Κελ ντεκαντάνς… Αλλά τι να κάνουμε, δεν αποφεύγει κανείς το πνεύμα της εποχής. Και έχει και λόγους. Προ μηνός, φερ’ ειπείν, παλιός μου δάσκαλος δώρισε ένα ακίνητο στην ανηψιά του (κανονική, βρε πονηρά μυαλά, όχι «ανηψιά» του παλιού καλού τύπου) και μου τηλεφώνησε γιατί στο συμβόλαιο χρειαζόταν δύο δικηγόρους. Μέχρι και εγώ έπεσα από τα σύννεφα. Καλά στις αγοραπωλησίες, υπάρχει ένας λόγος να έχουν οι άνθρωποι νομική προστασία. Στις δωρεές, τι να πάθαινε η δωρεοδόχος; Θα μπορούσε, βέβαια, να είναι το σπίτι υποθηκευμένο και εκείνη να πλήρωνε φόρο δωρεάς χωρίς λόγο (αν τον πλήρωνε εκείνη και όχι ο δωρητής), αλλά αυτό είναι ακραίο – και άλλωστε δεν προϋποθέτει δικηγόρο στο συμβόλαιο, αλλά προηγουμένως, στην έρευνα του πράγματος. Ο άνθρωπος, μην τα πολυλογώ, πλήρωσε άνευ λόγου και αιτίας δύο παραστάσεις δικηγόρων ­και, για να μην παραπονιέται που ήταν μικρές, και ΦΠΑ 23% και παρακράτηση δικηγορικού συλλόγου 35%. Μετά πήγε σπίτι του και ανάρτησε φωτογραφία του ΔΝΤ σε πλατιά ολομέλεια, να τους βλέπει κάθε πρωί με τον καφέ και να λέει «πέστε τα χρυσόστομοι».

Δεν είναι σε όλα έτσι, βέβαια. Ούτε είναι πάντοτε τόσο καθαρά τα πράγματα ως προς το περιττό της υποχρεωτικής προσφυγής σε κάποιον επαγγελματία, ούτε πάντοτε εντελώς αδικαιολόγητος ο έλεγχος π.χ. του πλήθους των φαρμακείων ή ο καθορισμός των τιμών των φαρμάκων. Κάτι, όμως, πρέπει αναμφίβολα να αλλάξει.

Αλλά τι αλλάζει; Την ώρα που γίνεται τόσος χαβαλές με τα ήδη υφιστάμενα επαγγέλματα, η Τίνα (μία είναι η Τίνα μετά την Τάρνερ και την Σπάθη – ίδετε υστερόγραφο) λέει πως για να μεταβιβάσεις σπίτι πρέπει να παίρνεις πιστοποιητικό ενεργειακού επιθεωρητή ή όποιος αλλιώς λέγεται αυτή η καινούρια φάμπρικα – και μαθαίνουμε ότι οι επιθεωρητές πρέπει να είναι γραμμένοι σε ειδικό κατάλογο κρατικό και να παίρνουν ελάχιστη αμοιβή επίσης κρατικά προσδιορισμένη.

Σε μία περίοδο, δηλαδή, που στενάζουμε από μειώσεις μισθών και συντάξεων, από απώλειες θέσεων εργασίας και από συνεχή αύξηση της φορολογίας (συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να μην το επαναλάβω καθ’ ο μέρος αφορά τα έσοδα: Γιωργάκη, εσύ ο νεότερος, ΕΙΔΕΣ η περαίωση;), μας επιβάλλεται ένα καινούριο νταβατζιλίκι και δη απολύτως προσδιορισμένο σε κύκλο «επαγγελματιών» και αμοιβές, ενώ κατά τα άλλα παλεύουμε δήθεν να απελευθερωθούμε από παλαιότερα ανάλογα. Ίσως επειδή τα παλιά είναι αναχρονιστικά, ενώ τα καινούρια σύγχρονα, είναι σαν να λέμε πράσινα νταβατζιλίκια (το χρώμα όχι εκ του ΠαΣοΚ ούτε εκ του ΠΑΟ, εκ της ανάπτυξης).

Μαθημένοι, βέβαια. Στην πολυκατοικία που μένω καμαρώνουμε ακόμη το ασανσέρ που μας στοίχισε ο κούκος αηδόνι, μια γυαλιστερή βλαχουριά στη θέση ενός παλιού απέριττου ξύλινου, και περηφανευόμαστε για την ασφάλειά του – αν και κάποιοι θυμούνται ακόμη ότι το ανασφαλές παλαιό δεν είχε πάθει ποτέ τίποτε επί τριάντα χρόνια.

Εκείνοι ήταν οι (αν)ελκυστικοί νταβατζήδες. Τώρα έχουμε τους ενεργειακούς. Και έχει ο θεός. Εντάξει, θα υπομείνουμε. Μόνο να κοπεί η πολλή κουβέντα για απελευθέρωση. Γιατί, αν θέλουμε απελευθέρωση, καλό είναι να αρχίσουμε να καταργούμε νόμους. Με τη ντουζίνα ημερησίως.