Υπάρχει, φερ΄ ειπείν, το αξιοπρεπές αίτημα για Κοινωνική Δικαιοσύνη που στήριζαν στα μέρη μας, άνθρωποι σαν τον Κώστα Κάππο κι υπάρχει και η αναίδεια να μιλάς με τη φωνή του εγκλωβισμένου σπίνου, όπως ο Α. Γεωργιάδης και να λές τραγουδώντας την σκλαβιά σου, «τι κρίμα που δεν σκέφτηκα εγώ αυτά τα μνημονιακά μέτρα»...

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην ίδια όχθη με ό,τι μέχρι χθες ξόρκιζε, δεν σημαίνει ότι στην δυστυχισμένη χώρα, δεν έχουμε εναλλακτικές λύσεις ή ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης η Αριστερά.

Αντιθέτως, βρήκαν τη ευκαιρία να ξεπλύνουν αμαρτίες χρόνων, όσοι παρακμιακοί και με την ανοχή μας, μας φέραν σε τούτη την βαρειά έκπτωση, λοιδορώντας σήμερα με διχαστικό τρόπο, το Άκαμπτο- όπως ακριβώς το γράφω- Αριστερό Ήθος.

Απλά, τώρα, η τραυματική επαφή του ΣΥΡΙΖΑ με την εξουσία, υποχρεώνει την Αριστερά, που διέθετε μόνο θεωρητικές κατασκευές, να επικαιροποιήσει τις αδέσποτες και ανεδαφικές προσεγγίσεις της για τον κόσμο.

Ο Εμφύλιος τελείωσε οριστικά στα βουνά του Γράμμου, τον Αύγουστο του ΄49. Πλήρωσε η Πατρίδα και οι Αριστεροί βαρύ τίμημα και το μένος των νικητών για πάνω από μισόν αιώνα.

Όσο κι αν δεν παραγράφονται ιστορικά αυτά, ξεθώριασε τώρα το ηθικό φωτοστέφανο. Και είναι ώρα, χωρίς να παραβλέπουμε πολιτικές, ιδεολογικές και ταξικές διαφορές, να βάλουμε πλάτη για να βγει η χώρα απ΄ τη λάσπη.

Διαφορετικά σε λίγον καιρό από τώρα, με τη φλυαρία που υπάρχει, θα μετράμε κουφάρια. Και θα χαθούμε.

Κι αν είναι να χαθούμε, ας συμβεί αυτό μέσα στην αιθρία μιας δικής μας απόφασης. Άλλως, μην ψάχνουμε μετά, να φορτώσουμε τις ευθύνες μας σε ξένες πλάτες.