Βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής Ελλάδας είναι ότι οι πάντες μιλάνε, συνήθως ανούσια και πολύ συχνά χωρίς λογική. Ειδικά στην πολιτική, ο βερμπαλισμός έχει φθάσει σε ανώτατο στάδιο και σε σημείο να υποκαθιστά σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό τις πράξεις και τα έργα, ή ακόμη και την αναγκαιότητα πράξεων και έργων. Η κατάσταση έχει επιβαρυνθεί με τα πάμπολλα ραδιόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια, που κάθε ημέρα και από πολύ πρωί είναι αχόρταγα στην επιμονή τους να παρουσιάζουν υπουργούς, υφυπουργούς, βουλευτές, συνδικαλιστές, στελέχη οργανισμών, δικηγόρους και άλλους αθλητές του δημοσίου λόγου να λένε το κοντό και το μακρύ τους επί παντός επιστητού. Και μάλιστα κραυγάζοντας συνήθως.

Το κακό ξεκινάει βεβαίως από το γεγονός ότι λειτουργούν περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια, περισσότερα ραδιόφωνα, ακόμη και περισσότερες εφημερίδες από αυτά που χρειάζεται και αντέχει μία χώρα του μεγέθους της Ελλάδας. Όλα αυτά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από την ίδια μικρή δεξαμενή αρμέγουν πρόσωπα για να διανθίσουν τις εκπομπές τους και να ικανοποιήσουν, υποτίθεται,θεατές, ακροατές, αναγνώστες. Μέσα δε στον ανταγωνισμό της επιβίωσης και της κάλυψης του χρόνου και του χώρου, οι δημοσιογράφοι (αληθινοί ή κατ΄ όνομα) κάνουν την τρίχα τριχιά, επαναλαμβάνουν και επαναλαμβάνονται, καταφεύγουν στους ίδιους και του ίδιους. Αλλωστε λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να διατυπώσουν φράσεις με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο, ώστε να έχουν κάποιο ειρμό τα λόγια τους. Όταν δεν κραυγάζουν φυσικά.

Η άλλη πλευρά του φαινομένου αφορά βέβαια όλους αυτούς που τρέχουν να μιλήσουν όποτε δουν μπροστά τους "ματσούκι" (μικρόφωνο δηλαδή), κάμερα, η προσκαλούνται σε εκπομπές. Ολοι σχεδόν το κάνουν για να προβάλλουν τις θέσεις τους, αλλά και τον εαυτό τους. Ειδικά όσοι πολιτεύονται θεωρούν ότι πρέπει να ενισχύουν συνεχώς την αναγνωρισιμότητά τους και ίσως να μην έχουν άδικο, αφού οι ηγεσίες των κομμάτων τρελαίνονται με ηθοποιούς, αθλητές και διάφορα celebrities. Σχεδόν τους παρακαλούν να ενταχθούν στις τάξεις τους, ή να βάλουν υποψηφιότητα με τα χρώματά τους και δεν θα έλεγαν όχι ούτε στη Γωγώ Μαστροκώστα…Το ερώτημα είναι που βρίσκουν τον χρόνο οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και οι υπόλοιποι για να είναι συνεχώς κρεμασμένοι από τα μικρόφωνα και τις κάμερες. Πότε δηλαδή είναι στα γραφεία τους, κάπως απερίσπαστοι, για να ακούσουν, να μελετήσουν, να σχεδιάσουν, να πάρουν αποφάσεις, να ενεργήσουν. Να ενεργούν τέλος πάντων, χωρίς να μιλούν!

Η αλήθεια είναι ότι μόνο στην Ελλάδα, οι πολιτικοί είναι στη διάθεση των ΜΜΕ επί 24ώρου βάσεως. Είτε γιατί οι ίδιοι το επιλέγουν, είτε επειδή πιέζονται έως και εκβιάζονται από πολλούς δημοσιογράφους για να βγουν στις εκπομπές τους, είτε τέλος, διότι έχουν αντιληφθεί ότι τα λόγια και το συνεχές μπλα-μπλα είναι μέρος της κουλτούρας της ελληνικής κοινωνίας, αποτελούνδηλαδή μέρος του ελληνικού χαβαλέ, αδυνατούν να πουν όχι…στη συνεχή πρόκληση. Το αποτέλεσμα είναι να έχουν μετατραπεί σε Τι-Βι περσόνες, αλλά δεν τους νοιάζει. Αντίθετα, το επιδιώκουν γιατί αποδίδει. Αλλωστε τα λόγια είναι εύκολα, η εργασία και τα έργα απαιτούν κόπο.

Αγγελος Στάγκος

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr