Σε μία περίοδο που η ενέργεια με τον έναν ή άλλο τρόπο βρίσκεται στην διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, αναμφίβολα αυτή ήταν μία από τις πλέον επιτυχημένες κινήσεις μας.

Κατ  αρχήν η Ρωσία αποδεικνύεται ένας αξιόπιστος ενεργειακός εταίρος. Δεν είναι κουτόφραγκοι ούτε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ ούτε η Αντζελα Μέρκελ, που την επέλεξαν υπογράφοντας πολυετείς συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και είναι αξιόπιστος εταίρος και προμηθευτής γιατί έχει και το δίκτυο διανομής και την πρώτη ύλη.

Μέχρι τώρα το μόνο δυσάρεστο περιστατικό ήταν με την Ουκρανία που όπως αποδείχτηκε όχι μόνο είχε καλομάθει στο τζάμπα από εποχής Σοβιετικής Ένωσης αλλά είναι και κακοπληρωτής. Γιατί η Ρωσία να είναι ο Αγιος Παντελεήμων για την κάθε αναξιοπαθούσα πρώην Σοβιετική δημοκρατία;

«Οι Αμερικανοί μας έλεγαν συνεχώς ότι είμασταν πολύ εξαρτημένοι από το ρωσικό αέριο τη δεκαετία του 1970 και του 1980»αναφέρει ο Sir Rodric Braithwaite, πρώην βρετανός πρέσβυς στη Μόσχα. « Κι όμως καθόλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ρωσία παρέμενε αξιόπιστος προμηθευτής φυσικού αερίου. Γιατί αυτό να αλλάξει τώρα;»

Η Ευρώπη για τους δικούς λόγους υποτίθεται πως φοβάται από την εξάρτηση από έναν μόνο προμηθευτή. Στην ουσία πρόκειται για ψευδοδίλλημα. Ενώ συλλογικά κάνει πως φοβάται μεμονωμένα όλοι υπογράφουν τη μία συμφωνία μετά την άλλη. Αλλωστε στην εξωτερική της πολιτικήγια πολύ σοβαρά θέματα πάντα ήταν και ενδεχομένως θα παραμείνει διαιρεμένη. Πιθανόν τα λέει αυτά για να χαϊδεύει τα αυτιά των Αμερικανών που βγάζουν εξανθήματα βλέποντας την ρωσική κυριαρχία στον τομέα του φυσικού αερίου. Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει πως η Ρωσία δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα ούτε με τους Ιταλούς της ENI ούτε με τους Γερμανούς. της Ruhrgas, ούτε με τους Γάλλους της Gaz de France. Οι δε τελευταίοι χαίρονται από την σύσφιξη των σχέσεων αφού η συμμετοχή τους στον Nabucco κρέμεται σε μία κλωστή λόγω της κατά μέτωπο σύγκρουσης τους με την Τουρκία όσον αφορά τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Τι προτείνουν οι Αμερικανοί  που βγάζουν εξανθήματα και που θα ήθελαν να δουν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου να μεταφέρονται μέσω της Τουρκίας στην Κεντρική Ευρώπη μέσω ενός άλλου αγωγού: Τον δικό τους αγωγό Nabucco.   Καμία αντίρρηση εάν ήταν όλα ρόδινα. Αλλά δεν είναι.

Ας εξετάσουμε από πού προμηθεύεται το αέριο. Από τις πρώην κεντρικές δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης. Μια μελέτη της επενδυτικής τράπεζας UBS, συμπεραίνει ότι το Τουρκμενιστάν πιθανώς να έχει υπογράψει συμβόλαια για την παροχή διπλάσιου φυσικού αερίου μετά το 2009, απ’ όσο στην πραγματικότητα μπορεί να παράξει. Αυτό ισχύει και για το Αζερμπαϊτζάν το οποίο με νύχια και δόντια προσπαθούν να προωθήσουν οι ΗΠΑ σαν εναλλακτικό και αξιόπιστο τροφοδότη γεγονός που κάνει πολλούς επενδυτές και καταναλωτές ανήσυχους.

Το ζήτημα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο με την συμμετοχή της Τουρκίας η οποία θέλει να αγοράζει η ίδια το αέριο από τους φυσικούς προμηθευτές και να το μεταπωλεί εκείνη στους Ευρωπαίους. Δηλαδή να καταστεί εκείνη ο μοναδικός προμηθευτής,  από τον οποίο να εξαρτάται σε μεγάλο μέρος η Ευρώπη. Παράλογα πράγματα δηλαδή.

Όχι πως η Τουρκία θα έκλεινε ποτέ τις στρόφιγγες. Αλλά αν υποθέσουμε πως δεν τα έβρισκε στην τιμή με τους παραγωγούς και κοβόταν η τροφοδοσία, θα έμενε μετέωρη η Ευρώπη ή όχι;

Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν θεωρούμε πως ή συμφωνία του South Stream είναι μεγάλη επιτυχία για την χώρα και θα πούμε ένα μπράβο στον Πρωθυπουργό, καθώς προφανώς ήταν δική του η τελική απόφαση. Μακάρι να ήταν το ίδιο συνετός και αποτελεσματικός στο εσωτερικό όπου δεν πάμε καθόλου καλά

Τάκης Λαϊνάς

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr