Reporter.gr - Eιδήσεις, Οικονομία, Επιχειρήσεις, Χρηματιστήριο, Ναυτιλία https://www.reporter.gr./Apopseis/Apo-thesews/Giannhs-Panoyshs 2024-05-18T19:00:32Z Joomla! 1.5 - Open Source Content Management 2015-07-28T11:13:17Z 2015-07-28T11:13:17Z https://www.reporter.gr./Apopseis/Apo-thesews/Giannhs-Panoyshs/266013-Kathares-koybentes Γιάννης Πανούσης [email protected]

<div class="K2FeedIntroText"><p>(αφιερωμένο ειδικά στους «φρουρούς της επανάστασης»)</p></div><div class="K2FeedFullText"><p><strong>1.</strong> Το πρότυπο μιας βανδαλιστικής βίας που άλλοτε κινείται στην πλάτη της τρομοκρατίας ή του ρατσισμού και άλλοτε στην πλάνη της «επανάστασης», που άλλοτε καταργεί κι άλλοτε διεκδικεί ελευθερίες και δικαιώματα έχει επικρατήσει στα ελληνικά πολιτικά και κοινωνικά ήθη.</p> <p>Το αντίδοτο της βίας στην αλλοτριωμένη ζωή, η βία των διαψευσμένων και των απελπισμένων, η διαμαρτυρία και η πολιτική βία, η οργή και η απείθεια, η εκτόνωση και η «λαϊκή» αυτοδικία, ο «τσαμπουκάς» και οι τραμπουκισμοί κοσμούν την ημερήσια διάταξη της ζωής μας.</p> <p>Τυφλή βία, φασιστική βία, συμβολική βία, καθημερινή βία, ανομία, ασυλία και ατιμωρησία, δίνουν την εντύπωση ακήρυκτου εμφυλίου.</p> <p>Η κοινωνική ανυπακοή και η δημόσια (ακτιβιστική) ανυπακοή υπερβαίνουν κατά πολύ την αποδοκιμασία ατόμων και πολιτικής και μετουσιώνονται εύκολα σε βία.</p> <p>Από την άλλη, η δοξολόγηση της βίας με οποιοδήποτε επιχείρημα  δημιουργεί (αφελώς;) σύγχυση ανάμεσα στη φυσική βία κατά προσώπων και την πολιτική βία κατά του (συνταγματικού) συστήματος.</p> <p>Οι προπηλακισμοί (πολιτικών, ακαδημαϊκών, συνδικαλιστών) συνδέθηκαν με μια εθνολαϊκιστική κουλτούρα «ένοπλων» πολιτών που απέχει πολύ από τη δημοκρατική κουλτούρα των δυναμικών διεκδικήσεων.</p> <p><strong>2.</strong> Η κρίση της δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.</p> <p><br /> Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Καμία όμως διαφωνία δεν νομιμοποιείται να γίνει ένοπλη εξέγερση για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.</p> <p><br /> Η κουλτούρα της ανυπακοής δεν είναι νοητό να συγκρούεται στο διηνεκές με την κουλτούρα της εμπιστοσύνης.</p> <p><br /> Η κρίση της πολιτικής νομιμοποίησης του Κράτους δεν νομιμοποιεί το πολιτικό έγκλημα ως μορφή αντίστασης.</p> <p><br /> Η ανυπακοή ως κοινωνική ή πολιτική αμφισβήτηση έχει συχνά ως αποτέλεσμα μια ελευθερία χωρίς ευθύνη, δηλαδή ένα μόνιμο σύνδρομο εξεγέρσεως ως μετεμφυλικό ή μεταπολιτευτικό κατάλοιπο, που δεν συνάδει με το δημοκρατικό σύστημα αλλά και δεν είναι ποτέ απελευθερωτικό.</p> <p><br />Η βία επιφέρει αλλοιώσεις στα νοήματα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, στις χρήσεις και καταχρήσεις, στην επιδείνωση και όχι στη βελτίωση της ζωής του κοινωνικού συνόλου.</p> <p><br />Η κοινωνική ελευθερία προϋποθέτει νομικό οπλισμό δικαιωμάτων και ελεύθερη δραστηριότητα του ενός που δεν εμποδίζει την ελεύθερη δραστηριότητα του άλλου ή του συνόλου.</p> <p><br />Δεν μπορεί συνεπώς η ελευθερία να είναι χωρίς όρια και χωρίς ρυθμιστή διότι τότε η κοινωνική ελευθερία αρνείται το κοινωνικό συμβόλαιο και οδηγεί σε χαοτικές καταστάσεις ανελευθερίας.</p> <p><br /> Χρειαζόμαστε συνεπώς εκπαίδευση στη δημοκρατία και στη μη-βίαιη αντίσταση. «Υψηλότερη δικαιοσύνη» σε συνθήκες «νόμου Λίντς» δεν υπάρχει. Δεί δη κανόνων και ορίων. Χωρίς κανόνες και όρια ούτε υπακοή ούτε ανυπακοή νοούνται. Ούτε βέβαια Ελευθερία ή Ελευθερίες.</p> <p> </p> <div style="text-align: right;">Καθηγητής Γιάννης Πανούσης<br />Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών <br />και Διοικητικής Ανασυγκρότησης</div> <p> </p> <p> </p></div>

<div class="K2FeedIntroText"><p>(αφιερωμένο ειδικά στους «φρουρούς της επανάστασης»)</p></div><div class="K2FeedFullText"><p><strong>1.</strong> Το πρότυπο μιας βανδαλιστικής βίας που άλλοτε κινείται στην πλάτη της τρομοκρατίας ή του ρατσισμού και άλλοτε στην πλάνη της «επανάστασης», που άλλοτε καταργεί κι άλλοτε διεκδικεί ελευθερίες και δικαιώματα έχει επικρατήσει στα ελληνικά πολιτικά και κοινωνικά ήθη.</p> <p>Το αντίδοτο της βίας στην αλλοτριωμένη ζωή, η βία των διαψευσμένων και των απελπισμένων, η διαμαρτυρία και η πολιτική βία, η οργή και η απείθεια, η εκτόνωση και η «λαϊκή» αυτοδικία, ο «τσαμπουκάς» και οι τραμπουκισμοί κοσμούν την ημερήσια διάταξη της ζωής μας.</p> <p>Τυφλή βία, φασιστική βία, συμβολική βία, καθημερινή βία, ανομία, ασυλία και ατιμωρησία, δίνουν την εντύπωση ακήρυκτου εμφυλίου.</p> <p>Η κοινωνική ανυπακοή και η δημόσια (ακτιβιστική) ανυπακοή υπερβαίνουν κατά πολύ την αποδοκιμασία ατόμων και πολιτικής και μετουσιώνονται εύκολα σε βία.</p> <p>Από την άλλη, η δοξολόγηση της βίας με οποιοδήποτε επιχείρημα  δημιουργεί (αφελώς;) σύγχυση ανάμεσα στη φυσική βία κατά προσώπων και την πολιτική βία κατά του (συνταγματικού) συστήματος.</p> <p>Οι προπηλακισμοί (πολιτικών, ακαδημαϊκών, συνδικαλιστών) συνδέθηκαν με μια εθνολαϊκιστική κουλτούρα «ένοπλων» πολιτών που απέχει πολύ από τη δημοκρατική κουλτούρα των δυναμικών διεκδικήσεων.</p> <p><strong>2.</strong> Η κρίση της δημοκρατίας ή ακόμη και τα λάθη της δεν νομιμοποιούν την ένοπλη κατάλυσή της από αυτόκλητους σωτήρες.</p> <p><br /> Η διαφωνία είναι προφανώς συστατικό στοιχείο της Δημοκρατίας. Καμία όμως διαφωνία δεν νομιμοποιείται να γίνει ένοπλη εξέγερση για να λύσει τις διαφορές της με τη Δημοκρατία.</p> <p><br /> Η κουλτούρα της ανυπακοής δεν είναι νοητό να συγκρούεται στο διηνεκές με την κουλτούρα της εμπιστοσύνης.</p> <p><br /> Η κρίση της πολιτικής νομιμοποίησης του Κράτους δεν νομιμοποιεί το πολιτικό έγκλημα ως μορφή αντίστασης.</p> <p><br /> Η ανυπακοή ως κοινωνική ή πολιτική αμφισβήτηση έχει συχνά ως αποτέλεσμα μια ελευθερία χωρίς ευθύνη, δηλαδή ένα μόνιμο σύνδρομο εξεγέρσεως ως μετεμφυλικό ή μεταπολιτευτικό κατάλοιπο, που δεν συνάδει με το δημοκρατικό σύστημα αλλά και δεν είναι ποτέ απελευθερωτικό.</p> <p><br />Η βία επιφέρει αλλοιώσεις στα νοήματα της ελευθερίας και των δικαιωμάτων, στις χρήσεις και καταχρήσεις, στην επιδείνωση και όχι στη βελτίωση της ζωής του κοινωνικού συνόλου.</p> <p><br />Η κοινωνική ελευθερία προϋποθέτει νομικό οπλισμό δικαιωμάτων και ελεύθερη δραστηριότητα του ενός που δεν εμποδίζει την ελεύθερη δραστηριότητα του άλλου ή του συνόλου.</p> <p><br />Δεν μπορεί συνεπώς η ελευθερία να είναι χωρίς όρια και χωρίς ρυθμιστή διότι τότε η κοινωνική ελευθερία αρνείται το κοινωνικό συμβόλαιο και οδηγεί σε χαοτικές καταστάσεις ανελευθερίας.</p> <p><br /> Χρειαζόμαστε συνεπώς εκπαίδευση στη δημοκρατία και στη μη-βίαιη αντίσταση. «Υψηλότερη δικαιοσύνη» σε συνθήκες «νόμου Λίντς» δεν υπάρχει. Δεί δη κανόνων και ορίων. Χωρίς κανόνες και όρια ούτε υπακοή ούτε ανυπακοή νοούνται. Ούτε βέβαια Ελευθερία ή Ελευθερίες.</p> <p> </p> <div style="text-align: right;">Καθηγητής Γιάννης Πανούσης<br />Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών <br />και Διοικητικής Ανασυγκρότησης</div> <p> </p> <p> </p></div>