Πρώτοι πρέπει να αναρωτηθούν οι αρχηγοί των κομμάτων και τα επιτελεία τους που άλλαξαν στις Ευρωεκλογές τη λίστα με σταυρό προτίμησης και που συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτια τους κάποιους αυτούς που συμπεριέλαβαν. Μετά πρέπει να αναρωτηθούν αυτοί οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές που βρήκαν το θράσσος να διεκδικήσουν τη θέση του Ευρωβουλευτή. Και μετά πρέπει να αναρωτηθούμε εμείς οι ψηφοφόροι που τους ψηφίσαμε και τους εκλέξαμε.

Ίσως η εισαγωγή αυτή να είναι υπερβολικά δραματική, αλλά φοβάμαι ότι κανείς δεν έχει συναίσθηση του τι ζημιά μπορεί να προκαλούν στη χώρα οι άστοχες και επιπόλαιες επιλογές που γίνονται για λόγους σκοπιμότητας, επειδή δηλαδή τα κόμματα φοβούνται πώς δεν είναι ικανά να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους με τις ιδεολογίες τους, το έργο τους, το πρόγραμμα τους, τους ανθρώπους τους και προσπαθούν να τους προσελκύσουν, διαλέγοντας δημοφιλείς υποψηφίους ακόμη και όταν είναι αναμφίβολα εντελώς ακατάλληλοι για το ρόλο του Ευρωβουλευτή.

Θεωρητικά η ψήφος με σταυρό στους Ευρωβουλευτές είναι δημοκρατικότερη της λίστας. Στην πράξη όμως προκαλεί προβλήματα. Τους σταυρούς τους παίρνουν μόνο οι πιο γνωστοί υποψήφιοι. Και γνωστοί είναι αυτοί που εμφανίζονται περισσότερο στην τηλεόραση. Έτσι όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση, δεν έχουν πιθανότητες επιτυχίας. Ακόμη και αν είναι πιο κατάλληλοι για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της χώρας στην Ευρωβουλή.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια εθνική ατζέντα που πρέπει να προωθηθεί στις Βρυξέλλες. Η ατζέντα αυτή θα περιλαμβάνει τις απόψεις της χώρας για όλα τα κρίσιμα ζητήματα, της οικονομίας, της παιδείας, της υγείας, της δημόσιας διοίκησης, του πολιτισμού, της λειτουργίας της Δημοκρατίας.

Οι Έλληνες ευρωβουλευτές θα πάνε στις Βρυξέλλες και να υποστηρίξουν τις ελληνικές θέσεις με τους εξής τρόπους: Πρέπει να ψηφίζουν στις ψηφοφορίες, πρέπει να αναπτύσσουν τις ελληνικές θέσεις προς τους άλλους ευρωβουλευτές με ομιλίες στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο, πρέπει να συμμετέχουν σε επιτροπές που καθορίζουν τις ευρωπαικές θέσεις και να περνάνε τις ελληνικές απόψεις μέσα σε αυτές τις επιτροπές, πρέπει να πείθουν ξένους ευρωβουλευτές για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων και να τους πείθουν να τις ψηφίσουν, πρέπει να συνεργάζονται με τα λόμπι των Βρυξελλών για την προώθηση των ελληνικών θέσεων, πρέπει να παζαρεύουν με τους «αντιπάλους» για να πετύχουν τους στόχους τους, πρέπει να μιλάνε στον διεθνή τύπο για τις ελληνικές θέσεις, πρέπει να συμμετέχουν σε συνέδρια και σε οργανισμούς με στόχο την προώθηση αυτών των θέσεων και ενδεχομένως πρέπει να κάνουν και πολλά άλλα πράγματα για να βοηθήσουν τη χώρα.

Για να τα κάνει όλα αυτά ένας Ευρωβουλευτής πρέπει να έχει κάποια προσόντα. Καταρχήν το να μιλά κάποιες ξένες γλώσσες πολύ καλά και κυρίως άριστα αγγλικά για να συνεννοείται απευθείας χωρίς μεταφραστές, είναι εξαιρετικά σημαντικό, ίσως και απολύτως αναγκαίο. Από εκεί και πέρα πρέπει να αντιλαμβάνεται τα θέματα που συζητιούνται, να έχει επικοινωνιακές και ενδεχομένως ρητορικές ικανότητες, να έχει καλή γνώση των διεθνών εξελίξεων αλλά και της ιστορίας όλων των ευρωπαικών λαών (τουλάχιστον) και φυσικά να διαθέτει χαρακτήρα, ταλέντο και επικοινωνιακές δυνατότητες πολύ υψηλές.

