Σε σύγκριση με την πρώτη συμμετοχή μας στο Παγκόσμιο Κύπελλο στις ΗΠΑ, όπου είχαμε τρεις ήττες και δεχθήκαμε 10 γκολ χωρίς να βάλουμε κανένα, σημειώσαμε εμφανή πρόοδο. Όχι όμως γιατί το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έγινε καλύτερο. Τώρα που έχουμε τη δυνατότητα να παρακολουθούμε τα παιχνίδια σε άλλες χώρες, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο εξακολουθεί να είναι πολύ πίσω. Μέτριες οι ομάδες, λίγο και μέτριοι οι έλληνες παίκτες, μέτριο ως περίεργο το πρωτάθλημα, μέτριοι οι παράγοντες, κακός ο αθλητικός τύπος και μέτριοι ως κάκιστοι οι οπαδοί.

Ευτυχώς, παρά την γενική μετριότητα βγήκαν κάποιοι παίκτες που κατόρθωσαν να κάνουν υποφερτή καριέρα στο εξωτερικό, κερδίζοντας εμπειρίες και κυρίως μαθαίνοντας να είναι επαγγελματίες με άλλους όρους και σε άλλες συνθήκες. Αυτοί οι παίκτες είναι καλοί ποδοσφαιριστές, αλλά όχι και λαμπρά αστέρια. Εκείνος όμως που αποδείχθηκε αστέρι τα 8 χρόνια που κάθησε στον πάγκο της εθνικής ομάδας και την καθοδήγησε ήταν ο Οττο Ρεχάγκελ. Τα λάθη που έκανε και η κριτική που του ασκήθηκε κάθε φορά που η εθνική ομάδα δεν τα πήγαινε καλά, δεν μπορούν να σκιάσουν την θετικότατη προσφορά του.

Ο Οττο Ρεχάγκελ οδήγησε την εθνική ομάδα σε πρωτόγνωρες επιτυχίες τα οκτώ αυτά χρόνια. Το 2004 η εθνική ομάδα χρίστηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, το 2008 κατάφερε να μπει στον τελικό γύρο του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος, έστω και αν δεν ικανοποίησε στα ματς που έδωσε στην Αυστρία και την Ελβετία και φέτος πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο χάνοντας δύο παιχνίδια και κερδίζοντας ένα, δεχόμενη πέντε γκολ και βάζοντας δυο συνολικά. Ποτέ άλλοτε δεν φτάσαμε τόσο ψηλά και οι επιτυχίες δεν είχαν τόση διάρκεια. Γιατί είναι επιτυχίες η συμμετοχή στους τελικούς γύρους του Γιούροκαπ και του Μουντιάλ.

Ο Γερμανός προπονητής τα κατάφερε όλα αυτά επιλέγοντας τους παίκτες που είχαν μάθει την πειθαρχία παίζοντας κυρίως σε ομάδες του εξωτερικού, προσαρμόζοντας το παιχνίδι της ομάδας στις δυνατότητές, δημιουργώντας προφανώς ένα καλό κλίμα στα αποδυτήρια και ανάμεσά τους, δίνοντάς τους υπερηφάνεια και έχοντας συχνά την τύχη με το μέρος του, ειδικά στο Γιούρο της Πορτογαλίας. Είναι φανερό ότι ολοκλήρωσε πλέον τον κύκλο του,  είναι πια και αρκετά μεγάλος. Του αξίζει το χειροκρότημά μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και ας ελπίσουμε ότι ο διάδοχός του θα μπορέσει να βαδίσει στα χνάρια του.

Α.Στα.

Υ.Γ. Καιρός να πει κανείς του Νίνη ότι αν δεν θέλει να μείνει απλό ταλέντο, που δίνει μία καλή πάσα κάθε έξι παιχνίδια, θα πρέπει να μάθει να αγωνίζεται, να ιδρώνει τη φανέλα του και να βάζει τα πόδια του στη φωτιά. Χθες ήταν μακράν ο χειρότερος από τους 14 παίκτες που αγωνίστηκαν.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr