Τα σκίτσα αυτά απεικόνιζαν τη Δημοκρατία μας, μία απλή, αλλά σπουδαία Ελληνίδα. Τη μάνα όλων μας:
Άλλες φορές αγέρωχη, με ένα καλοραμμένο φόρεμα το οποίο κάθεται τέλεια πάνω στο όμορφο κορμί της. Μία περήφανη γυναίκα.
Άλλες φορές ταλαιπωρημένη. Με ουλές και το φόρεμα λερωμένο ή ακόμα και σκισμένο. Μία κακοποιημένη γυναίκα.
Άλλες φορές αστεία, άλλες φορές αμήχανη, άλλες χαρούμενη.
Άλλες φορές αποκεφαλισμένη (Μητρόπουλος), άλλες πισώπλατα μαχαιρωμένη (ΚΥΡ).
Πάντα απλή, χωρίς φρου φρου κι αρώματα...
Πενήντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου αναρωτιέμαι πώς θα ζωγράφιζα τη Δημοκρατία, αν ήμουν σκιτσογράφος...
Θα ήθελα να τη ζωγραφίσω περήφανη, ψηλή και όμορφη, αλλά προβληματισμένη.
Πιστεύω πως η Δημοκρατία μας παραμένει ζωντανή. Ένα υπαρκτό πρόσωπο. Αυθεντικό και ανθεκτική απέναντι στους κακοποιητές της. Νομίζω, όμως, πως αν ήθελα να είμαι αντικειμενικός, θα κρατούσα μεν την περηφάνια της, αλλά το φόρεμά της σίγουρα θα ήταν λερωμένο. Και στις άκρες του φθαρμένο.
Φθορά από τη διαφθορά στην πολιτική και στα ΜΜΕ, από τις παραφωνίες στη δικαιοσύνη, από τα ακροδεξιά παράσιτα στην αστυνομία, από τα φασιστικά υπολείμματα που βρίσκονται ακόμα μέσα στη Βουλή.
Το φόρεμα έχει επίσης λίγο αίμα από τα Τέμπη, τα θύματα της αθλητικής βίας και τις δολοφονημένες γυναίκες. Είναι λίγο καμμένο και βρεγμένο από την αδράνειά μας απέναντι στην κλιματική κρίση.
Στη μέση δε του φορέματος εμφανίστηκε πρόσφατα ένας μεγάλος λεκές που, ναι, είναι από τις υποκλοπές. Ένας λεκές που επειδή είναι φρέσκος μπορεί να φύγει με ένα καλό απορρυπαντικό. Όχι, όμως, στο πλυντήριο του… ξεπλύματος. Αλλά με τρίψιμο στο χέρι. Αρκεί να μη σταματήσουμε να τρίβουμε μέχρι να λάμψει η αλήθεια.
