Μία συζήτηση με έναν γερμανό αξιωματούχο ένα βράδυ πριν την σύνοδο κορυφής της Μπρατισλάβα ήταν αποκαλυπτική. Ενώ το ίδιο πρόσωπο λίγους μήνες νωρίτερα όταν είχε επισκεφθεί την Αθήνα εξέφραζε ένα είδος αγωνίας τις εξελίξεις, περίμενε να δει αν η κυβερνηση Τσίπρα θα ψήφιζε το πακέτο των προαπαιτουμένων τον Ιούνιο και ανέμενε τα περαιτέρω ως προς την εφαρμογή, τώρα ήταν αποκαλυπτικά διαφορετικός. 

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στην ομιλία του της Τετάρτης για την «Κατάσταση της Ενωσης», έκανε μερικές διαπιστώσεις. Όχι πολύ πρωτότυπες, αλλά πάντως χρήσιμες.

Η συνάντηση των «ηγετών του Νότου» που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στην Αθήνα είχε εξαγγελθεί ως απαρχή μίας συμμαχίας κατά της λιτότητας, ως μία κίνηση της περιφέρειας της Ενωσης κατά του γερμανικού πυρήνα της και της πολιτικής που ακολουθείται.

Το να μιλάει κανείς στην Ελλάδα του 2016 και του ΣΥΡΙΖΑ για την σημασία μίας μίζερης, δήθεν διεθνούς έκθεσης όπως αυτή της Θεσσαλονίκης είναι κάτι περισσότερο από περιττό. Πόσο μάλλον για την αξία που έχει εκεί η παρουσία ενός Πρωθυπουργού με το βιογραφικό του σημερινού σε μία συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε.

Η καφκική διαδικασία δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών μέχρις ενός σημείου προκαλεί γέλιο, παρά τα χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού καθεστώτος που φανερώνει.

Η καρκινοβασία της κυβέρνησης εν μέσω θέρους υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να δικαιολογηθεί. Αν ηταν μία κυβέρνηση η οποία τον υπόλοιπο χρόνο ασχολείται με το έργο που της έχει ανατεθεί από τους πολίτες: να κυβερνά. 

Το ενδοκυβερνητικό αλαλούμ, όπως καταγράφεται στον νεκρό πολιτικό χρόνο του κατακαλόκαιρου, είναι εκ πρώτης όψεως εντυπωσιακό.