Είναι ένα κείμενο αξιόλογο, εξαιρετικά εύστοχο στις διαπιστώσεις του για τα προβλήματα στα πεδία της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της απασχόλησης και με ενδιαφέρουσες προτάσεις για την «θεραπεία». 

Τι θα απογίνει με αυτήν την έκθεση; 

Θα είναι άλλη μία από τις πολλές, που κατά καιρούς εκπονούνται και μένουν σε συρτάρια και σε ένθετα εφημερίδων; Ποιος δεν θυμάται την περιβόητη εκείνη έκθεση της επιτροπής Αγγελόπουλου στις αρχές τις δεκαετίας του 1990; Και εκεί είχαν περιγραφεί όλα, περιλαμβάνονταν οι δέουσες προτάσεις και αν κάτι από αυτά είχε υλοποιηθεί και υπηρετηθεί, η χώρα μπορεί σήμερα να βρισκόταν σε άλλο σημείο. 

Η έκθεση Πισσαρίδη θα έχει την ίδια τύχη; Ή θα γίνει η έκπληξη και θα αποτελέσει πυξίδα για μία συνολική αναδιοργάνωση της χώρας; Θα την αξιοποιήσει η ηγεσία της κυβέρνησης προς αυτήν την κατεύθυνση ή θα παγιδευτεί στα γρανάζια της κομματικής αντίδρασης και της άρνησης της πολιτικής τάξης, που εκδηλώνει δυσανεξίες ως προς την εφαρμογή προτάσεων, οι οποπίες ξεφεύγουν από τα στενά πολιτικά μονοπάτια; 

Οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, κατά την τηλεδιάσκεψη της παρουσίασης της έκθεσης, έσπευσε να δηλώσει ότι «δεν αποτελεί κυβερνητικό πρόγραμμα», παρά είναι ένα κείμενο προς συζήτηση, το οποίο και θα πρέπει να μείνει εκτός κομματικής αντιπαράθεσης. 

Από αυτό και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι περισσότερες είναι οι πιθανότητες να μείνει η έκθεση στα συρτάρια του Μαξίμου, παρά να μεταφραστεί σε πολιτική πράξη και πλαίσιο μεταρρυθμίσεων αναγκαίων και άμεσων. 

Στελέχη της επιτροπής έχουν πλήρη επίγνωση του προβλήματος. Διαθέτουν και τον ρεαλισμό ώστε να γνωρίζουν ότι δύσκολα μία ελληνική κυβέρνηση θα υιοθετήσει προτάσεις και εισηγήσεις, οι οποίες σημαίνουν σύγκρουση με συμφέροντα, συντεχνίες, κομματικές πελατείες κ.ά. 

Ωστόσο, τα ίδια αυτά τα μέλη της Επιτροπής γνωρίζουν ότι τα περισσότερα από αυτά που αναφέρουν στην έκθεση τους για το δημόσιο, την γραφειοκρατία, την Δικαιοσύνη, την Παιδεία, την τοπική αυτοδιοίκηση και τόσα άλλα, έχουν χαρακτήρα επείγοντος. 

Η χώρα δεν διαθέτει πολλά περιθώρια και δεν θα ξαναέχει την ευκαιρία που της παρουσιάζεται λόγω των συνθηκών οι οποίες επικρατούν στην Ευρώπη και των δισεκατομμυρίων που θα είναι διαθέσιμα. 

Αυτό που επισημαίνουν είναι ότι αν η ευκαιρία αυτή χαθεί, το πρόβλημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι φανταζόμαστε. 

Είναι η εποχή των αλμάτων προς το μέλλον, και εμείς παραμένουμε πλαδαροί και νωθροί.