Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στους τρόπους με τους οποίους οι επιχειρήσεις μπορούν να παράγουν νέες καλές ιδέες. Σε αυτό το άρθρο θα δώσουμε τα επόμενα βήματα, με τα οποία συμπληρώνεται η συνταγή παραγωγής καλών ιδεών, με το σωστό χειρισμό του ανθρώπινου παράγοντα.

Έτσι αποκαλούνται οι συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες/πρακτικές, που χρησιμοποιούνται για την επίλυση προβλημάτων ή την παρουσίαση αποτελεσμάτων, από τους ηγέτες του κόσμου των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, των χρηματαγορών που επιδίδονται σε «μετοχικούς ακτιβισμούς», κλπ. κλπ. Και ακριβώς έτσι, μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τις πρακτικές, που επέλεξαν οι ηγέτες των κυβερνήσεων – ιδιαίτερα τις τελευταίας δεκαετίας – για να βρουν λύσεις στα προβλήματα που αφορούν την οικονομία, στις πηγές χρηματοδότησης του χρέους, αλλά και την αέναη επιβίωση των αντιπαραγωγικών, ζημιογόνων, κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων.

Στο άρθρο αυτό, προσπαθούμε να καταρρίψουμε δύο σύγχρονους μύθους, που έχουν σχέση με τις αμοιβές των πωλητών και με την αναγκαιότητα μείωσης των τιμών όταν η πορεία της αγοράς είναι πτωτική.

Τα προϊόντα «μαϊμούδες» - πολλά από τα οποία κατασκευάζονται στην Κίνα - θέλγουν πολλούς δυτικούς καταναλωτές, λόγω κυρίως της χαμηλής τιμής τους, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι συνάρτηση της ποιότητάς τους. Αποτελούν, ωστόσο, μόνιμο πονοκέφαλο των βιομηχανικών επιχειρήσεων κατασκευής και διάθεσης luxury brands, αλλά και των διωκτικών αρχών, που μάχονται να περιορίσουν την παράνομη εισαγωγή και πώληση τους στις αγορές της Ευρώπης, και όχι μόνο. Παρόλα αυτά, όπως φαίνεται, από τη νέα έρευνα της McKinsey, η αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Κινέζων προβλέπεται ότι μέχρι το 2015, θα τους δώσει τη δυνατότητα να ξοδέψουν 27 δις δολάρια σε αγορές προϊόντων, όχι απομίμησης, αλλά πολυτελείας (luxury brands).

Οι άνδρες προτιμούν να αναζητήσουν εργασία σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, εκεί όπου ο προσωπικός συναγωνισμός μεταξύ συναδέλφων επηρεάζει τις αμοιβές τους. Μια προτίμηση που οι γυναίκες δεν φαίνεται να ακολουθούν, όπως τουλάχιστον δείχνει έρευνα του πανεπιστημίου του Σικάγο.

Είναι λίγο-πολύ γνωστοί οι τρόποι και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι διευθυντές ή ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων όταν πρόκειται να απολύσουν το προσωπικό τους. Δεν είναι όμως, καθόλου γνωστό, ούτε αποτελεί συνηθισμένη πρακτική, να απολύονται πελάτες. Φαίνεται, ότι το περίφημο «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» δεν ισχύει για τους κακούς πελάτες μιας επιχείρησης.

Η κρίση των εφημερίδων διεθνώς, δεν έχει πολλά κοινά με την κρίση των εφημερίδων στην Ελλάδα (όπως και η οικονομική). H κρίση του Τύπου στη χώρα μας έχει, κατά τη γνώμη μου, διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα οποία εν πολλοίς, οφείλονται στο γεγονός ότι η νέα φουρνιά των εκδοτών, αλλά και των μετέπειτα καναλαρχών υπερέβησαν το ρόλο τους, αποπροσανατολίζοντας τους αναγνώστες – τηλεθεατές. Αντί να τους προσφέρουν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν, δηλ. ενημέρωση, τους μετέτρεψαν σε «κυνηγούς θησαυρών» διαφόρων αγαθών. Με αποτέλεσμα, η πρακτική τους αυτή να τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην «αυτοκτονία».