Κάποιοι από τους Ευρωβουλευτές που εξελέγησαν τα έχουν αυτά, κάποιοι άλλοι όχι. Πολλοί από τους πρώην Ευρωβουλευτές που δεν εξελέγησαν αυτή τη φορά τα διέθεταν όπως τα διέθεταν και πολλοί από τους υποψηφίους που δεν εξελέγησαν. Το ζήτημα είναι ότι πολλοί από αυτούς που εξελέγησαν δεν τα διαθέτουν. Και αυτό αποδυναμώνει σημαντικά τη χώρα σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε ευρωπαική συζήτηση, σε κάθε μάχη που πρέπει να δοθεί εκεί, η Ελλάδα είναι αδύναμη. Και αυτό για μια ήδη εξαιρετικά αδύναμη χώρα, μια χώρα άμεσα εξαρτημένη, σχεδόν υποτελή, είναι ακόμη χειρότερο.

Η σημερινή ελληνική αντιπροσωπεία ευρωβουλευτών, είναι εξαιρετικά αδύναμη.

Και αυτό έγινε επειδή ο λαός ψήφισε αυτούς που βλέπει περισσότερο στο γυαλί. Και έτσι ψηφίζει τώρα πιά ο λαός, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί αρχηγοί να βάζουν στα ψηφοδέλτια κάποιες γνωστές από την τηλεόραση φάτσες για να πάρουν ψήφους. Αυτή η λογική είναι καταδικαστική για το επίπεδο των εκπροσώπων μας και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.  

Αναρωτιέμαι, αυτοί οι άνθρωποι που θέτουν υποψηφιότητα για Ευρωβουλευτές, έχουν συναίσθηση του βάρους που καλούνται να σηκώσουν; Και αν έχουν – που δεν θεωρώ ότι έχουν – έχουν συναίσθηση των δικών τους δυνατοτήτων; Θεωρούν ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα της χώρας στο εξωτερικό καλύτερα από άλλους; Ρητορικό βέβαια το ερώτημα, η απάντηση είναι προφανής: Οι άνθρωποι αυτοί που θέτουν υποψηφιότητα είναι αναμφίβολα ανεύθυνοι και δεν έχουν επίγνωση ούτε του ρόλου τους, ούτε των δυνατοτήτων τους. Και από αυτή την απάντηση (συγχωρήστε με που ρωτάω και απαντάω μόνος μου, κάθε απάντηση από τους ίδιους είναι ευπρόσδεκτη) προκύπτουν ακόμη δύο ερωτήματα:

Πρώτον, τα κόμματα που τους βάζουν στα ψηφοδέλτια τους δεν έχουν συναίσθηση της κατάστασης; Και δεύτερον, οι ψηφοφόροι που τους διαλέγουν, ούτε αυτοί έχουν συναίσθηση της κατάστασης; Ερωτήματα που προφανώς δεν θα πάρουν απάντηση.

Δυστυχώς η επιλογή της πολιτικής ηγεσίας να ψηφίζουμε με σταυρό στις ευρωεκλογές δεν είναι η σωστή επιλογή. Ίσως και στις βουλευτικές εκλογές η λίστα να είναι προτιμότερη, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα και σηκώνει πολύ κουβέντα. Όμως ειδικά στην Ευρωβουλή, είναι μια τραγική επιλογή. Διότι η χώρα εκτείθεται και ταυτόχρονα μένει ανυπεράσπιστη και έρμαιο των αποφάσεων των ξένων. Και αν θέλουμε να το δούμε και συγκριτικά,ή ας πούμε πιο ελαφριά, ένας αγράμματος βουλευτής μπορεί μια χαρά να  εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ψηφοφόρων του της Άνω Μουσουνίτσας στην Ελληνική Βουλή. Μπορεί όμως να εκπροσωπεί τα συμφέροντα της χώρας στις Βρυξέλλες;

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr