Σε ό,τι αφορά την αγορά και την οικονομική δραστηριότητα είναι σχεδόν αδύνατον να μην επανεκκινήσει από το Πάσχα κι έπειτα, ειδικώς αν αναλογιστεί κανείς ότι για εκείνη την περίοδο υπάρχει η προσδοκία της έναρξης του τουρισμού, ο οποίος προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει σε καθεστώς απαγόρευσης μετακινήσεων ή με κλειστή την εστίαση. 

Υπό αυτές τις συνθήκες και ενώ είναι σαφές ότι η μοναδική λύση είναι τα εμβόλια, αξίζει κανείς να δε τις μη οικονομικές δραστηριότητες, που παραμένουν κλειστές και να κάνει μία ανασκόπηση στον χρόνο που πέρασε. 

Η βασικότερη από αυτές είναι η εκπαίδευση. Κατά την εφετινή σχολική χρονιά, μαθητές και μαθήτριες έχουν πάει στο σχολείο συνολικά δύο μήνες (στην αρχή του σχολικού έτους) και τρεις εβδομάδες (τα δημοτικά, μετά τα Χριστούγεννα). 

Όλο το υπόλοιπο διάστημα εφαρμόζεται η τηλεκπαίδευση. 

Οφείλει κανείς υπό αυτό το πρίσμα να λάβει υπόψη του την πρόσφατη επισήμανση του υπουργού Επικρατείας, Γιώργου Γεραπετρίτη, ότι η Ελλάδα έχει «την χειρότερη επίδοση σε ό,τι αφορά τα ανοιχτά σχολεία». 

Είναι μεν μία διαπίστωση, όμως κάπου οφείλεται αυτό που συμβαίνει. 

Πού μπορεί να οφείλεται; 

Αν αναζητήσει κανείς αποφάσεις και ενέργειες του υπουργείου Παιδείας κατά το διάστημα του τελευταίου έτους για την προσαρμογή των σχολείων στις συνθήκες της πανδημίας, θα καταλάβει. 

Τι έγινε ένα χρόνο τώρα στο πεδίο των εκπαιδευτικών υποδομών; Αναζητήθηκε τρόπος αποφυγής συνωστισμών στις αίθουσες; Επιχειρήθηκε κάπως να αναπροσαρμοστούν τα ωράρια διδασκαλίας, π.χ. να γίνεται μάθημα πρωί-απόγευμα; Και εφόσον δεν έγιναν αυτά και επικράτησε η «αγία» τηλεκπαίδευση, πάρθηκε καμία απόφαση ώστε να τροποποιηθεί η ύλη και να μην σπαταλιούνται ώρες ασκόπως για μαθήματα που δεν είναι και πρώτης σπουδαιότητας (ειδικά για τα δημοτικά και γυμνάσια); 

Το σχέδιο υπάρχει για τις πανελλήνιες εξετάσεις, τι σχέδιο έχει ανακοινωθεί για όσους μαθητές πρόκειται να δώσουν εξετάσεις για το IB;

Δύσκολα θα βρει κανείς απαντήσεις σε όλα αυτά τα ενδεικτικά ερωτήματα και αν υπάρξουν θα μοιάζουν με δικαιολογίες. Το να ανοιγοκλείνει κανείς τα σχολεία είναι εύκολο. Τι κάνεις όταν είναι ανοιχτά σε αυτές τις συνθήκες και τι όταν είναι κλειστά, κάνει τη διαφορά. 

Το πλήγμα στην εκπαίδευση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είναι τεράστιο. 

Και δυστυχώς, η αγωνία για την αντιμετώπιση του δεν είναι ορατή.