Και λέμε «καθεστώς» της Παγκοσμιοποίησης διότι παρόλο που τα διεθνή εμπεδωμένα ΜΜΕ μαζί με την παγκόσμια κεφαλαιοκρατική πολιτικοοικονομική ελίτ θέλουν και καταφέρνουν να παρουσιάζουν την Παγκοσμιοποίηση σαν «Μάνα που έπεσε από τον ουρανό», στην πραγματικότητα η Παγκοσμιοποίηση είναι ένα οικονομικοπολιτικό καθεστώς σαν όλα τα προηγούμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας, του οποίου τα αρνητικά, εάν όχι ολέθρια αποτελέσματα πάνω στις τύχες των λαών του Δυτικού Κόσμου, έχουν πια αρχίσει να καρποφορούν μετά από 40 Χρόνια από την επίσημη έναρξη του εν λόγω καθεστώτος.
Αν και μπορεί να ξενίζει πολλούς αναγνώστες η διευκρίνηση ότι η Παγκοσμιοποίηση αποτελεί ένα αόρατο και εξίσου αποτελεσματικό διάχυτης οικονομικοπολιτικής εξουσίας, θα βοηθούσε να αναλογιστεί κανείς ότι αυτό το καθεστώς «εγκαταστάθηκε» επισήμως επί της υφηλίου μέσω της κοσμογονικής απελευθέρωσης του Κεφαλαίου, με μεγάλο Κάπα, την δεκαετία του 70, ερήμην όλων των λαών του Δυτικού Κόσμου, βασικά μέσω μιας πραξικοπηματικής απόφασης των κυβερνήσεων των μεγαλύτερων οικονομιών του Δυτικού Κόσμου, αποφεύγοντας σαν ο Διάολος το λιβάνι, οιοδήποτε δημοψήφισμα σε κανένα κράτος, μπας και επιτραπεί στους λαούς να πουν την γνώμη τους.
Την προηγούμενη Πέμπτη ένας από αυτούς τους λαούς, και μάλιστα ένας με τεράστια αποικιοκρατική ιστορία στην πλάτη του, ρωτήθηκε, σχεδόν κατά λάθος και μόνον χάριν των αυτοκαταστροφικών μικροκομματικών τακτικισμών του κ. Κάμερον. Και ο λαός απέρριψε την εξουσία της πολυεθνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτιμώντας να κυβερνάται από ένα μονοεθνικό καθεστώς επί του οποίου μπορεί να έχει μια κάποια άμεση επιρροή μέσω των θεσμών και των διαδικασιών της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε την δεκαετία του 50 μέσα από μια απεγνωσμένη όσο και ιδεαλιστική προσπάθεια αποφυγής τρίτου Ευρωπαϊκού αιματοκυλίσματος αλλά, δυστυχώς κατά τον γράφοντα, συνάντησε στην δεκαετία του 70, υποτάχθηκε και συντάχθηκε στο εν λόγω καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης.
Λόγω αυτής ακριβώς της ιστορικής συγκυρίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, και ακόμα περισσότερο η Ευρωζώνη, σχεδιάστηκαν, υλοποιήθηκαν και συνεχίζονται να κυβερνώνται από μια οικονομικοπολιτική ελίτ, που αντίθετα με το απόλυτα και αριστουργηματικά αδιαφανές πατρικό καθεστώς της Παγκοσμιοποίησης έχει όνομα, ταυτότητα και διεύθυνση, (βλέπε Μέρκελ, Αρχικαγκελάρια, και Βερολίνο), αλλά η οποία ηγεμών έχει και ασκεί τόση λίγη πρωτότυπη και ιδιόχειρη εξουσία, όσο και ο άλλος «μεγάλος» Wizard of Ozz, ο εκάστοτε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι ένας από αυτούς τους «αδικημένους» από την Παγκοσμιοποίηση, και μη ερωτηθέντες λαούς του Δυτικού Κόσμου απάντησε με μια ομοβροντία εν μέσω φαινομενικής αιθρίας ότι δεν του αρέσει το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτό δουλεύει σαν υποκατάστημα του μεγαλύτερου Καθεστώτος της Παγκοσμιοποίησης.
Και για να μην παρεξηγηθώ από τις σκέψεις του σημερινού άρθρου, δηλώνω ξεκάθαρα ότι δεν είμαι εναντίον μίας οικονομικά δίκαιης και Παγκοσμιοποιημένης Υφηλίου, ούτε εναντίον, κάθε άλλο, εναντίον μιας δίκαιης και βιώσιμης ενωμένης Ευρώπης. Αλλά είμαι κάθετα εναντίον και των δυο υφιστάμενων καθεστώτων διότι δημιουργήθηκαν με περισσότερο η λιγότερο αντιδημοκρατικές διαδικασίες και πολιτικά τεχνάσματα, και ότι εσκεμμένα στόχευσαν από την αρχή, και συνεχίζουν να στοχεύουν στην σταδιακή μείωση του βιοτικού επιπέδου των δυτικών λαών χωρίς οι τελευταίοι να έχουν ποτέ ερωτηθεί.
Αλλά για να πει κανείς και του φτωχού το δίκιο, και στους περασμένους αιώνες οι λαοί του Τρίτου Κόσμου πότε δεν ήθηκαν εάν ήθελαν να γίνουν αποικίες των λαών της Ευρώπης.