Η ελληνική οικονομία στηρίζεται σε υπερβολικό βαθμό στο κράτος. Οι κυβερνήσεις φτιάχνουν τα «πράσινα τζάκια» ή τα «μπλε τζάκια». Δημιουργούν και καταστρέφουν επιχειρηματίες μέσα σε μια εκλογική τετραετία. Δίνουν τις δουλειές σε αυτούς που θέλουν, τους λεγόμενους «κομματικούς επιχειρηματίες». Μη γελιόμαστε, το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι: «Ελληνικός ιδιωτικός τομέας». Γιατί; Διότι ουσιαστικά δεν υπάρχει. Με εξαίρεση ελάχιστες επιχειρήσεις που πράγματι δεν συνδέονται ούτε ευθέως ούτε εμμέσως με το Δημόσιο, οι περισσότερες μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις ζουν από τις δουλειές που τους αναθέτει το κράτος ή από τις παρεμβάσεις του. Διενεργεί διαγωνισμό το Δημόσιο για ένα μεγάλο έργο, το κερδίζει μια κοινοπραξία τεχνικών εταιρειών, αυτοί δίνουν υπεργολαβίες σε άλλες μικρότερες τεχνικές εταιρείες και έτσι όλοι ζουν από τον μοναδικό πελάτη, το Δημόσιο. Το ίδιο γίνεται στις τηλεπικοινωνίες, στην πληροφορική, ακόμη και στο εμπόριο, αφού ο στρατός, τα νοσοκομεία και ο ευρύτερος δημόσιος τομέας είναι πάντα οι μεγαλύτεροι πελάτες των ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Ας δούμε το θέμα των δομημένων ομολόγων. Κάποιοι «έφαγαν» περί τα σαράντα εκατομμύρια ευρώ από το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων. Αμέσως η κυβέρνηση έσπευσε να απαγορεύσει στα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύουν σε σύνθετα επενδυτικά προϊόντα με τη δικαιολογία ότι οι διευθυντές τους δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις. Στερεί λοιπόν από τα Ταμεία τη δυνατότητα να πετύχουν μεγαλύτερες αποδόσεις αντί να προσλάβει επαγγελματίες διαχειριστές οι οποίοι θα αποφέρουν υψηλές αποδόσεις. Μόνο έτσι όμως θα λυνόταν το ασφαλιστικό πρόβλημα εφόσον τα Ταμεία πλέον θα διέθεταν οικονομική ευρωστία. Η κυβέρνηση όμως προτιμά να «φαλιρίσουν» τα Ταμεία παρά να χάσει τη δυνατότητα να απομυζά τα χρήματά τους. Προτιμά να τοποθετεί στις θέσεις των προέδρων των Ταμείων άβουλους συνταξιούχους, αποτυχημένους βουλευτές, κομματικούς φίλους, απόστρατους αξιωματικούς και όποιον άλλον είναι πρόθυμος να εκτελέσει τις εντολές του αρμοδίου υπουργού και να λειτουργήσει εις βάρος του ασφαλιστικού ταμείου.

Σε αντίθεση με την απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει αυτές τις επενδύσεις, τα ασφαλιστικά ταμεία στο εξωτερικό λειτουργούν ακριβώς με αυτόν τον τρόπο. Τα χρήματά τους τα διαχειρίζονται οι ικανότεροι διαχειριστές παγκοσμίως. Επενδύουν σε κάθε είδους ομόλογα, δομημένα και μη, μετοχές, πολύπλοκα επενδυτικά προϊόντα, αμοιβαία κεφάλαια, ακίνητα κτλ. Στόχος πάντα, η μεγιστοποίηση της απόδοσης προς όφελος του Ταμείου. Φανταστείτε ότι το 30% των ξένων κεφαλαίων που έχει επενδυθεί στη Σοφοκλέους είναι χρήματα ξένων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων. Ο μεγαλύτερος μέτοχος της ΕΧΑΕ, δηλαδή της εταιρείας του Χρηματιστηρίου Αθηνών, είναι το συνταξιοδοτικό ταμείο των ολλανδών δασκάλων! Γιατί η κυβέρνηση κινείται με αυτόν τον τρόπο; Ο λόγος είναι απλός.

Η πολιτική στην Ελλάδα είναι επάγγελμα και μάλιστα πολύ προσοδοφόρο. Γι' αυτό εξάλλου κανένας υπουργός δεν παραιτείται και κανείς δεν απολύεται. Διότι πρόκειται για διοικητική ομάδα, ένα management team το οποίο πρέπει πάση θυσία να διατηρήσει τον έλεγχο του «μαγαζιού». Δεν εκχωρούν τον έλεγχο σε κανέναν, κοροϊδεύουν με τη δήθεν απελευθέρωση των αγορών τους ξένους εταίρους και τους έλληνες ψηφοφόρους και μοιράζουν κατά βούληση το κρατικό χρήμα σε ημετέρους, φίλους, κουμπάρους. Και αυτό δεν το κάνουν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις ή οι διεφθαρμένοι πολιτικοί. Το κάνουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί γενικώς. Και το θεωρούν αυτονόητο. Πιστεύουν ότι αυτή είναι η δουλειά τους και την κάνουν όσο καλύτερα μπορούν.

Γρηγόρης Νικολόπουλος

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr