Ο Χριστιανισμός επέφερε έναν αδιάσειστο διαχωρισμό ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ανάμεσα στην άσπιλη παναγιότητα του Θεού και την απύθμενη διαφθορά και εγκληματικότητα του διαβόλου. Η θεϊκή υπόσταση δεν χωρούσε αμαρτία η εγκληματικότητα, την ίδια στιγμή που ο διάολος ήταν “αθεράπευτα”, απόλυτα και ολοκληρωτικά κακός.
Αυτός ο ιστορικά και διαχρονικά επιβεβλημένος διαχωρισμός πράξεων και ταυτοτήτων ανά το Σύμπαν, ήταν και είναι ένα μοντέλο για πολλές καταστάσεις στην ανθρώπινη κοινωνία και χρωματίζει ανεξίτηλα πολλά θέματα και καταστάσεις της ανθρώπινης φύσης.
Αντιθέτως, έχοντας οι αρχαίοι Έλληνες έναν θεό σαν τον Ερμή, ο οποίος εξ ορισμού, όχι μόνο αποδεχόταν αλλά ακόμα και προστάτευε και τις δύο τάσεις της ανθρώπινης φύσης, την θετική του εμπόρου, και την αρνητική του κλέφτη, ήταν ίσως σε καλύτερη θέση να διακρίνουν τις ανθρώπινες συγγένειες των δύο ταυτοτήτων, και των δύο τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι επιλέγουν να συναλλάσονται αναμεταξύ τους. Είτε με την τίμια και ισότιμη εμπορική συναλλαγή είτε με την άτιμη και άνιση κλεψιά.
Όταν ο αρχαίος Έλληνας διδάσκεται μέσω της θρησκείας του και μέσω του θεϊκού παραδείγματος ενός από τους θεούς του, ότι το ίδιο άτομο, ο Θεός Ερμής είναι και κλέφτης αλλά και εξαίρετος έμπορας, τότε ίσως και ο αρχαίος Έλληνας πολίτης να βρίσκεται σε καλύτερη θέση να διακρίνει και την ανθρωπιά των ανθρωπίνων πράξεων, των καλών όσο και των καλών,, αλλά και την ευκολία με την οποία οι δύο αυτές τάσεις μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο και το αυτό πρόσωπο, και μάλιστα όχι σε διαχρονικό τρόπο, πάρα ακόμα και ταυτόχρονα.
Ο απόλυτος διαχωρισμός που επέβαλε η χριστιανική θρησκεία, ανάμεσα στο καλό και στο κακό, διαφαίνεται σε πάμπολλες άλλες καταστάσεις της ανθρώπινης κοινωνίας. Στον ιστορικό διαχωρισμό του κακού Κομμουνισμού απέναντι στον καλό Καπιταλισμό, στον καλό Χριστιανό απέναντι στον κακό Εβραίο (παλαιότερα) ή στον κακό Μουσουλμάνο (την τωρινή εποχή).
Παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιώντας αυτόν τον διαχωρισμό, εμπεδωμένο στις κοινωνίες του Δυτικού Κόσμου, αυτοανακηρύχθηκε η Αμερική σαν τον καλό αστυνόμο, απέναντι και στον κακό κομμουνισμό, αλλά και στο κάκιστο (μουσουλμάνο) τρομοκράτη. Ο πρόεδρος Μπους, πριν μόλις λίγα χρόνια, έσπειρε καταστροφή σε μια τεράστια κοινωνία σαν το Ιράκ, την ίδια στιγμή που κατονόμαζε σαν Άξονα του Κακού, τρία άλλα κράτη, τα οποία, εάν όχι τι άλλο, πότε δεν εισέβαλαν στρατιωτικά σε ένα άλλο κράτος, και κανείς στον Δυτικό Κόσμο δεν έσκασε στα γέλια με το παράδοξο και το αλλόκοτο της γεωπολιτικής αυτής μυθοπλασίας, ακριβώς διότι ο μέσος Χριστιανός, μέσω της θρησκείας του και μέσω της χριστιανικής κοινωνίας μέσα στην οποία μεγαλώνει και βιώνει, είναι συνηθισμένος να πιστεύει ότι το καλό και το κακό δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Διότι ο χριστιανικός θεός δεν μπορεί να διανοηθεί να συνυπάρχει με τον διάβολο. Και με αυτό τον τρόπο, ο μέσος Χριστιανός, σφετεριζόμενος για τον εαυτό του την ταυτότητα του καλού, εναποθέτει σε όλους τους άλλους ανθρώπους στον πλανήτη τις ταυτότητες του κακού, του χαζού, του αγροίκου, του ζώου κ.ο.κ.
Αλλά αυτός ο στρουθοκαμηλισμός που διέπει τις χριστιανικές κοινωνίες, δηλαδή το παν Χριστιανός καλός, και κάθε μη Χριστιανός κακός η κάκιστος, δουλεύει και με έναν άλλο τρόπο αρνητικά εναντίον των ίδιων των χριστιανικών κοινωνιών.
Ένα παρόμοιο πεδίο, τεραστίων διαστάσεων και τεράστιας σημασίας, είναι το πεδίο του Καπιταλιστικού συστήματος, και της “ελεύθερης” Αγοράς.
Αυτά τα δύο πεδία, είναι σύμφωνα με την χριστιανική ιδεολογία καλά, και μόνον καλά. Ο Καπιταλισμός θεωρείται το μόνο σωστό κοινωνικοεμπορικό σύστημα για την ανθρώπινη κοινωνία, και ότι προσφέρει στον άνθρωπο μόνον πρόοδο και ευημερία. Παρομοίως, η “Αγορά” θεωρείται “παναγία”, αναλάθητη, και αποκλειστικά ευεργετική.
Όσον αφορά τον Καπιταλισμό, η υλοποίηση του Κομμουνισμού από την ρωσική επανάσταση, προσέφερε μεγάλη βοήθεια, διαχρονικά και τελικά, στο να επιβεβαιωθεί το “καλύτερον” του Καπιταλισμού, σε σχέση με το πολύ χείρον του Σοβιετικού Κομμουνισμού.
Τελευταία, σοβαρές κοινωνικο-οικονομικές έρευνες έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν χαράγματα στον μονοπολιακό γρανίτη της (χριστιανικής) αγιότητας του Καπιταλισμού, προσφέροντας σοβαρά στοιχεία για την κακή πλευρά του Καπιταλισμού και της Αγοράς, δείχνοντας πως το σύστημα προωθεί μακροπροθεσμα ανελέητη ανισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους, και όσον αφορά την Αγορά, προσφέροντας στοιχεία ότι οι άνθρωποι δεν δρουν ορθολογικά στις καθημερινές τους εμπορικές και χρηματοπιστωτικές τους συναλλαγές, αλλά αντιθέτως, δρουν συχνά πυκνά άκρως παράλογα και άκρως αυτοκαταστροφικά.
Στην μεταμοντέρνα φάση του Καπιταλισμού, όπου η παγκόσμια χρηματοπιστωτική οικονομία έχει κατά πολύ επισκιάσει την παραγωγική οικονομία, σε δεκαπλάσιο επίπεδο, η στυγνή πραγματικότητα της συνύπαρξης του καλού και του καλού στην ανθρώπινη φύση, και κατά συνέπεια σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία και κάθε κοινωνικο-οικονομική συναλλαγή, παίρνει ιδιαίτερη σημασία, ακριβώς διότι η βασική χρηματοπιστωτική συναλλαγή είναι και άυλη, αλλά και ηλεκτρονικά διεκπεραιώμενη, δηλαδή με φανταστικές ταχύτητες, ασύλληπτες από τις βασικές ανθρώπινες αισθήσεις όρασης, ακοής, αλλά ακόμα και διανόησης.
Και εδώ, δυστυχώς, η σοβαρή έλλειψη ελέγχου εναντίον άτιμων, παράνομων, “κακών” πράξεων και παικτών, έχει σαν αποτέλεσμα ότι ο μεταμοντέρνος Καπιταλισμός κινδυνεύει να γίνει μια τεράστια όσο και ανεξέλεγκτη ζούγκλα, όπου οι δύο τάσεις της ανθρώπινης φύσης, η καλή και η κακή, θα μπερδεύονται ανάμεσα τους χωρίς επαρκή έλεγχο της κακής τάσης.
Και εδώ, πιστεύω, η χριστιανική ιδεολογία αφήνει την ανθρώπινη κοινωνία ιδιαίτερα απροστάτευτη, διότι διάχυτα και αυτόματα υποστηρίζεται η καλή και η αγαθή φύση του ανθρώπου, και δεν αναγνωρίζεται επαρκώς η άτιμη φύση του. Και δυστυχώς, η χριστιανική αμαρτία προσάπτεται κυρίως στην σχέση του χριστιανού προς τον Θεό, και όχι επαρκώς στην σχέση του χριστιανού προς τον συνάνθρωπο του, ιδίως όταν ο τελευταίος δεν είναι χριστιανός.
Και με αυτό τον τρόπο ο Καπιταλισμός παρομοιάζει πιο πολύ ένα άφραγο αμπέλι, πάρα ένα εύνομο σύστημα.
Και η “καπιταλιστική” ιστορία της ελληνικής πολυεθνικής Folli Follie προσφέρει ένα σπανίως ξεκάθαρο παράδειγμα του προβλήματος που το παρόν άρθρο προσπαθεί να επιδείξει την προσοχή.
Σαν γνήσιο ανθρώπινο σύμπλεγμα επάξιο της θεϊκής σοφίας του Θεού Ερμή, το ζεύγος Δημήτρη και Καίτης Κουτσολιούτσου, υλοποίησαν μέσα σε μία γενεά και τις δύο θεϊκές ιδιότητες του Ερμή. Τις πρώτες δεκαετίες οι εκπληκτικές επιχειρηματικές του ικανότητες μετέτρεψαν μια μικρή βιοτεχνία κοσμημάτων σε ένα πολυεθνικό εμπορικό μεγαθήριο. Και μετά , όπως διαφαίνεται από πολλαπλά στοιχεία και μαρτυρίες, όταν τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν, το ζεύγος μετέφερε την εκπληκτική τους επιχειρηματική ιδιοφυία, στο πεδίο του ψέμματος και της οικονομικής ατιμίας, προκαλώντας μέσα σε μία δεκαετία συνολικές απώλειες ύψους 1.5 δις ευρώ, σε χιλιάδες μικρούς και μεγάλους μετοχικούς και ομολογιούχους επενδυτές. Και δυστυχώς , το Καπιταλιστικό σύστημα, υπό την επιρροή της χριστιανικής μονοπολιστικής αγαθότητας, στάθηκε ανίκανο να προσφέρει έγκαιρο προφυλακτικό έλεγχο.
Όσο πιο γρήγορα εμπεδωθεί η πραγματικότητα ότι στην καπιταλιστική συναλλαγή το κακό συμβιώνει με το καλό, και ότι μόνο εκτός του Καπιταλισμού, δηλαδή στο πεδίο του δημοκρατικά ελεγχόμενου Κρατισμού, μπορεί να υπάρξει σωστός και επαρκής έλεγχος από τα έξω, τόσο πιο σωστά και θετικά για τις ανθρώπινες κοινωνίες, θα μπορεί να αποδειχθεί το καπιταλιστικό σύστημα.