Ανάγκη Οικουμενικής Κυβέρνησης
Όπως ήρθαν το πράγματα, με το τρίτο μνημόνιο να ακολουθεί το δεύτερο, με τον ίδιο τρόπο που το τέταρτο, πολύ πιθανόν, θα ακολουθήσει το τρίτο, η πατρίδα έχει απόλυτη ανάγκη μίας κυβέρνησης οικουμενικού συνασπισμού, αυτού του ευρωπαϊκού τόξου, που ο απελθών άλλος Βαγγέλης, ο Βενιζέλος, νομίζω τόσο ορθά ονόμασε πρώτος. Αυτό το τόξο πρέπει να συμπεριλαμβάνει και τα δύο μεγάλα κόμματα, Σύριζα και Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα μικρά, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντη και Ανελ, εφόσον όλοι αυτοί εισέλθουν στην Βουλή. Δηλαδή, η προσωπική ευχή του γράφοντα είναι να πάνε τόσες πολλές ψήφοι στα μικρά κόμματα, ώστε κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα να μην μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση χωρίς το άλλο μεγάλο κόμμα.
Τσίπρας, ο πιο …ώριμος Έλληνας πολιτικός
Οι πολυάριθμες και πολυποίκιλες πολιτικές ανατροπές που έχει επιβάλει η ηγεμονική, και άκρως εκμεταλλευτική, ευρωζωνική στρατηγική της Γερμανίας, διαφαίνεται πιο σαρωτικά και παραστατικά στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας. Έτσι, στην αρχή του έκτου έτους του μνημονιακού αιώνα στον οποίο έχει εισέλθει η χώρα, όλοι, μα όλοι, νομίζω, οι παλιοί πολιτικοί ηγέτες της χώρας έχουν εξαφανιστεί, αδύναμοι να σταθούν όρθιοι στον κυκεώνα του γερμανικού οικονομικού και πολιτισμικού πολέμου. Με κάποια έκπληξη λοιπόν βλέπουμε ότι ο πιο νέος ηγέτης που κατέρχεται στις εκλογές είναι και ο πιο πολιτικά ώριμος, κάτι που διαφαίνεται και στις πρόσφατες τηλεμαχίες και όχι μόνο. Το να μετατραπείς από τον διάολο της Μέρκελ, στον καλύτερο της συνεργάτη, μέσα σε επτά φρενήρεις μήνες μόνο ένας πολιτικός με σοβαρό μακιαβελικό DNA μέσα του, θα μπορούσε να κατορθώσει. Ο κακόμοιρος ο Σαμαράς της έστελνε μπουκέτα πολιτικών λουλουδιών τόσα χρόνια και στο τέλος τον έφτυσε. Άσε δεν τον δύσμοιρο τον Γιωργάκη, που τον χόρεψε στο ταψί στις Κάννες, (πριν το απολύσει με την ευγενή βοήθεια του εξίσου μακιαβελικού Βενιζέλου), δίνοντας το μαστίγιο στα χεράκια του Σαρκοζί. Αυτό το μακιαβελικό DNA από το οποίο είναι πλημμυρισμένος ο Αλέξης, μπορεί να φέρει καλό στον τόπο, αλλά μπορεί και όχι, όπως πάρα πολλοί φοβούνται. Ο Μακιαβέλης έχει και την καλή του και την κακή του πλευρά. Γιατί όχι ο Τσίπρας; Η πρόσφατη αλαζονεία που έχει σοβαρά χρωματίσει τις εμφανίσεις, επικοινωνίες και γενική παρουσίαση του πρόσφατα πρώην πρωθυπουργού, ανήκει φυσικά στην κακή πλευρά του Μακιαβέλι, την μυθική, και κινδυνεύει να τον χαντακώσει….
