Τι συμβαίνει με την Αμερική; Μά τι άλλο παρά ότι πολλοί αμερικανοί έχουν χάσει πια την υπομονή τους με το πολιτικό σύστημα και τα απεριόριστα και ατελείωτα ψέμματα που χρησιμοποιεί δεκαετίες τώρα για την χειραγώγηση της ψήφου του αμερικανικού λαού. Η πίστη στο αμερικανικό όνειρο έχει πια χαθεί, και η αλληλένδετη πίστη στους Αμερικανούς πολιτικους, την περίοδο κατα την οποία, μιλάμε για την τελευταία γενεά, το πολιτικό κατεστημένο πτωχαίνει εσκεμμένα και συστηματικα την μεσαία και την εργατική τάξη με το εργαλείο και τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης.
Σαν επιστέγασμα και απόδειξη αυτής της οικονομικής κατηφόρας που έχει επιβληθεί στον αμερικανικό λαό, μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι 48% των αμερικανών θεωρουν ότι ανήκουν στην εργατική τάξη, όταν πριν από μια γενεά μόλις το 33% πίστευε το ίδιο.
Αυτή η κάθοδος του βιοτικού επιπέδου του αμερικανικού λαού με την συνυφασμένη άνοδο του βιοτικού επιπέδου μέρους των λαών του τρίτου κόσμου αποφασίστηκε και επετεύχθη βασικά ερήμην των λαών του δυτικού κόσμου προς όφελος της πολυεθνικής παραγωγικής οικονομίας και μιας σημαντικής μειοψηφίας των λαών του τρίτου κόσμου.
Παρόμοια κατηφόρα λαμβάνει χώρα και στους λαούς της κυρίως δυτικής Ευρώπης αλλά με διαφορετικό τροπο και διαφορετική ταχύτητα. Στην Ευρώπη η εσκεμμένη καταναλωτική φούσκα που δημιουργήθηκε από και χάριν της Ευρωζώνης καθυστέρησε αυτήν την κατηφόρα για τα πρώτα δέκα χρόνια της ευμάρειας του ευρώ, αναπτύσσοντας την παραγωγικότητα των ισχυρών οικονομιών του πυρήνα εις βάρος των εμπορικών συναλλαγών της περιφρειας, την ίδια στιγμή που ανέβαινε πλαστικά το βιοτικό επίπεδο των λιγότερο αναπτυγμένων οικονομιών της περιφέρειας με την πλημμύρα των καταστροφικών, διότι μη βιώσιμων, καταναλωτικών δανείων.
Όταν η κρίση του ευρώ έσκασε στην Ελλαδα, η γερμανοκρατούμενη ηγεσία της Ευρώπης έσπευσε να καλύψει τον χαμένο χρόνο σε αυτήν την προμελετημένη μείωση του ευρωπαϊκού βιοτικού επιπέδου μέσω της πανδημικης επιβολής της δημοσιονομικής λιτότητας.
Η αντίδραση των λαών της Ευρώπης έχει ξεκινήσει προ πολλού με την ισχυροποίηση των δυο άκρων του πολιτικού τόξου, της εθνικιστικής ακροδεξιάς και της λαοκρατικής αριστερας, πράγμα πολύ φυσικό και αναγκαίο, αφού ο ιστορικά επικρατούν συνασπισμός της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς ήταν ο ένοχος και το εργαλείο της δημιουργίας της ευρωπαϊκής ένωσης και της ευρωζώνης.
Στην Ευρωζώνη, όπως περίτρανα αποδείχθηκε από την τραγωδία της κυβέρνησης Τσιπρα, μια λαοκρατική αριστερά δεν φτουράει όταν δεν έχει τον έλεγχο του νομίσματος της και όταν δεν τολμά η δεν έχει λαϊκή εντολή για απειλή ρήξης με την ευρωπη. Αντιθέτως, το εθνικιστικό όπλο της Ακροδεξιάς δεν ελέγχεται άμεσα από το τραπεζικό σύστημα, πέραν των πολλαπλών απειλών που εκτοξεύονται εναντίον των εθνικιστικών επιθυμιών, όπως πολύ ξεκάθαρα παρατηρούμε να γίνεται στο θέμα του επερχόμενου δημοψηφίσματος στην Βρετανία για έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση. Κατα τύχη, η παρούσα σοβαρότατη κρίση των προσφύγων από την Μέση Ανατολή, η οποία τελευταία διαλύεται μεθοδικά και κατα ακολουθία από τον. Άξονα ΗΠΑ, Ισραήλ και Σαουδικης Αραβιας, προσφέρει ένα ισχυρότατο όπλο στις εθνικιστικές κεντροφυγες δυνάμεις στην Ευρώπη, οπως και αποτελούν ένα σοβαρό κίνδυνο για την διάλυση της.