Μεταξύ των διατάξεων που η κυβέρνηση φέρνει προς ψήφιση, είναι και η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση των όρων εκμετάλλευσης και «αξιοποίησης» του αιγιαλού. Η ριζική δηλαδή ανατροπή της νομοθεσίας που - όσο εφαρμόστηκε - προστάτευε, αφενός την πρόσβαση των πολιτών σε παραλίες και ακτές και εμπόδιζε, αφετέρου, την αχαλίνωτη εξάπλωση ιδιωτών σε αυτές και την μετατροπή ενός δημόσιου αγαθού σε ιδιωτικό. Σημασία εδώ έχουν δύο παρατηρήσεις:

α) τι σημαίνει δημόσιο αγαθό: ότι η πρόσβαση σε αυτό ενός ατόμου (με όρους προσφοράς και ζήτησης), δεν εμποδίζει την πρόσβαση ενός άλλου και

β) ότι η καταπάτηση νομοθεσίας από κάποιους δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθεί η νομοθεσία, αλλά απλώς ότι πρέπει να εφαρμοστεί.

Κατόπιν αυτών, το αξιοσημείωτο πολιτικό φαινόμενο των ημερών ήταν ότι το ΠαΣοΚ, το οποίο κατά τα άλλα πνίγεται στην τρικυμία των κοινωνικών ευαισθησιών του και αναζητεί την λαϊκή του ταυτότητα, δεν άρθρωσε ούτε μία λέξη κατά της συγκεκριμένης διάταξης.

Αντιθέτως, χάλασε τον κόσμο και απείλησε ότι θα ρίξει την κυβέρνηση, λόγω της αλλαγής του τρόπου με τον οποίο θα διευθετούνται οι πάγκοι στις λαϊκές αγορές... Καταλαβαίνει έτσι κανείς εύκολα, γιατί το ΠαΣοΚ βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ως αξιοσημείωτη εξέλιξη θα πρέπει να καταγραφεί και η τοποθέτηση του υποψήφιου περιφερειάρχη Γ. Κουμουτσάκου κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ. Μιλώντας σε εργαζομένους του οργανισμού ο κ. Κουμουτσάκος είπε: «Η ΕΥΔΑΠ είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση, που παράγει κοινωνικό έργο, αξιοποιώντας ένα κοινωνικό αγαθό υψίστης σημασίας. Πιστεύουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ σκληρός πυρήνας κοινωνικής προσφοράς, όπως αυτή που προσφέρει η ΕΥΔΑΠ, και αυτός πρέπει να μείνει κάτω από την ομπρέλα της Πολιτείας».

Οσο κι αν αυτό ακούγεται σαν να βγαίνει από το στόμα του Τσίπρα, πιθανώς να μην είναι απλώς μία προεκλογική κωλοτούμπα.

Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για μία ένδειξη των διαθέσεων της κυβέρνησης ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις - κοινώς: μάλλον ο Σαμαράς δεν συζητεί σοβαρά με κανέναν να πουλήσει την ΕΥΔΑΠ. Και ορθώς πράττει, καθώς οι αντίστοιχες απόπειρες στο εξωτερικό οδήγησαν τα μοντέλα σε κατάρρευση. Πράττει δε ορθώς καθώς, αν για τις λαϊκές αγορές προξενείται τέτοιας έκτασης κυβερνητική κρίση, εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει τι γινόταν για τα νερά.

Αλλωστε, πέραν όλων των άλλων. το νερό δεν είναι προϊόν (κανείς δεν έχει καταφέρει να το παράξει) και ως εκ τούτου δεν μπορεί να τιμολογηθεί με όρους αγοράς, αλλά μόνον ως κοινωνικό αγαθό.

Η ιδιωτικοποίηση της εταιρείας ύδρευσης είναι συνεπώς μία κενή περιεχομένου εξαγγελία και ήδη ένας σκληρός πυρήνας κυβερνητικών, νεοδημοκρατών βουλευτών έχει διαμηνύσει ότι τέτοιο σχέδιο δεν πρόκειται να προχωρήσει.

Για τους Καραμανλικούς δε (μεταξύ των οποίων και ο Κουμουτσάκος), μία τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε την οριστική αποξένωση του κόμματος τους από την ταυτότητα που του προσέδωσε ο ιδρυτής του. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι τι σημασία είχε ένα έργο σαν το τεχητό φράγμα του Μόρνου και πόσο αυτό καθρέφτιζε τα πολιτικά οράματα και τις πρακτικές του Κωνσταντίνου Καραμανλή όταν εγκαινιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Ολες αυτές οι αντιφάσεις και «κωλοτούμπες», σήμερα φανερώνουν αν μη τι άλλο την αγωνιώδη προσπάθεια του λεγόμενου «πολιτικού συστήματος» να επανατοποθετηθεί στο περιβάλλον. Η κρίσιμη λεπτομέρεια, όμως, που πολλοί τείνουν να λησμονούν, είναι πως «το σύστημα» δεν επανατοποθετείται μόνο του. Το επανατοποθετούν οι πολίτες.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr