Η δέσμευση για επιστροφή της 13ης σύνταξης σε 1,6 εκατ. συνταξιούχους ισοδυναμεί με υπονόμευση της όποιας συζήτησης για την περαιτέρω πορεία της χώρας. Οσο και αν το μέτρο ανακουφίσει μία μεγάλη μερίδα του κοινωνικού (και εκλογικού) σώματος, στην ουσία το κόστος των 667 εκατ. ευρώ συνιστά «βάρος» για τον επόμενο προϋπολογισμό.
Λογικά, θα πρέπει να λάβει κάποιος ως δεδομένο, ότι παρά το γεγονός ότι η επιστροφή αυτή έρχεται έπειτα από μία αφαίμαξη της συγκεκρμένης τάξης, θα διατηρηθεί και τον επόμενο χρόνο. Και κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τον λογαριασμό.
Αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως, αλλάζουν οι προβολές και τα δημοσιονομικά δεδομένα στην συζήτηση με τους δανειστές και ότι δύο εξελίξεις θα πρέπει να αναμένονται:
είτε η δαπάνη αυτή θα πρέπει να εξοικονομηθεί από κάπου αλλού, είτε θα προέλθει και πάλι από μία νέα αύξηση της φορολογίας. Οπως αλλωστε και τα έσοδα από τον ΦΠΑ στα νησιά που πλήττονται από την προσφυγική κρίση.
Η αύξηση της φορολογίας είναι κάτι που έως σήμερα δεν φάνηκε να προκαλεί δισταγμούς στην κυβέρνηση.
Ακόμη και αν θεωρήσει κάποιος βάσιμο το σενάριο της έλευσης της ανάπτυξης για το επόμενο έτος, το γεγονός και μόνο ότι ένα σημαντικό τμήμα των εικαζομένων εσόδων θα διοχετευθεί σε αυξήσεις των συντάξεων και όχι σε κάποια άλλη παραγωγική δραστηριότητα, συνιστά εκ προοιμίου «κακά μαντάτα».
Δείχνει εκλογές;
Η πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού να σπεύσει σε παροχολογία που θυμίζει την προ κρίσης εποχή έχει σαφή πολιτικά κίνητρα και αναζωπυρώνει τα σενάρια εκλογών.
Δεδομένου δε ότι αποφασίστηκε και ανακοινώθηκε σε μία περίοδο κατά την οποία η αξιολόγηση παραμένει σε εκκρεμότητα, με κύριο αντικείμενό της το ύψος των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, η ανακοίνωση του κ. Τσίπρα σύμφωνα με την οποία τα πλεονάσματα θα μοιράζονται στους πολίτες, «δείχνει» εμπλοκές στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Η λογική (λανθασμένη αλλά δεδομένη) του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για υψηλα δημοσιονομικά πλεονάσματα, βασίζεται στην προτεραιότητα της εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους χωρίς νέο δανεισμό.
Ομως με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, η όποια συζήτηση για την συνέχιση του προγράμματος φαίνεται πως περιπλέκεται δραματικά, όχι τόσο λόγω των ποσών, όσο εξ αιτίας της πρακτικής στην οποία φαίνεται να καταφεύγει ο κ. Τσίπρας με την απεγνωσμένη παροχολογία του, σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το σενάριο των εκλογών μοιραία επανέρχεται δυναμικά στο τραπέζι.
Τα ενδεχόμενα είναι δύο:
είτε ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει να κλείσει την αξιολόγηση αποδεχόμενος όσα ζητούν οι δανειστές και εν όψει αυτού ρίχνει στάχτη στα μάτια μία κρίσιμης μάζας πολιτών
είτε έχει επιλέξει την απορρίψη κάθε απαίτησης για τα πλεονάσματα, έχει αποφασίσει να πάει σε εκλογές και αφήνει τον "μουτζούρη" στον Κυρ. Μητσοτάκη.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr