Το αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την συνεχή δημιουργία «τεχνητών αναγκών», είναι η αέναη «φυγή προς τα εμπρός», η σταδιακή ολοσχερής διάσταση «πραγματικής» και «πλασματικής» οικονομίας, όπου όλα γίνονται ένα παιχνίδι προσδοκιών και ικανοποίησης αυτών των αναγκών (που, βέβαια, τροφοδοτείται και από την απληστία μιας πλευράς της ανθρώπινης φύσης).

Υπάρχει το δεύτερο συναφές υπόβαθρο:η αρπαγή του πλούτου (έστω και με τη μορφή «ρευστού») από όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες του ΟΗΕ, ιδίως μέσω του χρηματιστηρίου και με τη σύμπραξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ): το ΔΝΤ δανείζει μια χώρα – αναδυόμενη αγορά (και, φυσικά, ιδίως την ανώτατη τάξη αυτής και τους εγχώριους οργανισμούς), στη συνέχεια τα οιαδήποτε funds δημιουργούν τεχνητή χρηματιστηριακή έκρηξη, και οι έχοντες την πλεονάζουσα ρευστότητα (δηλαδή τα ίδια τα funds) «σκουπίζουν», στη διάρκεια του χρηματιστηριακού, σημαδεμένου poker, το ρευστό του δανείου και αφήνουν εκ νέου την χώρα χρεωμένη και σε αναζήτηση νέου δανείου.

Από τη στιγμή που η «πλασματική οικονομία» έφτασε να είναι υπερπολλαπλάσια της «πραγματικής» και δεν ήταν δυνατή οιαδήποτε επιστροφή, άρχισαν να δημιουργούνται (και μέσω της κυριαρχίας της κουλτούρας του «κέρδους με κάθε τρόπο» των “golden boys”), παράγωγα χρηματοοικονομικά «προϊόντα» ακόμα και από αυτοτροφοδοτούμενα, απολύτως επισφαλή δάνεια (π.χ. στεγαστικά):φυσικά οι σχετικές παραγόμενες υπεραξίες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από λογιστικές εγγραφές και λειτούργησαν σαν καταλύτης της «κρίσης».  

Αλλά αυτή η τελευταία «στρέβλωση» δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου μιας θεμελιώδους, εγγενούς τάσης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής: όπως παραστατικά έγραφε παλιότερα ένας άλλος Κάρολος, το κεφάλαιο, σαν αχόρταγο θηρίο, έχει την εγγενή τάση να διογκώνεται, να αναπτύσσεται συνεχώς και πάση θυσία∙ αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του είναι που, μετά από διάφορα στάδια ανάπτυξής του, φέρνει, σχεδόν νομοτελειακά, την κατάρρευσή του:αυτή έρχεται όταν, πλέον, δεν υπάρχει αγοραστική δύναμη, και άρα ζήτηση, για να καλύψει, να καταναλώσει τα αναγκαστικά όλο και περισσότερα προσφερόμενα (και μόνο εν μέρει παραγόμενα, με την ακριβή έννοια του όρου) αγαθά και υπηρεσίες.

Προφανώς, αν το «σύστημα» βρίσκεται τώρα σε αυτή τη φάση (που θυμίζει έναν χειρότερο στασιμοπληθωρισμό από αυτόν της δεκαετίας του 70), οι ενέσεις ρευστότητας, εφόσον δεν είναι αναπτυξιακές, δεν προσεγγίζουν, ούτε και μπορούν να προσεγγίσουν την πραγματική οικονομία, δεν μπορεί παρά να αποδειχθούν, έστω μακροπρόθεσμα, αμιγώς πληθωριστικές. Παράλληλα, δεν φαίνεται ευχερής η άνευ όρων, μέσω ρευστότητας ενίσχυση της κατανάλωσης και της οικονομικής δραστηριότητας, με την οποία ξεπεράστηκε (;) η ύφεση του 1929 - εκτός αν αρχίσει το κτίσιμο νέων Las Vegas ανά την υφήλιο. ’λλωστε, η κρίση του 1929, κατά πολλούς, οδήγησε (φυσικά σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες), στον Β Παγκόσμιο πόλεμο, και στην ανάπτυξη των σημερινών – υπό κατάρρευση - βιομηχανικών κολοσσών και, υπό αυτή την έννοια, μπορεί να ζούμε το ουσιαστικό τέλος της μεταπολεμικής εποχής.

Mια «διέξοδος» (αν μπορεί να ονομαστεί τέτοια) φαίνεται να βρίσκεται μόνο σε αυτό που ο άλλος Κάρολος ονόμαζε «καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων», που, πάντως, είναι, σήμερα, κατ’ αρχάς ανέφικτη μέσω ενός νέου γενικευμένου πολέμου, που θα οδηγούσε σε πυρηνική αλληλοεξόντωση και καταστροφή.       

Ο Κάρολος αυτός, τέκνο και ο ίδιος του διαφωτισμού, του ορθού λόγου και της κλασσικής πολιτικής οικονομίας, είχε, εκ των έσω, ελλόγως διαβλέψει την κατ’ αρχάς άφευκτη αυτοκαταστροφική πορεία της «αγοράς», που, διά της «αοράτου χειρός της», δεν αυτορρυθμίζεται, αλλά εν τέλει αυτοκτονεί με την λεπίδα της τεχνητής αναπτύξεως και απληστίας.

Μήπως, όμως, το έστω και πρόσκαιρο αδιέξοδο του «συστήματος» δεν είναι και μια αναγκαία δικαίωση του ορθού λόγου;  Μήπως η ήττα, κρίση ή κατάρρευση, συνιστά, ταυτόχρονα, μια νίκη της λογικής σκέψης, μια αναρρίχηση και ελπιδοφόρα επανεμφάνιση του ελλόγου στα ανθρώπινα πράγματα;    

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr