Τι θέλουν κάποιοι και ξύνουν παλιές πληγές και ενώ η εμπειρία θα έπρεπε να έχει διδάξει τόσο πολλά;

Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, ο Ντόναλτ Τραμπ αλωνίζει και οι Δημοκρατικοί αναζητούν αγωνιωδώς κάποιο πρόσωπο, το οποίο θα μπορέσει να σταθεί με αξιώσεις απέναντί του στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 2020.

Τα περισσότερα από όσα συνέβησαν το Σαββατο στο Πολυτεχνείο και τα πέριξ τα έχουμε ξαναδεί. Κάποιοι μπαινόβγαιναν, κάποιοι πέταγαν μολότοφ, οι αστυνομικοί παρακολουθούσαν, τα γνωστά…

Την μία ημέρα βγαίνει ο αμερικανός πρεσβευτής και λέει για τον αριστερό Πρωθυπουργό όσα εγκωμιαστικά δεν είχε πει κανένας προκάτοχός του για κανένα δεξιό προκάτοχο του αριστερού Πρωθυπουργού. 

Δεν είναι ευχάριστο, είναι όμως ενδεικτικό.

Τα όσα συνέβησαν την Παρασκευή το πρωί στο Πολυτεχνείο, όπου η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάστηκε, προπηλακίστηκε και εν τέλει αποχώρησε με τα αυτιά κατεβασμένα χωρίς να καταθέσει καν στεφάνι, δείχνουν ότι οι παλιές καλές εποχές πέρασαν.

Πέτρος Τατσόπουλος και Αντώνης Πανούτσος πράττουν αυτό που πολλοί άνθρωποι σκέφτονται, ακόμη και όσοι προέρχονται απο τον φιλελεύθερο, κεντροαριστερό χώρο.

Όσο και αν εν πολλοίς η συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση εκτράπηκε κατά τα αναμενόμενα εκτός θέματος, είχε κάποια στοιχεία αποκάλυψης.

Όπως για παράδειγμα την νοσταλγία του κ. Τσίπρα για το «κίνημα» της πλατείας. Τότε που στήνονταν εικονικά λαϊκά δικαστήρια τα οποία κάποιοι θεωρούσαν γραφικότητες και άλλοι ενδείξεις επικίνδυνων  παρεκτροπών.