Μια τέτοια ριζοσπαστική πολιτική επιλογή του Τσίπρα θα φάνταζε εκ πρώτης όψης σαν μια ακόμη τεράστια αριστερή κωλοτούμπα, ισάξια του περσινού δημοψηφίσματος, αλλά στην πραγματικότητα θα ήταν η πιο καθαρά και αμετανόητα αριστερή πολιτική επιλογή στο χώρο της εργασίας στην Ελλάδα του 2016, και θα αποτελούσε ίσως ενα δίδαγμα σε όλους τους αριστερούς πολίτες, τι σημαίνει πραγματικά αριστερή ιδεολογία στην ανθρώπινη κοινωνία.
Ακόμα και ο κ. Τσιπρας, με τις πολιτικές επιλογές του, δείχνει να ξεχνά, η καν να μη υπολογίζει,ότι αριστερή ιδεολογία, κατά βάθος και στην ουσία της, δεν σημαίνει απόλυτη ασφάλεια για τον πολίτη, αν και αυτό είναι φυσικά εν κατακλείδι επιθυμητό, αλλάαπόλυτη δικαιοσύνη. Απόλυτη δικαιοσύνη και στην δυνατότητα του κάθε πολίτη να συμβάλλει ουσιαστικά στην επιλογή νόμων που αφορούν και επηρεάζουν την ζωή του, αλλά και εξ ίσου σημαντικά, απόλυτη δικαιοσύνη να μοιράζεται ισοδύναμα με όλους τους συνανθρώπους του τον πλούτο που παράγει συνολικά η κοινωνία μέσα στην οποία ζει.
Στην τωρινή τραγική ιστορική στιγμή, ένα τεράστιο ποσοστό των Ελλήνων είναι αποκλεισμένο από τον χώρο ανεργίας, και ένα τεράστιο ποσοστό δουλεύει χωρίς να πληρώνεται, ή η εργασία του δεν δηλώνεται στο κράτος, με στέρηση των ασφαλιστικών του δικαιωμάτων αλλά και στέρηση των κρατικών εσόδων που πηγάζουν από την (μαύρη) εργασία του.
Βασικά ισχύει το καθεστώς του “μπάτε σκύλοι αλέστε” με πλήρη συμμετοχή εργοδοτών και εργαζομένων στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Καμία προοπτική για ριζική αλλαγή στην τωρινή κατάσταση δεν διαφαίνεται όσο οι Γερμανοί συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τις ελληνικές αδυναμίες.
Ενα αγγλοσαξονικό ρητό λέει, “if you can’t beat them, join them”, “εάν δεν μπορείς να τους νικήσεις, πήγαινε μαζί τους”.
Και αυτή η συμβουλή ισχύει για τον πρωθυπουργό, τόσο όσον αφορά τους δανειστές, όσο και τους εργοδότες στην ελληνική οικονομία.
Οι τελευταίοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον από αυτούς, θεμιτά η αθέμιτα, έχουν κατεβάσει την αγορά εργασίας στα κάγκελα, πολύκάτω απο τους επίσημους αριθμούς των ισχυόντων εργασιακών νόμων. Και την ίδια στιγμή, η ανεργία εξακολουθεί να παραμένεισε καταστροφικά ύψη, ιδιαίτερα αυτή των νέων.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι στην τωρινή ιστορική στιγμή, η ελληνική οικονομία δεν παράγει αρκετό πλούτο για να προσφέρει δουλειά σε όλους με τις ιστορικά ψηλές τιμές εργασίας των τελευταίων δεκαετιών, ούτε να προσφέρει δουλειά σε όλους τους ελληνες, αλλά και ούτε να συντηρήσει το κοινωνικό κράτος όσο πλουσιοπάροχα το έκανε τις τελευταίες δεκαετιες.
Όπως στο κοινωνικό κράτος, η κυβέρνηση οφείλει να μοιράσει τις δαπάνες δίκαια σε όλη την επικράτεια, παρόμοια οφείλει η κυβέρνηση να βοηθήσει να μοιραστεί η ολίγη υπάρχουσα εργασία σε όλους τους πολίτες, όσο γίνεται πιο δίκαια, και αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί μονο εάν η εργασία αφεθεί ελεύθερη για όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται για να μπορούν να εργάζονται όλοι οι Έλληνες, και ιδιαίτερα οι νέοι. Για ένα νέο μορφωμένο άνθρωπο είναι πολύ πιο αναγκαίο και εποικοδομητικό να εργάζεται, ή δυνατόν σε αντικείμενο που τον ενδιαφέρει, μέσα σε σωστά και νόμιμα εργασιακά πλαίσια, παρά να μην εργάζεται καθόλου, ή να εργάζεται μαύρα και να είναι χειρότερα στο ανεξέλεγκτο έλεος του εργοδότη.
Το κοινωνικά δίκαιο, αλλά και το οικονομικά εφικτό και εποικοδομητικό είναι στην τωρινή ιστορική στιγμή, ο Έλληνας εργοδότης να αφεθεί ελεύθερος να προσδιορίσει και το κόστος εργασίας που θέλει να χρηματοδοτήσει στην επιχείρηση του, και τον χρόνο και το ωράριο εργασίας που χρειάζεται για την επιχείριση του, και να ψάξει να βρει έναν εργαζόμενο που θα δεχτεί τους συγκεκριμένους όρους.
Αυτή η πανελεύθερη εργασιακή διαδικασία ισχύει, σε όλα τα χρόνια της κρίσης, έτσι και αλλιώς, αλλά παράνομα καιμαύρα. Το κράτος οφείλει να παραδεχτεί αυτήν την πραγματικότητα αλλά και να την νομιμοποιήσει και να την ελέγξει, και να καρπωθεί νόμιμα τα έσοδα που ανήκουν απο την συνεργασία εργοδότη και εργαζόμενου, αντί να χάνει τεράστια έσοδα από την μαύρη οικονομία, την ίδια στιγμή που σπρώχνει και τον εργοδότη και τον εργαζόμενο στην παρανομία.
Ο τελικός στόχος αυτής της πολιτικής πρέπει να είναι να εργάζονται όλοι οι Έλληνες, έτσι ώστε να μοιράζεται ο πλούτος της χώρας όσο γίνεται πιο δίκαια, στόχος και σκοπός ιστορικά της αριστερής πολιτικης ιδεολογίας. Συνάμα, μια τέτοια εργασιακή και οικονομική πολιτική επιλογή από την κυβέρνηση θα προωθήσει σημαντικά την ανάπτυξη, καθότι το κόστος εργασίας θα μειωθεί ακόμα πιο πολύ, με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να γίνονται πιο ανταγωνιστικές, να επεκτείνουν τις δραστηριότητες τους, και νέες επιχειρήσεις να δημιουργούνται πιο εύκολα και με πιο ευνοϊκές προοπτικές.
Η εργασία θα κατέβει πολύ στις αποδοχές της διότι το υπάρχον χρήμα θα μοιράζεται συνεχώς σε μεγαλύτερα ποσοστά του πληθυσμού, έως την πολυπόθητη πλήρη απασχόληση. Από εκεί και πέρα, όπως η οικονομία και το κόστος εργασίας θα αυξάνεται λόγω της ζήτησης, τότε θα είναι πλέον ο καιρός για την κυβέρνηση να σχεδιάσει νέους εργασιακούς κανονισμούς ή να επαναφέρει τους παλιούς.
Εξυπονοείται ότι αυτή η πανελεύθερη εργασιακή πολιτική πρέπει να ελέγχεται και να υποστηρίζεται αυστηρά από την κυβέρνηση, διασφαλίζοντας, με σοβαρές τιμωρίες των παραβατών, καθέναιδιωτικόεργασιακόσυμβόλαιο, το οποίο θα πρέπει να υπογράφεται ιδιωτικά από κάθε εργαζόμενο και εργοδότη, και να τηρείται αυστηρά, διασφαλίζοντας και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και τα έσοδα του κράτους.
Η στήλη θέλει να επαναλάβει ότι ιερός στόχος και σκοπός μιας αριστερής πολιτικής πρέπει να είναι μια δίκαιη κοινωνία, και όχι μια ασφαλής. Άπαξ και η κοινωνία είναι σε θέση να μοιράσει τα αγαθά της σε όλη την κοινωνία δίκαια, τότε είναι καιρός για να προσέξει και για την διασφάλιση της υπάρχουσας ευημερίας. Αντιθέτως, όταν η διασφάλιση υπαρχόντων προνομιων, πριν της δίκαιης κατανομής του πλούτου, οδηγεί στο τερατούργημα του υπάρχοντος κρατισμού, όπου οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο κατέχουν άδικη και προνομιακή θέση, ως προς τους υπόλοιπους συμπολίτες τους, και ως προς τις θέσεις εργασίας, και ως προς τις εργασιακές αποδοχές, αλλά και ως προς την διασφάλιση, διαγωνίως αυτών όλων των προνομίων. Δηλαδή μιλάμε για την απόλυτη κοινωνική αδικία υπό την προστασία του ελληνικού κρατισμού.