Το Κυπριακό ζήτημα διήλθε απείρων στρεβλώσεων και έξωθεν κακοπροαίρετων παρεμβάσεων στην εβδομηντάχρονη του πορεία. Ως εκ τούτου ένα καθαρό ζήτημα εφαρμογής της αρχής της αυτοδιάθεσης μετετράπη σε θέμα διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ της απόλυτης ελληνικής πλειοψηφίας των κατοίκων της νήσου με την μικρή αλλά στρατηγική Τουρκική μειονότητα – για την οποία ο Νταβούτογλου έχει ανερυθρίαστα αναφέρει, στο συγγραφικό του έργο περί γεωπολιτικής, ότι και να μην υπήρχε ‘οφείλαμε να την εφεύρουμε για να εξυπηρετήσουμε τον σκοπό του ελέγχου της Κύπρου’ (από την Άγκυρα βεβαίως). Σωρεία λαθών και τραγικών σφαλμάτων έφεραν την κατρακύλα για την ελληνική πλευρά, μια κατρακύλα η οποία οδυνηρώς ενταφίασε την υπόθεση της Ένωσης, η οποία ας σημειωθεί είχε στηριχθεί κι από φιλελληνικά στοιχεία του Foreign Office. Από την Ένωση με την Ελλάδα ως ατόφια εφαρμογή της Αυτοδιαθέσεως φτάσαμε στην κακώς νοούμενη ‘Επανένωση’, καινοφανής όρος άνευ περιεχομένου, αφού αυτό που κατ’ ουσίαν επιδιώκεται είναι η χειραγώγηση του νέου υπό διαπραγμάτευση κρατικού μορφώματος - βλέπε προτεκτοράτου - από την Άγκυρα.

Θα έλεγε κανείς ότι η απασχόλησή μας ως Πολιτεία (Κυπριακή Δημοκρατία) και δη πλήρες μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ με το θέμα των Βρετανικών Βάσεων (ΒΒ) είναι περιστασιακή, αποσπασματική και ασπόνδυλη. Αντικατοπτρίζει προφανώς τον τρόπο με τον οποίο χαράσσουμε ή ίσως δεν χαράσσουμε καν πολιτική, απλά αντιδρούμε περιστασιακά στις αυθαιρεσίες των όσων έχουν φροντίσει από δεκαετίες βάσει σχεδίου να διαμελίσουν αυτό τον τόπο για να τον κρατούν υπόδουλο προς εύκολη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Είναι κοινοτοπία ότι υπάρχει μια τιμή για τα πάντα στον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Δεν πρόφτασε να εκπνεύσει η πρώτη NAVTEX η οποία σηματοδότησε την έναρξη ενός συντονισμένου σχεδίου προκλήσεων στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και η Άγκυρα εξέδωσε μια δεύτερη οδηγία προς ναυτιλλόμενους στα νότια της Κύπρου, μπροστά στα απαθή βλέμματα της διεθνούς κοινότητας συμπεριλαμβανομένου και αυτού τούτου του ΓΓ του ΟΗΕ, ο οποίος θα έπρεπε να είναι φύση και θέση θεματοφύλακας της διασφάλισης της διεθνούς έννομης τάξης.