Όσο κι αν οι πολιτικοί υπηρέτες της χώρας προσποιούνται ότι βρισκόμαστε σε μία νέα περίοδο, οι πολίτες ζουν τη δική τους «ημέρα της μαρμότας».

Τα ίδια συμβαίνουν με εντυπωσιακούς ρυθμούς επανάληψης εδώ και έξι χρόνια, τα ίδια «επιχειρήματα» εκστομίζονται από άλλα πρόσωπα, έστω και με λίγο μεγαλύτερες δόσεις θράσους και κυνισμού και η ζωή τραβάει... την κατηφόρα.

Για την ακρίβεια, στην περίπτωση της Ελλάδας η πιο ταιριαστή λαϊκή φράση είναι μάλλον το «πήρε ο κουτσός κατήφορο»...

Το κακό είναι ότι αυτήν την μοίρα μοιάζουν όλοι να την έχουν αποδεχθεί και υπό αυτήν την συνθήκη η ζωή τους (μας) συνεχίζεται προς το άγνωστο. 

Μπορεί κάπως να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Στο οικονομικό πεδίο, υπό τις παρούσες συνθήκες και όσο κυριαρχεί η φορομπηχτική αριστερή ιδεοληψία είναι μάλλον δύσκολο.

Στο πολιτικό πεδίο υπάρχει μία ευκαιρία, αρκεί κάποιοι να υπερβούν την πλήξη τους και την προσήλωση στην πεπατημένη των προηγούμενων ετών.

Την μεγάλη ευκαιρία την έχει η αντιπολίτευση και κυρίως η ΝΔ, όσο παραμένει ένα μεγάλο κόμμα και κυρίως - αν θέλει να παραμείνει ένα μεγάλο κόμμα.

Μέχρις ότου ξεπεράσει την γελοιότητα της εσωκομματικής της αναταραχής, όποιοι έχουν στα χέρια τους την τύχη της παράταξης αυτής πρέπει να λάβουν μία γενναία και πρωτότυπη απόφαση.

Να εργαστούν μερικές εβδομάδες και να βγουν στην πιάτσα, να συλλέξουν εναλλακτικές προτάσεις από φορείς και εκπροσώπους της αγοράς, οι οποίοι έχουν επεξεργαστεί λύσεις για το δράμα μας και να καταρτίσουν ένα πραγματικό, ολοκληρωμένο και στοιχειοθετημένο ελληνικό μνημόνιο, αυτό που κανείς δεν έπραξε τα χρόνια που προηγήθηκαν.

Εν συνεχεία, να το καταθέσουν στη Βουλή ως συμβολή τους στον διάλογο. Και αμέσως μετά... να φύγουν για διακοπές (μεταφορικά μιλώντας). Να απέχουν από κάθε ψηφοφορία και να αφήσουν τον Τσίπρα και το Καμμένο να ψηφίσουν και να υλοποιήσουν την συμφωνία που υπέγραψαν και μετά να έλθουν και αυτοί στο ταμείο για τον πραγματικό λογαριασμό.

Άλλωστε για την ενηλικίωση κάποιου ευθύνη φέρουν και οι εμπειρότεροι της ζωής...