Κάποτε, σε μια επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν, το αφεντικό μου σε κάθε συνάντηση, μαζί μου ή με άλλα στελέχη, έπινε μεταλλικό ανθρακούχο νερό και κατόπιν ρευόταν. Ήταν ένας άνθρωπος με κακούς τρόπους και έλλειψη αυτογνωσίας. Προφανώς δεν είχε καμία συναίσθηση του γεγονότος ότι αυτό που έκανε ήταν αγένεια, απλώς δεν γνώριζε καλύτερους τρόπους. Γεγονός συνηθισμένο στον κόσμο των επιχειρήσεων, όπως και οπουδήποτε αλλού.
Είναι πολύ κοινό να ακούει κανείς χονδροειδή αστεία, που φέρνουν σε δύσκολη θέση τους άλλους, ή να περνά μια πόρτα πίσω από κάποιον άλλο ο οποίος την αφήνει να χτυπήσει πίσω του. Ωστόσο, υπάρχει μια κόκκινη γραμμή στις επαγγελματικές σχέσεις, την οποία κανείς δεν πρέπει να πατά. Και όταν αυτό συμβαίνει από την πλευρά του αφεντικού πολλές φορές οι υφιστάμενοί του έρχονται στο σημείο να του το πουν, αλλά συνήθως δεν το κάνουν για να μη φανούν οι ίδιοι αγενείς.

Οι αλλεπάλληλες, απαράδεκτες μεταβολές στη φορολογία των επιχειρήσεων και των προϊόντων και η συνεχιζόμενη μείωση των μισθών των εργαζομένων, επιδρούν, σαν τα «φονικά ισπανικά αγγούρια», που δηλητηριάζουν το «αίμα» των επιχειρήσεων, αλλά και την καταναλωτική δύναμη των Ελλήνων. Και αυτά, τα «αγγούρια», είναι προϊόντα ονομασίας προέλευσης, ενός κυβερνητικού “δαιμόνιου”… Και όπως προβλέπεται, θα συνεχιστούν να παράγονται, αφού η κυβέρνηση επιτίθεται με τα νέα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα – σε όσα προϊόντα και υπηρεσίες ανήκουν στο χαμηλό φορολογικό συντελεστή.