Οι εκτιμήσεις αυτές βασίζονται σε στοιχεία και δεν είναι θεωρητικές. Δεν έχει τόση σημασία αν είμαστε ή αν δεν είμαστε υπό επιτήρηση, αφού άλλωστε τεχνητά μπήκαμε και τεχνητά βγαίνουμε. Το έλλειμμα των τρεχουσών συναλλαγών συνεχίζει να μεγαλώνει αλματωδώς, το εμπορικό ισοζύγιο χειροτερεύει θεαματικά, αφού οι εισαγωγές αυξάνονται περισσότερο από τις εξαγωγές, η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει και παρατηρείται πάλι υστέρηση στα έσοδα του κράτους. Κυρίως όμως δεν αλλάζει με τίποτα η νοοτροπία και η κατεστημένη αντίληψη για την λειτουργία του κράτους και των ΔΕΚΟ, καθώς και για την συμπεριφορά της κοινωνίας γενικότερα.

Στην Ελλάδα, οι πάντες θεωρούμε ότι μας χρωστούν και δεν οφείλουμε σε κανένα και τίποτα. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι από τους μισούς που λένε ότι εργάζονται, υποαπασχολούνται από πλευράς ουσίας, ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν ενταχθεί στον δημόσιο τομέα, τον στενότερο και τον ευρύτερο. Και τέλος, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό εμφανίζονται μονίμως δυσαρεστημένοι, γιατί είναι πεπεισμένοι ότι ο Θεός τους προόριζε και για πολύ μεγαλύτερα πράγματα, αλλά η άτιμη η κοινωνία και η τύχη, τους καταδίκασε στην μετριότητα και σε θέσεις που δεν έχουν το ενδιαφέρον που θα τους κέντριζε. Αρα, δεν χρειάζεται και να προσπαθούν, οπότε έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη, με τη βοήθεια πάντα των συνδικαλιστών που τους προστατεύουν.

Κανείς δεν αναρωτιέται στην Ελλάδα αν υπάρχει πρόβλημα με τον ανθρώπινο παράγοντα. Και όμως υπάρχει. Διάφορες διεθνείς έρευνες καταγράφουν ότι δεν διαθέτει η χώρα το εξειδικευμένο προσωπικό που απαιτούν οι καιροί, δεν έχουμε τους ανθρώπους που να διαχειρίζονται τους ανθρώπινους πόρους, δεν έχουμε πολλούς ικανούς μάνατζερς, δεν έχουμε πολλούς που να χειρίζονται λειτουργικά μία ξένη γλώσσα, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις στον τομέα τους, να μπορούν να συνεννοηθούν με ξένους, να πηγαίνουν έξω και να έρχονται σε επαφή μαζί τους και να μην περιορίζονται σε παρέα με τους άλλους έλληνες. Αντίθετα, έχουμε πολιτικούς πουστη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι κολλημένοι με τον επαρχιωτισμό και τους στενότατους ορίζοντες. Όλα δε αυτά τα συλλογικά μειονεκτήματα ανάγονται στο τεράστιο πρόβλημα που λέγεται ελληνική παιδεία και που έχουμε κατορθώσει να την συνδέσουμε με τις φοιτητικές εκλογές και τα κόμματα.

Οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν εξαντλούνται στα φαινόμενα που έχουν σχέση με την οικονομία, την παραγωγικότητα, την ανταγωνιστικότητα και τον δημόσιο τομέα. Πολλά ακόμη συνεισφέρουν στην καθυστέρηση της ελληνικής κοινωνίας, από τον αριθμό των δυστυχημάτων στους δρόμους, ως το περιβάλλον που έχουμε διαμορφώσει στις πόλεις και τα χωριά, από την διαχείριση των σκουπιδιών, ως την βρώμα των εθνικών οδών και των πεζοδρομίων, από την κατανάλωση τσιγάρων, μέχρι την χρήση των αυτοκινήτων, από την χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών μέχρι την έκταση της παραπαιδείας, από την ποιότητα της ενημέρωσης των μήντια, μέχρι τις ώρες που ξοδεύουμε μπροστά στην τηλεόραση και τόσα άλλα.

Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ…

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr