Η αντιστασιακή του δράση και η όντως εντυπωσιακή ευρυμάθεια και θεωρητική του κατάρτιση που συνοδεύεται από μία χαρισματική ευγλωττία, τον αναδεικνύουν σε στέλεχος πρώτης γραμμής του ΚΚΕ.
Εκείνη την εποχή θεωρείται το «τρομερό παιδί της αριστεράς». Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έως το 1989 είναι το δεξί χέρι του Χαρίλαου Φλωράκη. Την περίοδο 1984-85 γίνεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ (υπεύθυνος για την ιδεολογία, τον τύπο, τις εκδόσεις και την ενότητα της αριστεράς). Συμμετέχει σε όλες τις δημόσιες και παρασκηνιακές διεργασίες που προηγήθηκαν της σύγκλισης ΚΚΕ-ΕΑΡ, της ίδρυσης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και του σχηματισμού της κυβέρνησης Τζαννετάκη. Επιγραμματικά μερικοί από τους σταθμούς αυτής της πορείας
· Ιδρύει το 1977 μαζί με τον Χ. Φλωράκη και τον Μ. Θεοδωράκη την ΑΚΕ (Ανεξάρτητη Κίνηση για την Ενότητα της Αριστεράς), το οργανωτικό σχήμα που επιλέγει ο Χ. Φλωράκης αφενός για να διευκολύνει την επανένταξη Μ. Θεοδωράκη στο ΚΚΕ (οι σχέσεις Μ. Θεοδωράκη-ΚΚΕ που βρίσκονταν σε κρίση μετά την διάσπαση του 1968, είχαν διαρραγεί πλήρως όταν ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης αποκάλεσε Γενίτσαρους τα μέλη της ΚΝΕ), αφετέρου για να αμβλυνθεί η ιδεολογική αντίθεση του ΚΚΕ με τον ευρώ-κομμουνισμό. Η αποστολή επιτυγχάνει αφού το 1978 ο Μ. Θεοδωράκης υποστηρίζεται από το ΚΚΕ ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηνών, το 1981 και το 1985 εκλέγεται Βουλευτής με το ΚΚΕ αφού προηγουμένως το 1983 του έχει απονεμηθεί το βραβείο ΛΕΝΙΝ και το 1984 γίνεται και πάλι μέλος του ΚΚΕ. Το 1986 παραιτείται από Βουλευτής του ΚΚΕ. Το 1988 προτείνει την κυβερνητική συνεργασία Αριστεράς-ΝΔ, πιστή αντιγραφή της παλαιότερης θέσης των Ιταλών ευρώ-κομμουνιστών του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Το 1990 εκλέγεται Βουλευτής της ΝΔ και αναλαμβάνει υπουργός παρά των πρωθυπουργώ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πολλοί εκείνη την εποχή θεωρούν ότι ο Μ. Θεοδωράκης ήταν ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του Χ. Φλωράκη και του Κ. Μητσοτάκη, που τον Αύγουστο του 1984 είχε εκλεγεί Πρόεδρος της ΝΔ.
· Αμέσως μετά τις ευρώ-εκλογές του Ιουνίου 1984 και τα αρνητικά για το ΚΚΕ εκλογικά αποτελέσματα, ο Μ. Ανδρουλάκης με άρθρο του στο Ριζοσπάστη εισηγείται την θεαματική αλλαγή της κομματικής γραμμής. Έως τότε το ΚΚΕ υιοθετούσε την διαχωριστική γραμμή δεξιάς-αντιδεξιάς και προωθούσε την πάλη για την πραγματική αλλαγή μέσα από το πλειοψηφικό ρεύμα των δημοκρατικών δυνάμεων. Η εισήγηση Ανδρουλάκη που τελικά γίνεται δεκτή, προτείνει την χειραφέτηση από την αντιδεξιά γραμμή που επιβάλουν οι μνήμες και οι γενιές της ΕΑΜ-ικης αντίστασης και υιοθετεί την πολιτική γραμμή της καταδίκης του δικομματισμού, εκσυγχρονισμένη έκδοση της μετεμφυλιοπολεμικής θέσης «Τι Παπάγος, Τι Πλαστήρας» . Το πολιτικό αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής είναι η κομματική θέση για ψήφο κατά συνείδηση στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών 1986. Επιλογή που συμβάλει καθοριστικά στην εκλογή των Μ. Έβερτ, Σ. Κούβελα και Α. Ανδριανόπουλου στους δήμους Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Πειραιά καθώς και των υποψήφιων που υποστηρίζει η ΝΔ στους περισσότερους δήμους της Β’ Αθηνών. Αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές το ΚΚΕ πάλι με εισήγηση του Μ. Ανδρουλάκη υιοθετεί και προβάλει το σύνθημα για «συμπαράταξη της αριστεράς» που επικυρώνεται εκ των υστέρων στο 12ο συνέδριο του ΚΚΕ (Μάϊος 1987). Με αυτό τον έμμεσο τρόπο δίδεται η πρώτη κομματική νομιμοποίηση για τον «ιστορικό συμβιβασμό» με την ΕΑΡ του Λ. Κύρκου
· Από τον Απρίλιο 1986 ο Μ. Ανδρουλάκης ως υπεύθυνος από το Π.Γ του ΚΚΕ για τον τύπο, καθοδηγεί ιδεολογικά και πολιτικά το εκδοτικό επιχείρημα της εφημερίδας ΠΡΩΤΗ που εκδίδεται από τον επιχειρηματία Χ. Καλογρίτσα (προσωπικό φίλο του Χ. Φλωράκη) που τελευταία χρόνια έγινε ευρύτερα γνωστός στο πανελλήνιο μετά τις αποκαλύψεις για τα περιβόητα «βοσκοτόπια του ΣΥΡΙΖΑ». Παρ’ ότι θεωρητικά η εφημερίδα προβάλει τις ευρύτερες απόψεις της αριστεράς, στην ουσία είναι φερέφωνο του ΚΚΕ και της Σοβιετικής προπαγάνδας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η εφημερίδα υποστήριζε ότι οι επιπτώσεις στην υγεία των Ελλήνων από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπιλ ήταν ηπιότερες από αυτές που προκαλεί το κάπνισμα ενός τσιγάρου. Βασική αποστολή της ΠΡΩΤΗΣ η προετοιμασία της αριστερής κοινής γνώμης για την επικείμενη συνεργασία ΚΚΕ-ΕΑΡ, την ίδρυση του ΣΥΝΑΣΠΙΜΟΥ και την συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Η εφημερίδα κλείνει τον Σεπτέμβριο 1990, όταν ΚΚΕ αποφασίζει να αποχωρίσει από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Δικαιολογημένη απόφαση αφού τα αποτελέσματα τριών διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων δείχνουν ότι η πλειοψηφία του κόσμου της αριστεράς δεν στηρίζει το εγχείρημα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Ο Α. Παπανδρέου έστω και βαριά ασθενής έχει νικήσει ιδεολογικά πολιτικά και τακτικά την ιστορική ηγεσία της αριστεράς. Μοιραία, το καλοκαίρι 1991 το ΚΚΕ διασπάται όταν οι «ανανεωτικοί» όπως ο Μ. Ανδρουλάκης χάνουν οριακά την πλειοψηφία και καθαιρούνται από τα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος.
· Μαζί με τον Γ. Δραγασάκη τον Γρ. Γιάνναρο και τον Δ. Παπαδημούλη συντάσσουν τον Δεκέμβριο 1988 το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ, που δίκαια θεωρείται η ιδεολογική πλατφόρμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Στο πόρισμα διατυπώνονται οι κοινές θέσεις των δύο κομμάτων σε βασικά θέματα όπως αυτές διαμορφώνονται μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις. Ήταν ένα εσωκομματικό πραξικόπημα που έγινε με την έγκριση του Χ. Φλωράκη και την ενεργό συμμετοχή του Μ. Ανδρουλάκη, αφού οι θέσεις του πορίσματος που αναθεωρούσαν πολλές από τις αποφάσεις του 12ου συνεδρίου δεν εγκρίθηκαν πριν δημοσιοποιηθούν από το Π.Γ και την Κ.Ε του ΚΚΕ. Αργότερα (13Ο Συνέδριο 1991) το ΚΚΕ θα κριτικάρει πολύ σκληρά αυτές τις μεθοδεύσεις, όμως εκείνη την εποχή ο αντικειμενικός στόχος είχε επιτευχθεί αφού είχε ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία του ΣΥΝΑΣΠΙΜΟΥ και την συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζαννετάκη.
Μετά την διάσπαση του 1991 ο Μ. Ανδρουλάκης ακολουθεί την μοναχική πορεία του ανένταχτου αριστερού. Διακηρύσσει την ανάγκη για υπέρβαση του σχίσματος ΠΑΣΟΚ-Αριστεράς που έχει προκληθεί κύρια στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ λόγω των γνωστών γεγονότων της περιόδου 1989-1990 (Κυβέρνηση Τζαννετάκη, παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο). Ο ορισμός του οπορτουνισμού.
Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα συνεργασίας με τον εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη (ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έχει μνήμη και κρίση και δίκαια τον απορρίπτει), εντάσσεται τελικά στο ΠΑΣΟΚ το 2004 με απόφαση του Γ. Παπανδρέου, που γίνεται δεκτή από την βάση του κινήματος με σκεπτικισμό. Εκλέγεται συνεχώς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ από το 2004 έως και τον Ιούνιο 2012. Τον Νοέμβριο 2012 και ενώ έχει ψηφίσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και ένα «πακέτο» μνημονιακών μέτρων, ανακοινώνει την ανεξαρτητοποίηση του από το ΠΑΣΟΚ δηλώνοντας ταυτόχρονα την αντίθεση του στον προϋπολογισμό που θα καταθέσει σε λίγες ημέρες ο Υπουργός Οικονομικών Ι. Στουρνάρας.
Αυτάρεσκα και εγωιστικά αποφασίζει ότι πρέπει να γίνει ο καταλύτης που θα ανασυνθέσει την κεντροαριστερά που είναι διασπασμένη στο ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μεσσιανισμός στην κορύφωση του. Δεν πολιτεύεται στις εκλογές 2015.
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την προβολή του τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα» ο Μ. Ανδρουλάκης μιλάει για την πορεία και τις εμπειρίες του στην αριστερά. Αναφερόμενος στο «Πείραμα Μαρκεζίνη» λέει:
«Ας πάρουμε τον Σπύρο Μαρκεζίνη. Τα περισσότερα παιδιά του Πολυτεχνείου - όχι εγώ - τον θεωρούσαν μασκαρά. Δεν ήξεραν ότι ήταν ο εγκέφαλος του Παπάγου και εκείνος που σταθεροποίησε τη δραχμή. Οι νέοι της αριστεράς - εγώ το ήξερα - αγνοούσαν ότι ο Μαρκεζίνης ήταν σταθερός συνομιλητής της ΕΔΑ στη δυσκολότερη περίοδο μετά τον εμφύλιο. Μάλιστα στις εκλογές του 1956 η ΕΔΑ έχει φτάσει σε ολοκληρωμένη εκλογική συνεργασία μαζί του. Πανικοβάλλεται το Κέντρο και σπεύδει το φιλελεύθερο κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, η φιλελεύθερη δημοκρατική ένωση του Σοφοκλή Βενιζέλου, τα δύο κόμματα της κεντροαριστεράς, το αγροτικό κόμμα, το λαϊκό κόμμα και δημιουργείται η μεγαλύτερη εκλογική σύμπραξη όλων των εποχών. Ωστόσο την τελευταία στιγμή βάζει βέτο για τον Μαρκεζίνη ο Καρτάλης και έτσι η συνεργασία δεν προχώρησε. Η συγκεκριμένη συμμαχία πήρε 48,7% και ο Καραμανλής με την ΕΡΕ πήρε 47%. Όμως λόγω του τριφασικού συστήματος βγήκε πρωθυπουργός ο Καραμανλής. Εάν τελικά είχε συμπράξει ο Μαρκεζίνης, δεν θα είχε εκλεγεί ο Καραμανλής. Τον Μαρκεζίνη τον προσκάλεσε η Σοβιετική Ένωση με μεγάλες τιμές και ο Καραμανλής σχολίασε πως η πολυπραγμοσύνη του τον έκανε φορέα της σοβιετικής προπαγάνδας. Στις εκλογές του ’58 με διαπραγματευτή τον Ηλία Ηλιού η ΕΔΑ είχε φτάσει σε πλήρη συμφωνία με τον Μαρκεζίνη. Τα είχαν βρει στη λήθη, στην απομάκρυνση των βάσεων, στην αμνηστία και έρχεται ο Αντώνης Μπρυλλάκης ως κομιστής της γραμμής του ΚΚΕ από το Βουκουρέστι και έβαλε ως θέμα και την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Ο Μαρκεζίνης δεν το άντεχε”.
Ποιος ήταν ο Σπύρος Μαρκεζίνης; Ο πολιτικός που ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος ανέσυρε από τα αζήτητα της πολιτικής ζωής και διόρισε Πρωθυπουργό. Ο Σ. Μαρκεζίνης είναι γόνος επιφανούς πολιτικής οικογένειας των Κυκλάδων. Αριστούχος της Νομικής και των Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών. Διορίζεται νομικός σύμβουλος του Βασιλέα Γεωργίου Β’ από το 1936 και έως το 1946 όποτε και παραιτείται για να πολιτευθεί. Εκλέγεται αρκετές φορές Βουλευτής. Κορυφαίες στιγμές της πολιτικής του καριέρας η ανάληψη του Υπουργείου Συντονισμού στην κυβέρνηση Παπάγου (1952-54) και η επίσημη πρόσκληση το 1959 από τον Αναστάς Μικογιάν ιστορικό στέλεχος των Μπολσεβίκων και Αντιπρόεδρο της ΕΣΣΔ για να επισκεφθεί την Μόσχα και να συναντηθεί παρ’ ότι είναι πολιτικός αρχηγός ενός μικρού κόμματος και απλός Βουλευτής με τον ηγέτη του ΚΚΣΕ τον Νικήτα Χρουστσόφ προκειμένου να συζητήσουν την πρόταση του Σ. Μαρκεζίνη για Απύραυλη Βαλκανική με την οποία συμφωνούσαν οι Σοβιετικοί αλλά διαφωνούσε για προφανείς επιχειρησιακούς λόγους το ΝΑΤΟ. Σίγουρα οι προεκλογικές συμφωνίες του προηγούμενου έτους (1958) μεταξύ του Σ. Μαρκεζίνη και της αριστεράς που πρόβλεπαν έως και απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από την χώρα και τις οποίες αποκαλύπτει ο Μ. Ανδρουλάκης συμβάλουν θετικά στην επιτυχία της επίσκεψης του Σ. Μαρκεζίνη στην Μόσχα.
Σίγουρα προκαλεί έκπληξη σε πολλούς αυτή η απίθανη ιστορία. Ο διορισμένος πρωθυπουργός από την δικτατορία ήταν συνομιλητής των σοβιετικών και υποστηρικτής του συνθήματος «έξω οι βάσεις του θανάτου».
Και ακόμα δεν είδαμε τίποτε, όταν κλείσουν τα φώτα τότε θα βγουν μέχρι και φαντάσματα.