Ο μεν λαός ανέχεται τις μεταρρυθμίσεις καθώς δεν αντιδρά συνολικά σε αυτές, αλλά κατά επαγγελματικό κλάδο. Όλοι ανεξαιρέτως είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων, αρκεί να μη θίγονται οι ίδιοι. Έτσι, όλοι συμφωνούν εναντίον των φαρμακοποιών – εκτός των φαρμακοποιών. Όλοι συμφωνούν εναντίον των φορτηγατζήδων – εκτός των φορτηγατζήδων. Όλοι συμφωνούν εναντίον των συμβολαιογράφων – εκτός των σμβολαιογράφων. Και πάει λέγοντας.  Αποτέλεσμα είναι να περνάνε κάποιες μεταρρυθμίσεις με αρκετό νερό στο κρασί της κυβέρνησης όταν ο ενδιαφερόμενος κλάδος απεργεί επι μακρόν. Η μεταρρύθμιση προχωράει. Με πιο αργά βήματα απο αυτά που ζητάει η τρόικα, αλλά προχωράει.

Απο την άλλη, ο λαός δοκιμάζει την κυβέρνηση με τις αντιδράσεις του. Στο θέμα της πώλήσης ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, ενώ η λαική αντίδραση δεν εκδηλώθηκε – που την είδαμε; Πουθενά – η κυβέρνηση έσπευσε να αναδιπλωθεί λόγω των εσωτερικών αντιδράσεων των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και των κραυγών της αντιπολίτευσης. Το οτι αναδιπλώθηκε δεν είναι τόσο σοβαρό. Σοβαρότατο όμως είναι το άλλο άκρο στο ποίο κατέληξε ο πρωθυπουργός, ο οποίος ανακοίνωσε οτι θα φτιάξει νόμο ώστε να μην μπορεί να πουληθεί η δημόσια περιουσία. Ο πρωθυπουργός προφανώς αναφέρεται σε εκτάσεις γής που κατέχει το δημόσιο, αλλά μιλάει για ακίνητα συνολικά. Τι εννοεί; Ουδείς γνωρίζει. Δεν θα μπορεί για παράδειγμα το δημόσιο να πουλήσει ενα κτήριο γραφείων; Μάλλον δεν εννοεί αυτό, αλλά όταν μπλέκεις με ελληνικούς νόμους, θα καταλήξεις σύντομα σε αδιέξοδο. Καλό θα είναι λοιπόν να μην υπάρξει τέτοιος νόμος, καθόλου.

Το ζήτημα όμως δεν είναι πρακτικό. Το ζήτημα είναι πολιτικό. Η αναδίπλωση του κυρίου Παπανδρέου και η κατάληξη του, απο την υπογραφή της πώλησης της δημόσιας περιουσίας στην πανικόβλητη ανακοίνωση ενός νόμου που απαγορεύει την πώληση της, δείχνει πόσο εύκολα ο ίδιος τείνει στον λαικισμό.

Διότι η ανακοίνωση αυτή περί του νόμου που απαγορεύει την πώληση δημόσιας γής, είναι ότι πιο λαικίστικο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Ο ίδιος πολιτικός που υπογράφει συμφωνία πώλησης περιουσίας, αξίας 50 δις ευρώ σε τέσσερα χρόνια, την επομένη κραυγάζει κατά της υπογραφής του και ανακοινώνει οτι θα απαγορεύσει την πώληση. Το άκρον αώτον του λαικισμού αλλά και του παραλογισμού.

Τι συμπέρασμα βγάζει ο λαός απο αυτή την ιστορία, όπως και απο τις άλλες αντιδράσεις της κυβέρνησης όταν διαπιστώνει οτι το θέμα «καίει»; Τι καταλαβαίνουμε όταν η μη πληρωμή των δοδίων γίνεται πταίσμα αντί για πλημμέλημα; Τι καταλαβαίνουμε όταν απο την δουλική υπακοή του κυρίου Παπακωνσταντίνου στην τρόικα, περνάμε στην αντεπίθεση και τους «βάζουμε στη θέση τους»; Ότι μέχρις εδώ ήταν η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και τώρα... χαλαρώνουμε.

Δεν ξέρω αν αυτά είναι τυχαίες περιπτώσεις  ή αν πρόκειται περί αλλαγής πολιτικής και ύφους, δεν ξέρω αν αποφάσισε τελικά ο Πρωθυπουργός να πάει σε εκλογές ή όχι, όμως διαπιστώνω οτι ο κ. Παπανδρέου μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει άρδην θέσεις ,απόψεις και πολιτική – όπως έκανε και στις προηγούμενες εκλογές, όταν απο σοσιαλιστής μετετράπει σε ακραίο νεοφιλελεύθερο και απο την αναπτυξιακή υπόσχεση του «λεφτά υπάρχουν» πήγε στην πιο σκληρή λιτότητα.

Κάτι αλλάζει στην κυβερνητική πολιτική και ο κ. Παπανδρέου θέλει να είναι πάλι εκείνος ο οποίος πρώτος θα κραυγάσει το νέο σύνθημα που εφηύρε και το οποίο, πολύ σύντομα πιστεύω,  θα το ακούσουμε. Και το σύνθημα αυτό μάλλον θα έχει να κάνει με εθνική ανεξαρτησία, εθνική υπερηφάνεια, αλλαγή και στο βάθος... εκλογές.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr