Ό,τι απόφαση και να λάβει, δεν ανησυχεί για την πρωτοκαθεδρία της, καθώς έχουμε ξεμείνει από αντιπολίτευση. Έτσι, η ΝΔ κυβερνά με αλαζονεία, καθώς, όπως λέμε λαϊκά, «δεν την αγγίζει τίποτα».

Δεν την αγγίζουν τα ευρωπαϊκά ψηφίσματα για το κράτος δικαίου, δεν την αγγίζει η κατακραυγή για τους χειρισμούς στα Τέμπη, δεν την αγγίζουν καν οι δημοσκοπήσεις που λένε ότι στην ακρίβεια έχει πάρει κάτω από τη βάση και πολύς κόσμος δεν μπορεί να βγάλει το μήνα.

Το χειρότερο είναι, όμως, ότι έχει αρχίσει να πιστεύει πως έχει τρομερές πρακτικές ιδέες για να λύνει χρόνια προβλήματα. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Για παράδειγμα, για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, ενώ προεκλογικά έλεγε ότι πρέπει να αναθεωρήσει το άρθρο 16 πριν προχωρήσει, τώρα λέει πως κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο. Γιατί όπως μας ενημέρωσαν κυβερνητικά στελέχη, το Σύνταγμα απαγορεύει την «ίδρυση» μη κρατικών πανεπιστημίων, ενώ το νομοσχέδιο κάνει λόγο για «σύσταση» και όχι για «ίδρυση».

Παιχνίδι με τις λέξεις δηλαδή. Λέξεις που την ίδια ώρα ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης δεν φαίνεται να υπολογίζει. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι δήλωσε «πολύ περήφανος» που ξεκινούν τα απογευματινά χειρουργεία στο νοσοκομεία του ΕΣΥ.

Τα απογευματινά χειρουργεία είναι επί πληρωμή και θεσμοθετούνται επειδή το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τους πολίτες στην ώρα τους.

Παρότι δηλαδή πληρώνουμε φόρους, το κράτος (με διαχρονικές ευθύνες) δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει αν έχουμε ένα πρόβλημα υγείας, όσο σοβαρό κι αν είναι. Και μας δίνει την εναλλακτική των απογευματινών χειρουργείων (αν βρεθούν βέβαια αναισθησιολόγοι) με δικό μας επιπλέον κόστος.

Προφανώς, ο μόνος τρόπος για να μην φτάναμε στα απογευματινά χειρουργεία θα ήταν να ενισχύσουμε τα δημόσια νοσοκομεία. Αλλά καθώς δεν υπάρχουν τα απαιτούμενα κονδύλια, η κυβέρνηση προωθεί αναγκαστικά τα απογευματινά χειρουργεία.

Δεκτόν, από το να πεθάνουμε, να πληρώσουμε. Αλλά δεν είναι και να δηλώνει περήφανος για αυτή τη λύση ο άμεσα υπεύθυνος. Γιατί στην πραγματικότητα μας "κλέβει".

Θα μπορούσε να πει ότι "παιδιά, σόρρυ. Εδώ που φτάσαμε αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε". Αυτός δηλώνει περήφανος και ουσιαστικά ζητά να του πούμε και μπράβο!

Είναι σα να έχουμε συμφωνήσει να αγοράσουμε ένα αυτοκίνητο, να πληρώνουμε για χρόνια δόσεις κι όταν πάμε να το παραλάβουμε να πρέπει να δώσουμε έξτρα χρήματα για να του βάλουμε ρόδες ώστε να το χρησιμοποιήσουμε. Διαφορετικά να πάμε να το πάρουμε ένα χρόνο αργότερα. Κι αν θα έχει ρόδες και τότε. Θα δίνατε συγχαρητήρια σε αυτόν τον πωλητή;