Το καταστροφικό γεγονός στην Παναγία των Παρισίων, η φωτιά στη στέγη ήλθε να θυμίσει και για την καθ΄ ημάς ανατολή ένα άλλο τραγικό συμβάν στο ιστορικό τέμενος Βαγιαζήτ, στο Διδυμότειχο, ένα από τα ιστορικότερα και πιο σημαντικά στην Ευρώπη, πριν δύο χρόνια ακριβώς, το Μάρτιο του 2017.

Ένα μοναδικό πρώιμο Οθωμανικό μνημείο στη Ευρωπαϊκή πλευρά της άκρης της χερσονήσου  Αίμου είχε τότε, πάλι με φωτιά κατά τις εργασίες συντήρησης, πληγωθεί. Δυο χρόνια αργότερα ένα σύμβολο της Γαλλίας λαβώθηκε πάλι από έργα συντήρησης. Και μπορεί οι πληγές στο εθνικό συνειδέναι των Γάλλων αλλά και της Ευρώπης να είναι βαθιές από τις γλώσσες φωτιάς που σε παγκόσμια λήψη έφτασαν  σε κάθε γωνιά της υφηλίου χτες όμως και η καταστροφή του τεμένους στο ακριτικό Διδυμότειχο ήταν, τουλάχστον γα τους μύστες της ιστορίας και   για όσους ομνύουν στο μεγάλο πολιτιστικό και ιστορικό κεφάλαιο του τόπου μας ένα γερό κτύπημα.

Κι από τα δυο όμως αυτά μνημεία βγαίνει μια πίστη ότι η κληρονομιά είναι οδηγός της Ευρώπης, μπούσουλας ανάγνωσης του χτες και φωτοδότης της πορείας του αύριο. Σε επίσημο επίπεδο, σε επίπεδο κυβερνήσεων το  χαρμόσυνο είναι ότι οι αναδύεται μέσα από την πληγή της φωτιάς η ζέση για να γίνει και πάλι το κάθε μνημείο και πάλι δημόσιο κτήμα και να σταλεί ένα μήνυμα συνέχειας της μνήμης. Κάτι είναι και αυτό σε εποχές που τα ακραία φαινόμενα απειλούν θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ και του ίδιου της του ιστορικού της φορτίου.