Επτά χρόνια στρές λοιπόν και αυτό αναμφίβολα συνδέεται με την οικονομική κρίση.

Είναι λογικό, όταν λόγω της φορομπηχτικής πολιτικής δεν μένει ούτε ένα Ευρώ στην τσέπη και όταν ο κίνδυνος της απώλειας της εργασίας είναι διαρκώς υπαρκτός. Είναι επίσης λογικό όταν η ανεργία είναι στα ύψη και όταν τα εισοδήματα είναι ιδιαίτερα χαμηλά.

Όλα αυτά αρκούν για να δικαιολογήσουν την κατάσταση στρες των Ελλήνων.

Δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτά. 

Η κατάρρευση των δημοσίων υπηρεσιών, η ανασφάλεια της ζωής στην πόλη κυρίως αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας, οι πολλοί παράγοντες που επιδρούν διαρκώς στην αίσθηση ανασφάλειας επιβαρύνουν πολύ την ψυχολογία των πολιτών.

Ακόμη περισσότερο επιβαρύνεται η ψυχολογία από την αβεβαιότητα που γεννά η αλλοπρόσαλη πολιτική σε όλους τους τομείς. Κανένας Έλληνας δεν μπορεί να προβλέψει τι θα σμβεί αύριο, πώς θα ξυπνήσει ο κάθε πολιτικός και τι αλλαγές θα φέρει στην καθημερινότητα. 

Kαθώς η μικροπολιτική σκοπιμότητα είναι το βασικό κριτήριο όλων των πολιτικών αποφάσεων, δεν μένει τίποτα σταθερό. Οι συνθήκες αλλάζουν διαρκώς. Πόσες φορές αλλάξαν τα εκπαιδευτικά συστήματα τις τελευταίες δεκαετίες; Πόσες φορές άλλαξαν οι φόροι; Πόσες φορές άλλαξαν οι διαδικασίες για κάθε δραστηριότητα;

Είναι αδύνατονν στην Ελλάδα να προγραμματίσεις ένα στοιχειώδες βραχυπρόθεσμο μέλλον, είναι αδύνατον να πάρεις μια απόφαση η οποία δεν θα αποδειχθεί λανθασμένη σε πολύ σύντομο χρόνο εξαιτίας της αλλαγής των κανόνων του παιχνιδιού που θέτει - και διαρκώς ανατρέπει - ο πολιτικός κόσμος. 

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί διαπρέπουν οι Έλληνες στο εξωτερικό. Διαπρέπουν διότι μόνο εκτός Ελλάδος μπορούν να συμμετέχουν σε ένα “παιχνίδι”  με σταθερούς κανόνες. Είτε αυτό το παιχνίδι αφορά δουλειές, είτε αφορά τρόπο ζωής, είτε αφορά σπουδές. Στο εξωτερικό οι κανόνες δεν αλλάζουν συνέχεια, η καθημερινότητα δεν ανατρέπεται διαρκώς. 

Ο Έλληνας έχει μάθει στο multitasking έχει μάθει να είναι επιφυλακτικός ακόμη και καχύποπτος διότι ζει μέσα σε ένα περιβάλλον διαρκούς ανατροπής των κανόνων. Όταν λοιπόν πηγαίνει στο εξωτερικό και διαπιστώνει οτι οι κανόνες είναι σταθεροί και οτι το “παιχνίδι” παίζεται τίμια με βάση αυτούς τους κανόνες, μπορεί να παίξει πολύ καλά. Για αυτό και διαπρέπει.

Ζώντας λοιπόν στην χώρα της διαρκούς ανατροπής, όταν το έδαφος είναι κινούμενη άμμος, το άγχος κορυφώνεται.

Πώς μπορεί να αλλάξει αυτό; Δύσκολα και πάντως όχι σύντομα. Χρειάζεται αλλαγή της νοοτροπίας των πολιτικών, αλλάγες στη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, ένα κράτος αποτελεσματικό και λογικό το οποίο να μη θεωρεί τον πολίτη ούτε εχθρό του, ούτε απατεώνα, ούτε υποζύγιο.

Αυτές οι αλλαγές όμως θέλουν αφενός πολύ χρόνο και αφετέρου ισχυρή πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα. Ο χρόνος δεν τελειώνει ποτέ, αλλά οι πολιτικοί δεν φαίνεται να αλλάζουν. 

Όσον αφορά σε αυτούς που υποστηρίζουν οτι οι πολίτες φταίνε που διαλέγουν αυτούς τους πολιτικούς, είναι ένα επιχείρημα που μοιάζει σωστό, αλλά δεν είναι. Και δεν είναι διότι πρέπει να κριθούν οι αποφάσεις των πολιτών με βάση τις επιλογές που έχουν. Τα κόμματα επιλέγουν τους υποψηφίους, τα κόμματα περιορίζουν τις επιλογές και όταν φτάνεις στην κάλπη προσπαθείς να διαλέξεις το μη χείρον. Με τη λογική αυτή όμως είναι δύσκολο να επιλέξεις το βέλτιστον.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr