Μάλλον ανέφικτο φαίνεται το σχέδιο της τρόικας αυτή τη στιγμή διότι οι αξίες έχουν καταρρεύσει και ουδείς ξένος (ίσως ούτε Ελληνας) δείχνει διατεθειμένος να επενδύσει – διότι περί επένδυσης πρόκειται – έστω και ένα ευρώ στην Ελλάδα.

Κάποιοι αποτιμούν την αξία της δημόσιας περιουσίας σε 300 δις ευρώ. Δεν γνωρίζω ούτε αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς έχουν αποτιμήσει μέσα σε αυτό το ποσόν – έχουν φερειπείν συμπεριλάβει νησιά, παραλίες, αρχαία, μνημεία, βουνά, μουσεία, εμπορικούς δρόμους, εθνικές οδούς, και τέλος πάντων ότι άλλο έχει το δημόσιο; Και αν τα έχουν συμπεριλάβει, με τι κριτήριο, με ποιά μέθοδο αποτίμησης έχουν υπολογίσει τις αξίες τους;
Πόσο αξίζει η Ακρόπολη για παράδειγμα ; Αποτιμάται με βάση τις αντικειμενικές αξίες ακινήτων ή με έναν πολλαπλασιαστή των εσόδων της απο τα εισητήρια των επισκεπτών; Η αποτίμηση της αξίας της περιουσίας του δημοσίου είναι γελοία κατά τη γνώμη μου - κυρίως διότι υπάρχουν αξίες που δεν αποτιμώνται σε χρήμα και φυσικά δεν υπάρχει συζήτηση να πουληθούν.
Απλώς αν η χώρα καταληφθεί μετά απο πόλεμο, προσωρινά περνάνε στη διαχείριση του κατακτητού μέχρις ότου ο λαός καταφέρει να απελευθερώσει ξανά τη χώρα του, επειδή η χώρα είναι αυτές ακριβώς οι αξίες τις οποίες η τρόικα θεωρεί οτι μπορεί να διαπραγματευτούμε προς πώληση. Ας υποθέσουμε όμως προς χάριν της συζήτησης, οτι το ελληνικό δημόσιο έχει περιουσία 300 δις που μπορεί να πουληθεί, εξαιρώντας βεβαίως όλες τις αξίες που δεν πουλιούνται.

Υπο τις σημερινές συνθήκες και με δεδομένο το μηδενικό ενδιαφέρον απο ξένους επενδυτές, η πώληση αυτής της περιουσίας θα γινόταν – αν γινόταν – κοψοχρονιά. Όχι 300 αλλά ούτε 10 δις δεν θα έπιανε η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου. Το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων πριν ανακοινωθεί η εκτίμηση των 50 δις της τρόικας, είχε στόχο τα 7,5 δις ευρώ και θεωρείτο εξαιρετικά φιλόδοξο. Θα έπρεπε δηλαδή να βρεθούν αγοραστές οι οποίοι θα δεχόντουσαν τις δικές μας εκτιμήσεις για το πόσο αξίζουν τα τρένα, οι ΔΕΚΟ, τα οικόπεδα και τα ακίνητα. Δεν θα βρεθεί φυσικά. Και οι αποκρατικοποιήσεις τα επόμενα 4 χρόνια δεν θα συγκεντρώσουν, όχι 50 αλλά ούτε τα 7,5 δις που ήταν ο αρχικός στόχος.
Ας δούμε ενα απλό παράδειγμα. Ποιά είναι η αξία του Αστέρα Βουλιαγμένης; Προκύπτει απο τις αντικειμενικές τιμές της περιοχής; Μήπως είναι ανυπολόγιστη αφού είναι απο τα ωραιότερα μέρη, ενδεχομένως του κόσμου; Μήπως η αξία προκύπτει απο την απόδοση του ξενοδοχείου; Μήπως αν γινόταν οικόπεδα και διαμερίσματα ή βίλλες θα έπιανε περισσότερα; Μήπως αν γινόταν πάρκο της Ντίσνευ έπιανε ακόμη περισσότερα; Μήπως όμως απαγορεύεται απο την αρχαιολογική υπηρεσία και την πολεοδομία να γίνει οτιδήποτε άλλο απο αυτό που είναι σήμερα; Με λίγα λόγια, η αξία του Αστέρα Βουλαιγμένης κυμαίνεται απο μερικά δις ευρώ σε λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και αυτό είναι θέμα αντίληψης μεταξύ αγοραστού και πωλητού. Αν τον πουλούσαμε σήμερα θα πιάναμε – ίσως -μερικά εκατομμύρια. Θα τον πουλήσουμε; Προφανώς όχι.

Η περίπτωση του Αστέρα είναι ενα απλό και σχετικά ασήμαντο παράδειγμα σε σχέση με εκατοντάδες άλλα που μπορούμε να βρούμε. Πόσο κάνει για παράδειγμα το φαράγγι της Σαμαριάς, πόσο κάνουν οι παραλίες των Κυκλάδων, πόσο κάνει ο Όλυμπος, ο Παρνασσός και ο Ταύγετος, πόσο κάνει η λίμνη Πλαστήρα, πόσο κάνει το Μαντείο των Δελφών, το Μουσείο της Ακρόπολης, πόσο κάνει η Γάβδος, τα Ίμια, το Κατελλόριζο, τα κάστρα της Μονεμβασιάς και της Κορώνης; Πόσο κάνει τελικά η χώρα;

Η όλη συζήτηση είναι ανόητη. Ανόητη ήταν η παραίνεση του μικρονοικού τροικανού, ανόητη η συμφωνία του υπουργού Οικονομικών, ανόητη και η αντίδραση της κυβέρνησης, ανόητες και οι κραυγές της αντιπολίτευσης. Όλα αυτά είναι ανοησίες άνευ προηγουμένου.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Συνεχίζουμε την προσπάθεια, αν πετύχουμε μας δίνουν τις δόσεις των νέων δανείων και δεν πτωχεύουμε. Αν αποτύχουμε, πάλι μας δίνουν τις δόσεις για να μην πτωχεύσουμε επειδή δεν το θέλουν οι ευρωπαίοι διότι πλήττονται απο την πτώχευση μας. Αν δεν μας δώσουν τις δόσεις, πτωχεύουμε και φεύγουμε απο το ευρώ. Και επειδή έτσι έχει αυτό το σκηνικό και επειδή η αποτυχία είναι το μεγάλο μας όπλο και το γνωρίζουν οι ευρωπαίοι, η μόνη λύση είναι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και η αλλαγή των όρων ώστε να μπορούμε να εξυπηρετούμε τα δάνεια μας παραμένοντας μέσα στην Ε.Ε.
Όλα τα άλλα, οι λεονταρισμοί της Μέρκελ, οι λεονταρισμοί του Παπανδρέου, οι λεονταρισμοί Σαμαρά και Καρατζαφέρη, οι επαναστατικές κραυγές της Αριστεράς, οι βλακείες που ξεστομίζουν οι τροικανοί ελεγκτές, είναι ανοησίες χωρίς κανένα νόημα.