνα», ούτε η δημιουργική λογιστική Σημίτη υπερέβαινε τα συνήθη στην Ε.Ε. όρια - οι κοινοτικές υπηρεσίες έκριναν πως το αμυντικό χρέος μπορούσε να καταχωρισθεί και όπως έκανε ο Σημίτης και όπως «προτιμούσε» ο Καραμανλής. Απλώς ο τελευταίος μαζί με τον Αλογοσκούφη προτίμησαν να επιβαρύνουν αναδρομικά το πασοκικό παρελθόν (μεταφέροντας χρέη σε αυτό), για να ελαφρύνουν το δικό τους κυβερνητικό  παρόν.
Το τι συνέβη είναι γνωστό. Πρώτον, διασύρθηκε η χώρα και τέθηκε υπό κοινοτική επιτήρηση. Δεύτερον, διερράγησαν οι σχέσεις της Αθήνας με τις κοινοτικές υπηρεσίες, τις οποίες η κυβέρνηση της ΝΔ εμφάνισε περίπου ως  συνεργούς σε λαθροχειρίες. Τρίτον, ο εμπνευσθείς την απογραφή Αλογοσκούφης δυσκολεύθηκε να καταρτίσει προϋπολογισμό για το 2006, αφού με την επιτήρηση είχε ..αυτοακρωτηριασθεί ως προς τα περιθώρια ελιγμών, το δε2007, που έγιναν και εκλογές για τον λόγο αυτό, παρουσίασε προϋπολογισμό για το 2008 εν γνώσει της αδυναμίας του να τον εφαρμόσει. Ενδιαμέσως  είχε επιδοθεί και στην κουτοπονηριά να επιχειρήσει να αναπροσαρμόσει το ΑΕΠ προς τα πάνω (αφού είχε αυξήσει τα προηγούμενα χρέη με την απογραφή)!
Από το ιστορικό αυτό, που μπορεί κανείς να αναπτύξει σε ...τόμους, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης καλό είναι να μην επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλον υποδυόμενοι ο καθένας τους τον «αθώο». Η ευθύνη τους είναι κοινή και τεράστια.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως, αν η απογραφή Αλογοσκούφη υπήρξε πολιτική αθλιότητα, δεν είναι βέβαιο κατά πόσον η δραστική «διόρθωση» των στοιχείων της κυβέρνησης Καραμανλή εκ μέρους της σημερινής ήταν  αναπόφευκτη. Υπάρχουν ειδικοί, ακόμη και συμπαθούντες τη Ν.Δ., που λένε ότι η Κοινότητα θα ανακάλυπτε την αλήθεια και ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είχε άλλη οδό από το να ανακοινώσει πρώτος την έκρηξη του ελλείμματος σε σχέση με τα στοιχεία Παπαθανασίου. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν ότι ήταν εφικτή μία λιγότερο έντονη διόρθωση, μία διόρθωση που θα εξέθετε λιγότερο τη χώρα στα μάτια της Ευρώπης. Δεν έχω, ομολογώ, την απάντηση. Έχω όμως την εντύπωση ότι ούτε σήμερα οι κυβερνώντες κόπτονται ιδιαίτερα για τη συνέχεια της χώρας και της εικόνας της. Αν κρίνουν ότι βγάζοντας ψεύτες τους προηγούμενους ωφελούνται, δεν θα πολυσταθούν ούτε αυτοί στο κατά πόσον εκθέτουν την Ελλάδα ή όχι.

Αλλά, πάλι, ελπίζω να κάνω λάθος...