Το ελληνικό χρηματιστήριο παραπαίει εδώ και αρκετές ημέρες, ακολουθώντας την τύχη των λεγόμενων αναδυόμενων αγορών, αλλά βεβαίως και οι ώριμες ευρωπαϊκές αγορές δεν περνάνε τις καλύτερες μέρες τους. Και σαν να μην φτάνει όλη αυτή η νευρικότητα έως και μαυρίλα, έρχεται και ο Πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να ρίξει λάδι στη φωτιά, χαρακτηρίζοντας αναγκαία και ευεργετική την πτώση των αγορών διεθνώς.

Το τι ακριβώς φταίει για τη νευρικότητα και την πτώση των αγορών διεθνώς δεν το γνωρίζουμε, καταλαβαίνουμε όμως ότι κάτι τρέχει με την πολιτική των επιτοκίων, όπως τα καθορίζουν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που μας ενδιαφέρει και ιδιαίτερα,ως ευρωπαίους όπως καμαρώνουμε ότι είμαστε. Είχαμε συνηθίσει, βλέπετε, σε πολύ χαμηλά επιτόκια τα αρκετά τελευταία χρόνια, γεγονός που είχε συμβάλλει στην …κατάργηση της πάλης των τάξεων, αφού οι ευεργετημένοι από το γεγονός ήταν οι φτωχότεροι που μπορούσαν να δανειστούν για να αγοράσουν αυτοκίνητα, ψυγεία, σπίτια κλπ. και να βελτιώσουν τη ζωή τους. Με αυτή την έννοια, τα χαμηλά επιτόκια συνέβαλαν στην βελτίωση της ζωής των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων πολύ πιο αποτελεσματικά, παρά τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Βεβαίως, όταν δανείζεσαι, έστω και με χαμηλά επιτόκια, παίρνεις ένα ρίσκο και αυτό το ρίσκο εμφανίζεται ως "δράκουλας" τώρα που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανεβάζει συνεχώς τα επιτόκια, για να αντιμετωπίσει τον ρυθμό ανόδου του πληθωρισμού. Το ίδιο κάνει και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. ΄Αλλωστε, η μοναδική αποστολή και αρμοδιότητα που έχει ουσιαστικά η ΕΚΤ είναι να ρυθμίζει το κόστος του χρήματος για να αντιμετωπίζει τον πληθωρισμό στον ευρωπαϊκό χώρο. Και το ανεκτό ύψος του πληθωρισμού για τις χώρες του ευρώ έχει καθοριστεί μόλις στο 2%.

Ωστόσο, η αυστηρή πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας -η οποία όμως δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υλοποιεί πολιτική απόφαση των ηγετών της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στο παρελθόν- έχει αρκετές βλαβερές επιπτώσεις στις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών και στους πολίτες τους. Στόχος της είναι ο περιορισμός της αφθονίας του φτηνού χρήματος που κυκλοφορεί, αλλά αυτό έχει και ουρά…Από τη μία πλευρά περιορίζεται η ανάπτυξη των οικονομιών και από την άλλη πλευρά, πλήττονται οι φτωχότερες τάξεις, λόγω της αύξησης των επιτοκίων κυρίως, αλλά και της μείωσης των θέσεων εργασίας, ενώ ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις δυσκολεύονται σημαντικά στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής.

Εδώ που τα λέμε τώρα, το όριο του 2% της αύξησης του πληθωρισμού είναι μάλλον πολύ χαμηλό. Παρά την παγκοσμιοποίηση και τον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό στην εξασφάλιση αγορών, δεν θα "έσταζε η ουρά του γαϊδάρου" και τόσο, αν το όριο του ρυθμού ανόδου του πληθωρισμού οριζόταν στο 2,5-3%. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα έπαιρναν ανάσα στην χάραξη και άσκηση της πολιτικής στις χώρες τους και γι αυτό δυσφορούν κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανεβάζει τα επιτόκια. Παράλληλα, τα χρηματιστήρια θα γλίτωναν την πτώση και τους νευρικούς κλονισμούς. Το κυριότερο όμως, δεν θα ένοιωθαν την απειλή της αναβίωσης της πάλης των τάξεων!

Αγγελος Στάγκος

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr