Κανένας από τους "παίκτες" που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα, δεν θέλει να πάρει πάνω του την ευθύνη για το ναυάγιο. Ούτε ο Έλληνας Πρωθυπουργός που λέει οτι για όλα φταίνε οι ξένοι, ούτε η Μέρκελ που δεν θέλει επί δικής της ηγεσίας να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, ούτε ο Γιούνκερ που δεν θέλει ώς Πρόεδρος της Κομισσιόν να "μαυρίσει" την καριέρα του με την πρώτη αποχώρηση χώρας από την ΟΝΕ, ούτε φυσικά ο Ντράγκι που δεν θέλει να χρεωθεί την αδυναμία των πολιτικών να βρούν λύση. Υπό αυτές τις συνθήκες, η εξεύρεση λύσης είναι μάλλον νομοτελειακή. Βασανιστική μεν η διαδικασία, καταστροφική για την ελληνική οικονομία, αλλά τελικά εφικτή. Τι χρειάζεται να γίνει; Αν ο Έλληνας Πρωθυπουργός εννοεί αυτά που λέει, αρκεί να μπεί στη συμφωνία μια πρόβλεψη για μελλοντική ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Γιατί λοιπόν δεν μπαίνει αυτή η πρόβλεψη, αφού είναι αυτονόητο οτι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί εσαεί αυτό το δυσβάσταχτο χρέος; Δυο πιθανότητες: Η μία είναι οτι οι ξένοι δεν τον πιστεύουν και θεωρούν οτι αν υποχωρήσουν σε αυτό, οι Έλληνες θα τους πιέσουν και για άλλες υποχωρήσεις. Η δεύτερη είναι οτι περιμένουν να κάνουν αυτή την υποχώρηση στο τέλος της διαπραγμάτευσης για να πιέσουν την ελληνική κυβένρηση να υποχωρήσει στα υπόλοιπα μέτρα που απαιτούν.  Και ενώ όλα κρίνονται τελικά από το αν ο Ντράγκι θα κόψει τη ρευστότητα από τον ELA, μάλλον ο Ιταλός Πρόεδρος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας δεν θα πάρει μια τέτοια απόφαση. Το να κουρέψει τα ελληνικά ομόλογα που δέχεται ώς εγγύηση η ΕΚΤ, δεν έχει βραχυπρόθεσμα επίδραση στην ελληνική οικονομία. Όμως η διακοπή του ELA θα οδηγούσε σε κλείσιμο τις ελληνικές τράπεζες άμεσα και αυτό ο Ντράγκι δεν το θέλει. Θα εξαντλήσει λοιπόν και αυτός κάθε περιθώριο. Υπομονή λοιπόν - για όποιον αντέχει - να δούμε πώς θα καταλήξει αυτή η ιστορία.