Αυτές οι μεταρρυθμίσεις αποκαλούνται και προαπαιτούμενα αναλόγως του χρόνου των κατά καιρούς εκταμιεύσεων. Αυτό που πρέπεινα τονισθεί είναι ότι πολλά από αυτά τα συμφωνηθέντα, δεν έχουν πολιτικό κόστος διότι δεν συνεπάγονται επιβαρύνσεις αλλά εξορθολογισμό του τρόπου που λειτουργεί το κράτος. Τι κόστος μπορεί να έχουν λ.χ. τα μέτρα για την βελτίωση του συστήματος δικαστικών προσφυγών στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων; Ή η αναδιάρθρωση των ακαδημαϊκών προγραμμάτων σπουδών και προγραμμάτων εκπαίδευσης στην ιατρική για να να ενισχυθεί η γενική ιατρική ; Ή η απλοποίηση του Κώδικα Εργατικής Νομοθεσίας; Ή ακόμη η ολοκλήρωση των αξιολογήσεων στελεχών και των διορισμών γενικών διευθυντών στο Δημόσιο;
Αναφέραμε μερικά μόνο παραδείγματα μεταρρυθμίσεων διοικητικής φύσεως τα οποία αν δεν προχωρούν είναι διότι απλώς αναδεικνύεται έτσι η ανεπάρκεια της κυβερνητικής λειτουργίας. Ή και ο τρόπος που σκέπτεται η «προοδευτική» κυβέρνηση. Διότι, επι του προκειμένου, πρέπει,να υπενθυμίσουμε ότι μολονότι δεν ήταν υποχρεωμένη έναντι των Θεσμών, εν τούτοις η κυβέρνηση έχει περάσει Νόμο για την απλοποίηση των διαδικασιών αλλαγής φύλου, ενώ παραμένει αδρανής έναντι άλλων υποχρεώσεών της!!
Σεβόμαστε κάθε ιδιαιτερότητα κάθε ανθρωπίνου όντος και των προτιμήσεών του που είναι καθαρά δικός του λογαριασμός. Μπορεί όμως κάποιος κακεντρεχής να σκεφτεί ότι η καταρρέουσα κυβερνηση της αριστεράς με κάτι τετοια επιχειρεί να αντλήσει οπαδούς και ψηφοφόρους από κάθε δεξαμενή της ελληνικής κοινωνίας –ανεξαρτήτως του μεγέθους της- και συγχρόνως να αποδείξει την προοδευτικότητα της ώστε να ακυρώσει την δικαιολογημένη εντύπωση από την πλέον συντηρητική πολιτική που έχει επιδείξει με τα αντιλαϊκά της μέτρα!
Οι μεταρρυθμίσεις σχετίζονται με την αναδιάθρωση, γενικώς, του δημόσιου τομέα και με τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού πλαισίου για την Οικονομία, έτσι ώστε η αντιπαραγωγική χώρα μας να γίνει παραγωγική και να προσελκύσει και επενδύσεις. Αυτό επιβάλει εδώ και χρόνια η ελληνική πραγματικότητα ανεξαρτήτως του τι υπαγορεύουν το οποιοδήποτε Μνημόνιο και οι δανειστές μας.
Να θυμίσουμε ότι κάθε φορά που διενεργούνται δημοσκοπήσεις με ερώτημα τις μεταρρυθμίσεις, η πλειοψηφία των πολιτών τις θεωρεί αναγκαίες. Και, βεβαίως, οι σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης δεν πραγματοποιούνται μεταξύ μεγαλοβιομηχάνων που έχουν κάθε λόγο να θέλουν λιγότερο κράτος και πιο ευέλικτο δημόσιο τομέα. Απλώς όσοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις ανήκουν σ’ ένα κλειστό κλαμπ συνδικαλιστών και μία μικρή μειοψηφία εργαζομένων που έχουν βολευτεί. Αν αυτούς φοβάται η αριστερή κυβέρνηση, πρώτον όσες αναφέρθηκαν ως παράδειγμα πιο πάνω δεν αφορούν τους συνήθως αντιδρώντες και δεύτερον αυτές οι μειοψηφίες που συνήθως αντιδρούν ήταν υποκινούμενες στο παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα μπορεί να τις χειραγωγήσει.
Σε μία συνομιλία που είχε προ λίγων ετών ο βρεταννός οικονομολόγος Άνγκους Μάντισον με συντάκτη γαλλικής εφημερίδας για τις προοπτικές της παγκόσμιας Οικονομίας –διότι είχαμε μπει ήδη στην τροχιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- είπε στον συντάκτη ότι πρέπει “να προωθούνται μεταρρυθμίσεις που να αποβλέπουν στο να δουλεύουμε περισσότερο, ακόμη κι αν αυτό είναι δύσκολο να το περάσει κανείς...Το μέλλον θα είναι καλύτερο, αρκεί να εργαζόμαστε και να εκπαιδευόμαστε”.
Για τα υπόλοιπα, ο Μάντισσον χρησιμοποίησε την απάντηση του Έλληνα στρατηγού Πολύβιου, ο οποίος, εξήγησε γιατί οι ελληνικές φάλαγγες που ήταν ακαταμάχητες στις μετωπικές συγκρούσεις ηττήθηκαν από τις ρωμαϊκές στρατιές, λέγοντας μία μόνο λέξη: Ευελιξία! Ασφαλώς και είναι δύσκολο να επιβάλει την ευελιξία ένα κόμμα με κρατικίστικες αντιλήψεις και υπερ του δημόσιου τομέα προκειμένου να εξασφαλίζει ψηφοφόρους και κομματικούς μισθοφόρους.