Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο - που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση - θεωρούνταν ότι διέπραττε «ύβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξορισμό τους. H λέξη «ύβρις», πέρα από τη νεοελληνική χρήση της ως «βρισιάς», χρησιμοποιείται αρκετές φορές και στην εποχή μας, για να χαρακτηρίσει αλαζονικές συμπεριφορές. H θεωρία του συνδρόμου της ύβρεως αποδίδεται στον Ντέιβιντ Όουεν. Επιφανής Άγγλος πολιτικός, είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και παράλληλα ιατρός νευρολόγος. Στο βιβλίο του “Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία” παρουσιάζει και  περιγράφει την επίδραση ψυχικών και σωματικών ασθενειών στους ηγέτες του προηγούμενου αιώνα.