Ποιος άλλος έρχεται για να παίξει στο ελάχιστα ανταγωνιστικό και ανυπόληπτο ελληνικό πρωτάθλημα. Ένα θαύμα έγινε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στο «Γιούρο» του 2004 και πάει και τελείωσε.

Όπως στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, έτσι και στο ποδόσφαιρο ξαναήλθαμε στα κυβικά μας, όπως αποδεικνύουν περίτρανα τα αποτελέσματα των ελληνικών ομάδων που προσπάθησαν να πλασαριστούν στις διεθνείς διοργανώσεις. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Πανιώνιος και Αρης αποκλείστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, οι δύο πρώτοι μάλιστα από κυπριακές ομάδες που ως τώρα τις θεωρούσαμε «εύκολες», τρομάρα μας, και μόνον ο Παναθηναϊκός κατάφερε να περάσει στους ομίλους της Champions League. Όχι με καμιά μεγαλειώδη εμφάνιση, αλλά επειδή αυτός κατάφερε τουλάχιστον να νικήσει τον μετριότατο αντίπαλό του.

Εδώ που τα λέμε, οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη δεν θα ήταν συμβατή. Τα παιχνίδια του ελληνικού πρωταθλήματος δεν βλέπονται, οι διαιτησίες είναι αστείες, οι έλληνες, μόνο κατά τύχη βρίσκεται κάποιος υποφερτός –σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρντς- ανάμεσα στους έλληνες… παικταράδες, η ΕΠΟ μυρίζει, οι ιδιοκτήτες στις «παράγκες» πάνε και έρχονται, οι παράγοντες των ΠΑΕ είναι ανάλογου επιπέδου με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα γήπεδα θυμίζουν αρένες και οι οργανωμένοι οπαδοί δεν διαφέρουν από συμμορίες.Αν σ΄ αυτή την εικόνα προσθέσουμε και τον απερίγραπτο αθλητικό τύπο,γιατί δηλαδή να είναι καλύτερο το ελληνικό ποδόσφαιρο; Όταν μάλιστα δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός, δεν υπάρχουν γήπεδα για μικρούς και ερασιτέχνες και τα ελληνόπουλα είναι ίσως τα πιο αγύμναστα παιδιά στην Ευρώπη.

Ειδικά όμως στον αθλητικό τύπο και τους αθλητικούς δημοσιογράφους χρειάζεται εκτενέστερη αναφορά, με δεδομένο ότι αρκετές από τις εφημερίδες αυτής της κατηγορίας έχουν αξιοσέβαστες κυκλοφορίες για την ελληνική πραγματικότητα. Θα μπορούσαν βέβαια οι περισσότερες να χαρακτηριστούν σαν «σημαίες» των συλλόγων στους οποίους πρόσκεινται, καθώς απευθύνονται σε οπαδούς και όχι σε φιλάθλους. Δεν ασκούν έλεγχο, δεν ασκούν κριτική, κοροϊδεύουν τους ανεγκέφαλουςκαι είτε αποτελούν «βραχίονες» των εκάστοτε διοικήσεων ή καμιά φορά και πολέμιους, για λόγους ευνόητους. Το κακό είναι ότι και εκείνοι που έχουν εκπομπές στην τηλεόραση, την ίδια τακτική περίπου ακολουθούν. Καμία κριτική, μήπως και θυμώσουν οι παίκτες ή οι παράγοντες και η μόνη τους φροντίδα είναι να μη σπάσουν κανένα …αυγό.

Ετσι όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γίνεται καλύτερο. Αλλά και γιατί να γίνεται, αφού σε κανένα άλλο τομέα δεν υπάρχει βελτίωση;

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr