Από το 1966 και το τηλεοπτικό δράμα του BBC «Cathy Come Home» που κατάφερε να φέρει αλλαγές στη νομοθεσία της Αγγλίας για τους αστέγους, ο Κεν Λόουτς, γιος ενός ηλεκτρολόγου, γυρίζει ταινίες με καθημερινούς, φυσιολογικούς χαρακτήρες. Ανθρώπους που αντιμετωπίζουν άδικα, σκληρά καπιταλιστικά συστήματα - από την εργατική τάξη στη Βρετανία μέχρι τον πόλεμο του Κόντρα στη Νικαράγουα και τις ιρλανδικές εξεγέρσεις, από την εκστρατεία οργάνωσης του συνδικάτου «Δικαιοσύνη για τους επιστάτες» στο Λος Άντζελες μέχρι τις μυστικές επιχειρήσεις στο Μπέλφαστ - καθώς και ντοκιμαντέρ όπως το «In Conversation with Jeremy Corbyn» του 2016, για τον αριστερό ηγέτη του Εργατικού Κόμματος.
Το The Old Oak («Η Τελευταία Παμπ» ήταν ο τίτλος με τον οποίο προβλήθηκε στα ελληνικά σινεμά) είναι η πιο πρόσφατη αλλά και τελευταία ταινία του σοσιαλιστή σκηνοθέτη για τις δυσκολίες των απλών ανθρώπων, καθώς τον προσεχή Ιούνιο κλείνει τα ογδόντα οκτώ του χρόνια.
Η σταδιοδρομία του είναι γεμάτη από διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν δύο βραβεία Χρυσού Φοίνικα (το υψηλότερο βραβείο που απονέμεται σε ταινίες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ των Καννών), τρία βραβεία Σεζάρ (τα μεγαλύτερα γαλλικά κινηματογραφικά βραβεία, αντίστοιχα με τα αμερικανικά Όσκαρ) και τρία βραβεία BAFTA ( τα Βραβεία Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας) - με τον ίδιο πάντως να αρνείται το μετάλλιο του Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με το οποίο θέλησαν να τον τιμήσουν το 1977. Ο ιστορικός του κινηματογράφου Ντέιβιντ Τόμσον έχει γράψει χαρακτηριστικά: «Με την αφοσίωση και τη σοβαρότητά του, είναι μια υποδειγματική προσωπικότητα».
Σημαντικότερο ωστόσο από τους τίτλους τιμής είναι ότι ο λόγος και τα έργα του λειτουργούν ως πυξίδα για την κοινωνία και τον κινηματογράφο με συνέπεια δεκαετιών. Είναι ο σοφός σκηνοθέτης του καιρού μας. Ο τελευταίος των μοϊκανών.
