Φταίει άραγε η παράδοση που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις κουρασμένες και έντονα φθαρμένες  στις δεύτερες θητείες τους , ή οι πρωθυπουργοί  και το πολιτικό προσωπικό στη δεύτερη τετραετία τους  αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η Ελλάδα είναι «μη κυβερνήσιμη χώρα», παρατούν κάθε προσπάθεια βελτίωσης και νοιάζονται μόνο να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία με κάθε τρόπο; Η δική μου άποψη πάντως εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ότι η  μεν χώρα είναι «μη κυβερνήσιμη» από τη σύστασή της πριν 200  χρόνια σχεδόν, η δε πολιτική τάξη  - με ελάχιστες εξαιρέσεις – όχι μόνον είναι προϊόν αυτής  της κουλτούρας, αλλά  και την αναπαράγει με αποφάσεις, συμπεριφορές  και τη βοήθεια των μήντια, ανεβάζοντάς την μάλιστα  σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα «μη κυβερνησιμότητας». Πρόκειται για αέναη εξέλιξη προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση…

Πολύ φοβάμαι ότι η πολιτική τάξη της χώρας – ή τουλάχιστον αυτή που διατείνεται ότι εκπροσωπεί τους πολίτες από τη Νέα Δημοκρατία (περιλαμβανομένης)  και αριστερά, άρα τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» - δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Και αν παίρνει χαμπάρι, ή αδυνατεί να αντιδράσει, ή δεν ενδιαφέρεται και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.

Δεν γνωρίζω αν και πόσο εσείς ασχολείστε με το θέμα, αλλά εγώ ουδόλως ανησυχώ εξαιτίας της ίδρυσης και λειτουργίας μη κερδοσκοπικών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Καμία αντίρρηση να λάμψει η πλήρης αλήθεια και να τιμωρηθούν από την (υποτίθεται) αδέκαστη και άξια δικαιοσύνη όσοι έχουν ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτή «η στραβή», που σημάδεψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο 57 οικογένειες, αποτελεί τραγική απεικόνιση μιας  καθημερινής πραγματικότητας όπως τη διαμορφώνουν σχεδόν ισομερώς η ελληνική πολιτική τάξη, οι ελληνικοί κρατικοί μηχανισμοί και η ελληνική κοινωνία. Η δική τους συμπεριφορά καθορίζει την καθημερινότητα που βιώνουμε, μόνο που εκείνη τη φορά το κόστος της γενικευμένης αβελτηρίας, ανικανότητας, ανευθυνότητας, ποικιλόμορφης διαφθοράς και ωχαδερφισμού ήταν τεράστιο σε ανθρώπινες ζωές και μάλιστα νεανικές. Δυστυχώς δε, με εξαίρεση τους χαροκαμένους γονείς και συγγενείς, όσα λέγονται και γίνονται σήμερα στη δημόσια αρένα σχετικά με αυτή τη φοβερή τραγωδία, από τις πολιτικές διαμάχες, μέχρι τις αναφορές στα μήντια και ως τις  πεζοδρομιακές εκδηλώσεις δήθεν οργής και θλίψης επιβεβαιώνουν την διαπίστωση ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» μας και έτσι την θέλουμε! Τελεία και παύλα.

Είναι δύσκολο να βρει κανείς πού παραπέμπουν όσα γίνονται στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους πρωταγωνιστές τους. Μοιάζει με επιθεώρηση, με δελφινάριο, με κωμωδία, με ιλαροτραγωδία, με ψυχόδραμα, με τραγωδία, με τρικυμία σε φλυτζάνι του καφέ, με όλα αυτά μαζί, ή και με τίποτα από δαύτα; Και ταυτόχρονα, αξίζει και σε ποιο βαθμό η ενασχόληση μαζί τους; Είναι διασκεδαστικό, έχει πλάκα το θέαμα, ή μήπως είναι βαρετό; Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω και πάντως δεν επιθυμώ να εμφανίζομαι ότι αντιμετωπίζω αφ’ υψηλού τις εξελίξεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τυπικά τουλάχιστον, σε μία χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως η Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω ότι όλα αυτά που έφτασαν σε κρεσέντο με το άνοιγμα του συνεδρίου, την ξαφνική παρέμβαση Τσίπρα και την «αρχηγική» εμφάνιση Κασσελάκη, έχουν χαρακτηριστικά εντελώς «αλά γκρέκα», αλλά και με πολύ μεγάλη δόση συριζαϊκής ιδιαιτερότητας, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά…

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε ο δημόσιος διάλογος για τον γάμο των ομοφυλοφίλων και των συμπαρομαρτούντων το ερώτημα ήταν γιατί ο Μητσοτάκης αποφάσισε να φέρει τώρα το σχετικό νομοσχέδιο, χωρίς να υπάρχει κάποια ορατή πίεση.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.