Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά όλοι ξέρουμε ότι η Ελλάδα είναι από μόνη της μία πρωτότυπη χώρα που όμοιά της δεν υπάρχει. Γι αυτό άλλωστε είμαστε υπερήφανοι ως έλληνες, ασχέτως αν όλες σχεδόν οι ελληνικές αποκλειστικότητες και πρωτοτυπίες είναι είτε για γέλια , είτε για κλάματα. Εμείς όμως απτόητοι και αγέρωχοι συνεχίζουμε την μοναχική, αλλά ...ένδοξη πορεία μας, βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στην κινούμενη άμμο.

Θα μου πείτε ότι όταν η ακρίβεια κοντεύει να μας πάρει το scalp - το τριχωτό της κεφαλής που έπαιρναν οι ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής από τα θύματά τους και φυσικά το ίδιο έκαναν και οι λευκοί- και όταν υπάρχει το σκάνδαλο Ζήμενς -που όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο περίπλοκη υπόθεσηφαίνεται η αναζήτηση της αλήθειας –, η ενασχόληση με τις εξετάσεις και την παιδεία ακούγεται σαν περιττή πολυτέλεια. Και όμως δεν είναι και αν η παιδεία μας, γενική και εξειδικευμένη, ήταν καλύτερη και κυρίως προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών, ίσως η ελληνική κοινωνία να μην είχε τα σημερινά χάλια. Και ίσως το μέλλον το δικό μας καιτων παιδιών μας να φάνταζε πιο αισιόδοξο.

Στη χώρα μας, όσο μεγαλώνει κανείς και αποκτά εμπειρίες, ανακαλύπτει διάφορα στραβά που το καθένα μόνο του και όλα μαζί εξηγούν πως και γιατί η ελληνική κοινωνία είναι ξεχωριστή. Αρκεί να παρατηρεί και να σκέπτεται λίγο, βρίσκει κάποιες εξηγήσεις. Όχι την απόλυτη αλήθεια, αλλά τουλάχιστον ψήγματά της, όπως ότι η ισοπέδωση και η έλλειψη αξιοκρατίας ξεκινά για τα ελληνόπουλα εξ απαλών ονύχων. Τελευταία ανακάλυψα ότι το παιδί μου που πηγαίνει σε καλό, κατά γενική ομολογία, ιδιωτικό σχολείο, δεν είναι από τους λίγους καλούς μαθητές, όπως νόμιζα. Σχεδόν όλο το τμήμα του αποτελείται από καλούς μαθητές και ο ίδιο συμβαίνει και στο διπλανό τμήμα,ίσως και σε ολόκληρη την τάξη. Στην πραγματικότητα, από μία τάξη 150 παιδιών περίπου, χωρισμένων σε έξη τμήματα, τα παιδιά που παίρνουν κάτω από 9 ή 10, μάλλον μετριούνται στα δάχτυλα ενός, άντε δύο χεριών.

Για μένα είναι προφανές ότι οι δάσκαλοι και το σχολείο ή το έχουν ρίξει στις δημόσιες σχέσεις, ή δεν αντέχουν τις γκρίνιες των γονιών που αφ΄ ενός θεωρούν ότι τα βλαστάρια τους είναι ξεχωριστά και αφ΄ ετέρου πιστεύουν ότι αφού πληρώνουν οι βαθμοί των παιδιών τους δεν μπορούν να πέφτουν κάτω από το 9 ή το 10. Το κακό είναι ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες δραστηριότητες, πολύ πιο ανώδυνες και χωρίς μεγάλη σημασία, όπως ας πούμε το μπάσκετ. Οπου και εκεί ανακάλυψα ότι το παιδί μου δεν ξεχωρίζει κάπως όπως νόμιζα, αφού στο ειδικόcamp, που πήγε για λίγες μέρες η αξιολόγηση ήταν λίγο πολύ η ίδια για όλους και ας μην είχαν φανερά τις ίδιες ικανότητες στο παιχνίδι. Που σημαίνει ότι έχει επιβληθείμία ισοπεδωτική αντίληψη και τα παιδιά μαθαίνουν να μην προσπαθούν για να ξεχωρίσουν, ενώ οι γονείς δεν μπορούν να καταλάβουν που το παιδί τους έχει αδυναμία (για να το βοηθήσουν) και που τα καταφέρνει.

Τα δημόσια σχολεία πάλι, έχουν αυτά ή και άλλα προβλήματα και η μεγάλη ταραχή αρχίζει στο γυμνάσιο και ολοκληρώνεται στο λύκειο, όπου από τη μία πλευράη κατάσταση γίνεται ανεξέλεγκτη και από την άλλη τα εφηβάκια περνούν μίαζωή κόλαση, καθώς είναι αναγκασμένα να τρέχουν στα φροντιστήρια, συμπληρώνοντας ένα δωδεκάωρο απασχόλησης ή δήθεν απασχόλησης την ημέρα με τα μαθήματα. Για να κριθούν στο τέλος από ένα απερίγραπτο σύστημα εξετάσεων , που μόνον αρρωστημένος εγκέφαλος μπορεί να το έχει εμπνευστεί. Ισα ίσα για να βρίσκουν θέμα κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα μήντια...

Αγγελος Στάγκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr