Αλλά έστω ότι ο Κονδύλης υπήρξε υπερβολικός. Σίγουρα, δεν είναι καθόλου υπερβολικοί όσοι επιμένουν ότι, εφόσον το κάπνισμα είναι νόμιμο και ο καπνός φορολογείται βαρύτατα, δεν κατανοούν γιατί δεν επιτρέπονται καταστήματα αναψυχής για καπνιστές. Ας είναι κλειστές λέσχες, ας μην επιτρέπεται η είσοδος ανηλίκων (κάτι που θα ενισχύσει τα καταστήματα μη καπνιστών με το κοινό των οικογενειών), ας επιβληθεί υποχρέωση καλύτερου εξαερισμού (υπάρχουν εξαιρετικά συστήματα σήμερα, αν και ακριβά). Προς τι όμως η ολική απαγόρευση; Στο κάτω-κάτω, αν οι μη καπνιστές θέλουν κάποιο άκαπνο ποτάδικο ή κωλάδικο, ας μαζευτούν καμιά τριανταριά να το στηρίξουν ως πελάτες – δεν είναι δύσκολο.

Το έχω γράψει αυτό ίσα με δέκα φορές το τελευταίο οκτάμηνο, δεν χρειάζεται περαιτέρω επανάληψη. Εκείνο που ίσως χρειάζεται είναι να επισημανθεί πόσο τα εμπνευσμένα μέτρα του είδους πολλαπλασιάζουν την μη παραγωγική –ή, τέλος πάντων, την ελάχιστα παραγωγική- εργασία στον δημόσιο τομέα. Σε περίοδο που οι αστυνομικοί δεν αρκούν να αστυνομεύσουν τα βασικά, τους λέμε να ελέγχουν τις ηλικίες των παιδιών στα αυτοκίνητα και να κόβουν κλήση στους τυχόν καπνίζοντες οδηγούς γονείς. Σε περίοδο που κρίνουμε αναγκαία τη μείωση των οδηγών λεωφορείων, πολλαπλασιάζουμε τους δημοτικούς αστυνομικούς που τριγυρνούν ανά δύο και τρεις για δουλειά μισού. Τώρα αναθέτουμε στους επιθεωρητές εργασίας, αυτούς που δεν φτάνουν να ελέγξουν τα θεμελιώδη στην αγορά εργασίας, να γίνουν καπνοχωροφύλακες – ίσως επειδή σε λίγο δεν θα υπάρχει πλέον εργασία και πάντως δεν θα υπάρχει εργατική νομοθεσία ώστε να ασχολούνται με τις παραβάσεις της.

Πέραν λοιπόν των ερωτημάτων λογικής, πέραν του μεγάλου ζητήματος αν τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη μεταβάλλονται σε μη φιλελεύθερα παρεμβαίνοντας όλο και περισσότερο στις ιδιωτικές συνήθειες και έξεις των ανθρώπων, έχουμε και ένα απτό οικονομικό θέμα του πού και πώς διαθέτουμε τους πενιχρούς δημόσιους πόρους μας.

Αναδιατυπωμένο οριστικό επιχείρημα υπέρ του καπνίσματος: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο.