Την Πέμπτη το πρωί συνεδρίασε το υπουργικό συμβούλιο του Τσίπρα. Ενώ σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου οι υπουργοί του δέχονταν τις επιπλήξεις των ελεγκτών για την απουσία προοόδου στις μεταρρυθμίσεις που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας, ο αγέρωχος Πρωθυπουργός υπέβαλε τους υπολοίπους σε έναν πρωτοφανή εξευτελισμό.
Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί - δεν νομιμοποιείται δηλαδή - να λάβει απόφαση για την αποπομπή της επικεφαλής της ΓΓΔΕ, Κατερίνας Σαββαΐδου, αναγκάζει τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου να λάβουν «ομοφώνως» την σχετική απόφαση για την απομάκρυνσή της.
Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ανεξάρτητη αρχή και με επίφαση την κατάθεση μία καταγγελίας σε βάρος της για "παράβαση καθήκοντος"
Η πρακτική δεν θυμίζει απλώς, είναι μία κλασική υιοθέτηση των ηθών του σοβιετικού παρελθόντος, όπου οι αποφάσεις του πολιτμπιρό ήταν κάτι σαν τις δέκα εντολές του Μωυσή - υπεράνω νόμων, αρχών και διατάξεων.
Το ότι η εκκρεμμούσα καταγγελία μπορεί να είναι έως και συκοφαντικού Τύπου προσβολή από κάποιον που δυσαρέστησε η Σαββαΐδου (σύμφωνα με πληροφορίες κάτι τέτοιο φαίνεται πως συμβαίνει), μπορεί να σημαίνει κάτι; Οχι, καμία σημασία δεν έχει όπως και το τι θα αποδειχθεί στο τέλος.
Η συγκεκριμένη κυρία, προσκείμενη πολιτικά στην ΝΔ, πρέπει να φύγει από τη θέση της, γιατί τον έλεγχο της Γραμματείας πρέπει να τον έχει η λαοπρόβλητη επαναστατική κυβέρνηση. Τόσο απλά, τόσο αποτελεσματικά, τόσο απογοητευτικά.
Το περιστατικό δεν περνά πάντως απαρατήρητο στις Βρυξέλλες. Στο παρασκήνιο ήδη τα στελέχη της Επιτροπής εκφράζουν την ανησυχία τους «μήπως η κυβέρνηση δεν προτίθεται να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις της για αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης»...
Το δεύτερο περιστατικό:
Ενώ η επαναστική κυβέρνηση δείχνει να προτάσσει την ανεξαρτησία της και την εθνική κυριαρχία ως βάση για την μεθόδευση την αποπομπής της Σαββαΐδου, ο πρωθυπουργός σπεύδει στο αεροδρόμιο και στήνεται στον διάδρομο προσγείωσης για να υποδεχθεί τον Γάλλο επισκέπτη.
Κατά παρέκκλιση κάθε πρωτοκόλλου, ένας πρωθυπουργός υποδέχεται έναν πρόεδρο σε απόλυτη ένδειξη της ραγιάδικης νοοτροοπίας του. Είναι ο μόνος τον οποίο θεωρεί φίλο του, επειδή το προηγούμενο καλοκαίρι τον έσωσε από τον απόλυτο εξευτελισμό, όταν επί 17 ώρες δεν καταλάβαινε ο Τσίπρας τι του γινόταν στην περίφημη εκείνη διαπραγμάτευση.
Ο Ολάντ στήριξε τότε την Ελλάδα για δικούς του λόγους. Είδε παράθυρο που του επέτρεπε να παίξει ένα χαρτί ευρωπαϊκής πολιτικής, απέναντι στην γερμανική ατσαλοσύνη - και το εκμεταλλεύθηκε δεόντως.
Σήμερα, είναι φανερό ότι έχει αναλάβει ρόλο κηδεμόνα της κυβέρνησης Τσίπρα, καθώς κανείς στην Γερμανία δεν έχει την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί ξανά με την οπερέτα της Μεσογείου.
Παρά ταύτα, η παρέα που κυβερνά δεν δείχνει να τα κατανοεί όλα αυτά και υποδέχεται τον Ολάντ ως Μεσσία. Ο τρόπος με τον οποίο άλλωστε καλύπτεται «δημοσιογραφικά» η επίσκεψή από την λαϊκοδημοκρατική ΕΡΤ είναι θλιβερός. Σαν να έχει σταματήσει κάθε δραστηριότητα στη χώρα, σαν να τελείωσε η κρίση, σαν να ήλθε ο «Ολαντρέου» ο απελευθερωτής και ο «Τσιπρανδρέου» να τον ευγνωμονεί.
Η εικόνα αυτή, σε συνδυασμό με την ιρανική αισθητική στο dress code του Τσίπρα και την υποχρέωση πλέον των στρατιωτικών αγημάτων να βροντοφωνάζουν τους στίχους του Εθνικού Υμνου κατά την ανάκρουσή του (παρουσία και κατά προσβολή του ξένου επισκέπτη) περιορίζουν σημαντικά τις αμφιβολίες και τους ενδοιασμούς: η χώρα προετοιμάζεται για την μετάβασή της στον τρίτο κόσμο, ο οποίος όσο κι αν αιφνιδιαστεί, θα την δεχθεί στην παρέα και θα την περιποιηθεί.