Χαρήκαμε για τις ταραχές στην Αγγλία, για το τεράστιο χρέος της Ιταλίας, και της Γαλλίας. Ησυχάσαμε γιατί τώρα θα πάμε όλοι μαζί φούντο. Και φυσικά χαιρόμαστε που οι αγορές τιμωρούν την ευρωπαϊκή ανικανότητα. Χαιρόμαστε που δεν υπάρχει στιβαρή ευρωπαϊκή ηγεσία.
Βρήκαμε θέμα να ασχολιόμαστε αντί να κοιτάμε τα δικά μας χάλια. Δεν χρειάζεται να πούμε πόσο ανόητη είναι αυτή η προσέγγιση και το πόσο σκληρά μας θύμισαν την πραγματική μας θέση τα τελευταία στοιχεία για την οικονομία.
Ύφεση άνευ προηγουμένου , στο 6,9% που τινάζει στον αέρα κάθε προηγούμενη πρόβλεψη και σχεδιασμό, πιστωτική επέκταση ανύπαρκτη που σημαίνει τίποτα δεν κινείται. Το λένε ανώτατα τραπεζικά στελέχη, πως οι αιτήσεις των δανείων που δέχονται είναι για να μπαλωθούν τρύπες και όχι για επιχειρηματική ανάπτυξη. Οι εισαγωγές σημείωσαν νέα υποχώρηση γεγονός που σημαίνει πως η κατανάλωση συρρικνώνεται, ενώ ούτε πρώτες ύλες εισάγονται για την ολοένα και υποχωρούσα μεταποίηση. Οι ακάλυπτες επιταγές σε νέο ρεκόρ, που σημαίνει πως η αγορά έχει στεγνώσει και σιγά σιγά πεθαίνει από αφυδάτωση. Οι εκπτώσεις , όπως ακούγεται προσέφεραν ελάχιστα και αυτός είναι ο λόγος που όλο και περισσότεροι έμποροι προτίμησαν να κλείσουν τα καταστήματα τους αφού οι δρόμοι είναι άδειοι. Σε όλα αυτά να μην ξεχνάμε και την ανεργία που θυμίζει με τον σκληρότερο τρόπο Ελλάδα του εξήντα αν και κάποιοι παλαιότεροι επιμένουν πως θυμίζουμε Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο.
Αλλά δεν είναι μόνο τα στοιχεία από το εσωτερικό που μας επανέφεραν στην σκληρή πραγματικότητα αλλά και οι φίλοι μας οι Φιλανδοί και ενδεχομένως οι Σλοβάκοι και οι Ολλανδοί που απαιτούν εγγυήσεις για να μας δώσουν τα χρήματα που υποτίθεται να μας σώσουν. Όσο κι αν ο κ. Βενιζέλος επιμένει πως δεν είναι εμπράγματες εγγυήσεις… ( αλήθεια ποιος μίλησε για εμπράγματες εγγυήσεις αλλά αλήθεια το cash collateral τι είναι ;), η ουσία είναι ο συμβολισμός. Δεν μας εμπιστεύονται… Η ακόμη κι να ξέρουν πως θα τα πάρουν τα χρήματα τους… θέλουν να μας θυμίσουν το ποια είναι η θέση μας.
Τι θα κάνουμε λοιπόν; Φαίνεται πως ακόμη δεν έχουμε καταλάβει το πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση. Το πόσο επιτακτική είναι η δημοσιονομική πειθαρχία δηλαδή να κοπούν οι σπατάλες να συμμαζευτεί η διοίκηση, να ενισχυθεί η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα.
Η αλήθεια είναι, για να μην αδικούμε κανέναν, ότι κάτι έχει ξεκινήσει κουτσά στραβά. Δεν αρκεί όμως η απλή διαχείριση αν δεν συνοδεύεται από όραμα και έμπνευση. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να υπάρχει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην ΔΕΘ θα ακούσουμε και πάλι μεγαλεπήβολα σχέδια. Αν θυμηθούμε το τι είχαμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, θα περίμενε κανείς πως θα είμασταν παράδειγμα προς μίμηση.Δυστυχώς όμως εξακολουθούμε να είμαστε παράδειγμα προς αποφυγή, όσο κι αν κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας για το αντίθετο. Και αν δεν συμφωνείτε.. με αυτή τη διαπίστωση περιμένετε να δείτε τι θα γίνει από Σεπτέμβρη με τα πανεπιστήμια, με τα σχολεία, με το ενιαίο μισθολόγιο, όταν πάσης φύσεως σερίφηδες και καομπόϋδες θα βγουν στους δρόμους.