Υπό μία έννοια και δίχως καμία διάθεση να δικαιολογηθεί το παραμικρό, ήταν κάτι που μάλλον άργησε κιόλας. 

Ασχέτως αυτού και με ένα μεγάλο ερωτηματικό να πλανάται ως προς την επίδραση του συμβάντος, ξεκίνησε μία εντυπωσιακά ρηχή και ανούσια συζήτηση, με αφορμή και τον ταυτόχρονο αποκλεισμό των Σπαρτιατών από τις ευρωεκλογές. Η συζήτηση αυτή αφορά το πόσο επιθυμητές είναι οι ψήφοι της ακροδεξιάς από τα άλλα κόμματα. 

Ο πρόεδρος Κασσελάκης έσπευσε να ανακοινώσει ότι δεν τις θέλει για το ΣΥΡΙΖΑ (λες και υπήρχε περίπτωση να τις πάρει). Οι άλλοι λένε και έτσι κι αλλιώς και είναι φανερό ότι ελπίζουν ότι κάτι θα μαζέψουν. Άλλοι βασίμως (όπως η Πλεύση Ελευθερίας), άλλοι σχεδόν με βεβαιότητα (όπως η Ελληνική Λύση και η Νίκη).

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο αποκλεισμός του κόμματος καταπολεμά μόνο το σύμπτωμα και όχι το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο παραμένει και θα εκδηλωθεί με κάποιον άλλον τρόπο…