Τα προβλήματα με το δημόσιο χρέος στην Ευρώπη χειροτερεύουν αντί να βελτιώνονται, γιατί αντιμετωπίζεται η λάθος «ασθένεια», τονίζει ο αναλυτής της TF Market Advisors, Peter Tchir. Όλοι λίγο πολύ μιλούν για τον κίνδυνο «μόλυνσης» και αυτό θυμίζει επιστήμονες που εργάζονται σε εργαστήρια υψηλής τεχνολογίας και ψάχνουν για μια θεραπεία, τεχνικούς που εργάζονται πάνω σε ειδικά μοντέλα υπολογιστών αναλύοντας τον νόμο των πιθανοτήτων, και τους πολίτες να περπατούν γύρω-γύρω με μάσκες για να σταματήσει η εξάπλωση της «ασθένειας».

Αυτό που έχουμε είναι γάγγραινα, τονίζει ο Tchir. Η αρχική ασθένεια δεν εκτιμήθηκε σωστά, δεν της δόθηκε η κατάλληλη θεραπεία, η κατάσταση παραμορφώθηκε και πλέον η επιλογή δεν είναι απλή. Την άφησαν για πάρα πολύ καιρό και εξαπλώθηκε και «λύσεις» όπως το EFSF δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο από το να επιτρέψουν την εξάπλωση της νόσου. Ήρθε πλέον ο καιρός του ακρωτηριασμού, δηλαδή του να αφήσουμε να γίνουν defaults κρατών. Μετά θα αρχίσει η πραγματική διαδικασία ανάκαμψης. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά είναι καλύτερο από το να συνεχίζουμε να αγνοούμε το πραγματικό πρόβλημα και να αποφεύγουμε τα σκληρά, επίπονα, αλλά αναγκαία μέτρα.

Η στενή σχέση μεταξύ της επιδείνωσης της αξιοπιστίας των χωρών της ευρωζώνης και των τραπεζών, ήταν κάτι που οι χαράσσοντες πολιτική στην Ευρώπη και η ΕΚΤ, επανηλλημένως αρνήθηκαν να το δούν και να το παραδεχτούν. από την αρχή της ελληνικής κρίσης, στα τέλη του 2009 μέχρι και σήμερα, σημειώνει ο επικεφαλής οικονομολόγος της UBS, George Μagnus.

Εάν είχαν βρει το κουράγιο, εάν είχαν τολμήσει να το εξηγήσουν αυτό στους ψηφοφόρους τους, έναν χρόνο πριν, το κόστος της επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών θα ήταν πολύ χαμηλότερο των 300-500 δις ευρώ που αγγίζει τώρα.

Το γεγονός ότι αυτή η λανθασμένη γραμμή έχει αγγίξει την Γαλλία είναι εξαιρετικά ανησυχητικό. Oι γαλλικές τράπεζες κατέχουν περισσότερο ελληνικό χρέος από οποιαδήποτε άλλη χώρα και τα χθεσινά δημοσιεύματα ότι η BNP Paribas ψάχνει για κεφάλαια στην Μέση Ανατολή, υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο την επιτακτική ανάγκη που έχουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες για κεφάλαια.

Ο Magnus τονίζει ότι εάν οι χαράσσοντες πολιτική στην Ευρωζώνη δεν κάνουν τίποτα περαιτέρω και δεν καταλήξουν σε μία αξιόπιστη λύση, σίγουρα η Ευρώπη θα ζήσει το δικό της Kreditanstalt – η κατάρρευση της μεγαλύτερης τράπεζας της Αυστρίας το 1931.