Η Ελλάδα φυσικά δεν φταίει σε τίποτα και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί μία τέτοια συμπεριφορά, γι’ αυτό άλλωστε και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου καταδικάζει τη συμπεριφορά του Βρετανού πρωθυπουργού.
Η άκομψη στάση του Σούνακ, μας επιτρέπει, ωστόσο, να αποκτήσουμε μία καλύτερη εικόνα για το τι τελικά συμβαίνει με το θέμα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Προκύπτει παρασκήνιο, που ίσως δεν θα μαθαίναμε αν Μητσοτάκης και Σούνακ είχαν μία… τυπική συνάντηση για το θέμα.
Η Ντάουνινγκ Στριτ δικαιολογεί την ακύρωση της συνάντησης, λέγοντας πως πρώτον δεν είχε ποτέ οριστικοποιηθεί και δεύτερον πως είχε τεθεί όρος στον Έλληνα Πρωθυπουργό να μην αναφέρει τίποτα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Βρετανία.
Η Ελλάδα διαψεύδει το δεύτερο και συμπληρώνει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλώς ρωτήθηκε σχετικά στο BBC και όπως ήταν λογικό απάντησε.
Από τα βρετανικά ΜΜΕ προκύπτει, όμως, πως στην πραγματικότητα ο Σούνακ ενοχλήθηκε κυρίως από το γεγονός ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός επέλεξε να κάνει πρώτα συνάντηση με τον ηγέτη των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, φαβορί για τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές στη Βρετανία.
Ο Στάρμερ μάλιστα είχε διαρρεύσει πριν ακόμα γίνει η συνάντηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό πως είναι διατεθειμένος να βρει λύση για το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα, εφόσον κερδίσει τις εκλογές.
Προκύπτει λοιπόν ένα εσωτερικό θέμα στη Βρετανία, με τον Σούνακ να επιλέγει να εκπροσωπήσει την πιο συντηρητική πλευρά της βρετανικής κοινωνίας που θέλει τα Γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο. Αντίθετα, οι Εργατικοί εμφανίζονται πιο διαλλακτικοί.
Διαλλακτικός είναι και ο Πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου, πρώην υπουργός Οικονομικών των Συντηρητικών, Τζορτζ Όσμπορν. Ο Σούνακ θεωρεί πως ο Όσμπορν είναι ουσιαστικά ένας εσωκομματικός του αντίπαλος, που δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα σε αυτά που έχει να αντιμετωπίσει η βρετανική κυβέρνηση.
Μπορεί, όμως, πράγματι να επιστρέψουν τα Γλυπτά στην Ελλάδα;
Από το ρεπορτάζ των βρετανικών ΜΜΕ προκύπτει πως στη Βρετανία υπάρχουν οι εξής θέσεις:
Η κυβέρνηση λέει πως «τα Ελγίνεια Μάρμαρα αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής του Βρετανικού Μουσείου και ανήκουν εδώ. Είναι απερίσκεπτο για οποιονδήποτε Βρετανό πολιτικό να προτείνει ότι αυτό υπόκειται σε διαπραγμάτευση».
Το τελευταίο… καρφί πηγαίνει στον ηγέτη τον Εργατικών, ο οποίος, δηλώνει… ευέλικτος, αν και υπάρχει ο νόμος του 1963 του Κοινοβουλίου, που εμποδίζει το Βρετανικό Μουσείο να παραδώσει οριστικά τα Γλυπτά.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο Στάρμερ λέει πως δεν θα αλλάξει το νόμο, αλλά «εάν συμφωνηθεί μια συμφωνία δανείου που είναι αμοιβαία αποδεκτή από το Βρετανικό Μουσείο και την ελληνική κυβέρνηση, δεν θα σταθούμε εμπόδιο».
Και τι λέει το Βρετανικό Μουσείο; Ο Τζορτζ Όσμπορν έχει προ καιρού μιλήσει για μία συμφωνία win-win, που δεν περιλαμβάνει την αλλαγή του νόμου (η Βρετανία κρατά την ιδιοκτησία τους), αλλά δανεισμό των Γλυπτών στην Ελλάδα και ενδεχομένως ανταλλαγή με άλλα εκθέματα.
Μπορεί να δεχθεί η Ελλάδα μια τέτοια πρόταση; Με δεδομένο ότι η μεταφορά των Γλυπτών είναι μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αν προχωρούσαν οι συζητήσεις, η χώρα μας θα μπορούσε να δεχθεί το δανεισμό στη λογική του «δανεικά κι αγύριστα».
Άπαξ και έρθουν στην Ελλάδα, μπορεί και να μην επιστρέψουν στη Βρετανία. Θα μπορούσε συνεπώς να υπάρξει με αυτόν τον τρόπο μία… σιωπηρή κατάργηση του νόμου στη Βρετανία που φαίνεται πως καμία κυβέρνηση (ούτε Συντηρητική, ούτε Εργατική) τολμά να πειράξει.
Σε μία τέτοια περίπτωση, πάντως, το μεγαλύτερο βάρος θα το έχει η όποια ελληνική κυβέρνηση το τολμήσει, καθώς αν δεχθεί το δανεισμό, τότε είναι σα να παραδέχεται πως τα Γλυπτά ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο και εμείς απλώς τα δανειζόμαστε.
Από την άλλη, αφού ο νόμος μοιάζει γραμμένος στην… πέτρα, το στρίβειν δια του αρραβώνος είναι μία κάποια λύσις και ο Μητσοτάκης είναι φανερό ότι το σκέφτεται. Take the sculptures and run!
