Τι με ρώτησαν οι έφηβοι βουλευτές:

- Γιατί δεν ψηφίζουν αυτοί που έφυγαν στο εξωτερικό;

- Γιατί δεν έχουμε και μη κρατικά πανεπιστήμια;

- Είμαι υπέρ των δημοψηφισμάτων;

- Από ποιους πρέπει να αξιολογούνται οι καθηγητές τους;

- Ένα παιδί στον Έβρο και ένα παιδί στην Αθήνα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες;

Τι τους απάντησα:

- Ναι, πρέπει να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού.

- Ναι, πρέπει να έχουμε και μη κρατικά πανεπιστήμια.

- Για τα δημοψηφίσματα και την αξιολόγηση τους είπα ότι πρέπει να αναζητήσουν τις δικές τους απαντήσεις. Να μην αρκούνται σε αυτά που θα τους πουν οι γονείς τους, οι καθηγητές τους ή ο… Σταύρος.

- Και σε ότι αφορά τις ευκαιρίες που έχουν τους είπα ότι δεν είναι ο τόπος, είναι ο καθηγητής και ο γονιός. Το σχολείο και το σπίτι.

Πάντως, ο διάλογος με τα παιδιά είχε πολύ ενδιαφέρον. Καμία σχέση με αυτό που ίσως έχετε στο μυαλό σας όταν ακούτε «Βουλή των εφήβων». Γιατί, τελικά, το μέσον είναι το μήνυμα. Η βαριά αίθουσα της ολομέλειας απαιτεί στιλιζαρισμένες τοποθετήσεις. Ενώ στα πηγαδάκια τα παιδιά είναι παιδιά και όπως λέει και ο Νιόνιος «πως να κρυφτείς από τα παιδιά…».

Μπράβο σας αγόρια και κορίτσια.