Τα δύο ατού του ΣΥΡΙΖΑ – Διαπλοκή και Οικονομική Ισότητα
Ο γράφων πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Τσίπρα, παρά τις τεράστιες αποτυχίες, που πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν θρασύτατα ψέματα, διατηρεί, σαν μείζον πολιτικό κόμμα στην Ψωροκώσταινα, δύο ατού, ως προς την Νέα Δημοκρατία. Την έλλειψη μείζονος καταστροφικής διαπλοκής στο ιστορικό του, και την σοβαρότερη έγνοια και μέριμνα, από την ΝΔ, γύρω από την ζωή και τις ανάγκες των πιο οικονομικά αδυνάτων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Αυτά τα δύο ατού κάνουν τον γράφοντα να προτιμάει Σύριζα από ΝΔ επικεφαλής μίας κυβέρνησης. Επίσης, σε προσωπικό επίπεδο, ο γράφων έχει ακόμα τεράστια απέχθεια να υποστηρίξει τα δύο αξιωματικά κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Ποτάμι με περισσότερη ταξική ισότητα και λιγότερο Θεοδωράκη
Το Ποτάμι βασίζεται σε μία απλή αλλά πολύ βασική αρχή. Πολιτική με και από μη πολιτικούς. Αυτή η βασική αρχή είναι τόσο δημοφιλής όσο και λογική αλλά και αναγκαία για τα πολιτικά συστήματα πολλών κρατών, πόσο μάλλον της Ελλάδας της οποίας το πολιτικό σύστημα προσεγγίζει έναν από τους στάβλους του Αυγαία. Αλλά «μη πολιτικοί» δεν είναι μόνο οι επαγγελματίες των ευγενών επαγγελμάτων, ούτε μόνο αυτοί που έκτισαν μία καριέρα και πλησιάζουν την σύνταξη. «Μη πολιτικοί» είναι και οι νέοι και εκκολαπτόμενοι πολίτες και επίσης είναι και ο εργατικός κόσμος των «αγενών» κομμάτων. Επίσης το Ποτάμι δεν θα γίνει ποτέ μείζον κόμμα όσο ηγείται από ένα αποτελεσματικότατο «αντιπρόσωπο τύπου», όπως είναι ο Θεοδωράκης και ο ρόλος που παίζει έως τώρα. Το Ποτάμι χρειάζεται ένα πολιτικό αρχηγό και όχι ένα αντιπρόσωπο τύπου όπως ο κ. Θεοδωράκης, του οποίου τα απαράμιλλα θεατρικά και επικοινωνιακά προσόντα που απέκτησε και κατέχει σαν βετεράνος των ΜΜΕ, ήταν μεν βοηθητικά για την αρχική πορεία του κόμματος, αλλά τώρα τα ίδια προσόντα και ο ίδιος ρόλος αποτελούν τροχοπέδη στην πολιτική σοβαρότητα ενός κόμματος για να πάει μπροστά. Αυτό που χρειάζεται το κόμμα είναι είτε ο Θεοδωράκης να αλλάξει και να γίνει ένας παθιασμένος πολιτικός ηγέτης, με δίψα για την εξουσία, αλλά Τσίπρα, ή να παραμερίσει την ηγετική του θέση σε ένα άλλο ποταμίσιο με τα ανάλογα χαρακτηριστικά.
Λαϊκή ενότητα – ένα κόμμα τόσο απίστευτο όσο και τα άλλα.
Η κοινή γνώμη καταδικάζει τον Λαφαζάνη και το αποσχισμένο κόμμα του ότι δεν είναι πιστευτό στους στόχους του; Αλλά ποιο άλλο ελληνικό κόμμα είναι πιο πιστευτό; Του Τσίπρα, του Βαγγέλα, της Φώφης, του Σταύρου, του ΚΚΕ; Της Αυγής; Η του Λεβέντη; Το πολιτικό σύστημα συνεχίζεται να είναι εγκλωβισμένο μέσα στην ανελέητα αμφίθυμη, αμφίρροπη και πολύ αμφίβολη διαταγή του ελληνικού λαού. Δώστε μας ευρώ, πολλά ευρώ, και καθόλου λιτότητα, και ιδίως καθόλου αλλαγές στην ελληνική ιδιαιτερότητα. Και τα κακόμοιρα τα κόμματα, όλα μα όλα, υπόσχονται ή την μία επιθυμία, το ευρώ, η την άλλη, καμία αλλαγή, χωρίς ούτε τα μεν ούτε τα δε να θέλουν ή να μπορούν να πραγματοποιήσουν την μη πραγματοποιήσιμη λαϊκή εντολή.